สมุดโน้ตคู่ใจของฉันที่พกมาเต็มไปด้วยลิสต์สถานที่เที่ยวนอกเมือง
แต่การเดินทางมักจะไม่เป็นไปตามคาด
พวกเราจึงได้เที่ยวแต่ในโฮบาร์ต (Hobart) เมืองหลวงของแทสมาเนียเท่านั้นเอง
เริ่มต้นการเดินทางด้วยความมึนงงเพราะนี่คือวันอาทิตย์
วันที่เต็มไปด้วยความเงียบสงัด รถบัสแทบจะไม่วิ่ง
การเดินเท้าจึงสำคัญกว่ายานพาหนะสิ่งอื่นใด
ปลายฤดูใบไม้ร่วงเข้ากับพระทิตย์ที่เริ่มตกดินตอนสี่โมงครึ่ง
ลมเย็นพัดผ่านกับเสียงกิ่งไม้ที่กระทบกันเบาๆ กลับกลายเป็นเสียงที่คุ้นหูตลอดข้างทาง
ในจังหวะที่ไม่เร่งรีบอะไรเช่นนี้ เราตัดสินใจจะเดินเที่ยวไปเรื่อยๆ สัมผัสชีวิตของผู้คนที่นี่และมองหารอยยิ้มในมุมต่างๆ
.
รอยยิ้มแรก ฉันจำได้ว่ามันช่างเป็นรอยยิ้มที่อบอุ่นจากพนักงานต้อนรับ ณ โรงแรมเล็กๆ แห่งหนึ่งในเมือง
อายุของเธอคงรุ่นราวคราวเดียวกับป้าของฉัน
ที่ Farm Gate Market ตลาดนัดวันเสาร์ พื้นที่พบปะของผู้สูงวัยและคนท้องถิ่นมารวมตัวกัน
พวกเขาออกมาจ่ายตลาดเพื่อซื้อผักผลไม้แล้วใส่ในถุงผ้าหรือกระเป๋าที่พกมา
ความน่าสนใจไม่ใช่ของสดจากฟาร์มหรือผลิตภัณฑ์แฮนด์เมดต่างๆ
แต่เราพบว่าผักหรือผลไม้ที่พวกเขาซื้อมานั้นจะถูกวางไว้บนโต้ะ ประหนึ่งเป็นพร็อพสำคัญเพื่อพูดคุยแลกเปลี่ยนเรื่องราวต่างๆ กัน
พวกเขาส่งยิ้มให้กันสลับกับความเพลิดเพลินของเสียงเพลงคลอในยามเช้า
เราพบว่าแทสแมเนียเป็นอีกเมืองที่เต็มไปด้วยงานศิลปะอย่างเช่น Salamanca Arts Centre โกดังเก่าแก่กว่าร้อยปีอยู่ไม่ไกลจากท่าเรือถูกดัดแปลงเป็นแหล่งรวมงานศิลปะของศิลปินต่างๆ ที่ผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนมาให้ชมไว้ในที่เดียวกัน
ภายในตึกเป็นแกลเลอรี่หลายชั้นหลายห้องไม่ว่าจะเป็น Long Gallery, Sidespace Gallery, และ Top Gallery
อีกหนึ่งรอยยิ้มของผู้คนที่แวะเวียนเข้ามาชมไม่ขาดสายและได้รอยยิ้มกลับไปเป็นของขวัญ
Tasmanian Museum and Art Gallery สถานที่ที่ไม่ใช่แค่การแลกเปลี่ยนรอยยิ้ม แต่ยังพ่วงด้วยความคิดสร้างสรรค์และอิสระทางความคิด
เราพบเจอผู้คนหลากหลายที่เข้ามาศึกษาประวัติศาสตร์ในพิพิธภัณฑ์ ชมงานศิลปะแขนงต่างๆ หรือพ่อแม่ที่พาเด็กๆ มาทำกิจกรรมสร้างสรรค์ต่างๆ ในวันหยุด
อีกสิ่งหนึ่งที่พวกเราประทับใจคือการได้มองตึกรามบ้านช่องของเมือง
วิวทิวทัศน์ที่โอบล้อมไปด้วยภูเขา ความเก่าของสถาปัตยกรรมที่ตัดกับสีสันของตึก
และไม่ว่าร้านค้าจะเปลี่ยนไปกี่ร้านหรือกี่รุ่น ป้ายร้านค้ารุ่นแรกที่ห้อยบนตึกก็ยังคงความคลาสสิกไว้เฉกเช่นนั้น
ภาพที่ติดตากับหลายรอยยิ้มที่อยู่ในเรื่องราวระหว่างการเดินทางของวันและเวลาเหล่านั้น
ทุกครั้งที่คิดถึง เปิดดูก็ยังคงอยู่ในภาพถ่าย
และเมื่อหลับตาลง ก็ยังคงอยู่ในใจกับ ‘ภาพความทรงจำ’ แต่เป็นอีกฉบับหนึ่งที่งดงาม
อ่านเรื่องราว TRUST ME TASMANIA I ได้ที่นี่
ใครมีเซ็ตภาพถ่ายสวยๆ อยากส่งมาลงคอลัมน์นี้บ้าง คลิกที่นี่เลย
