เขียนบทและกำกับการแสดง: Marie-Caroline Hominal
สถานที่: Thong Lor
Art Space
เมื่อได้ข่าวว่าละครจากสวิตเซอร์แลนด์จะมาเล่นที่เมืองไทยเพียงแค่
2 วัน เราเริ่มสนใจขึ้นมาทันที
และยิ่งรู้ว่าละครสั้นนี้จะเล่นต่อหน้าผู้ชมทีละคน คนละ 15 นาทีเท่านั้น
เรายิ่งตื่นเต้นจนรีบจองตั๋ว เพื่อเป็น 1 ใน 30 คนของเมืองไทยที่จะได้สัมผัสประสบการณ์การแสดงเดี่ยวของ Marie-Caroline Hominal นักเต้นและนักแสดงสาวจากเจนีวา
ขออภัยที่ภาพประกอบไม่ใช่รูปจริง
ก่อนก้าวเข้าโรงละครห้องเล็ก มือถือและอุปกรณ์ถ่ายภาพได้ทั้งหมดของเราถูกริบเก็บ
และถูกกำชับว่าห้ามสัมผัสตัวนักแสดงเป็นอันขาด โอ้
อะไรจะลึกลับและน่าตื่นเต้นปานนี้ เราตัวสั่นเล็กน้อยเมื่อเปิดประตูเข้าไปหา The Triumph
of Fame หรือ Le Triomphe de la Renommée
มารี-กาโรลีนยืนอยู่ใจกลางห้องกระจก
ไม่สวมอะไรเลยนอกจากเสื้อโค้ตสีทองไม่ติดกระดุม ถุงมือหุ้มปลายนิ้ว รองเท้าส้นสูงรูปดาวสีทอง
และหน้ากากครึ่งหน้ารูปผู้หญิงตาโตหน้าผากสูง
ฉากเบื้องหน้าเราเหมือนหนังเซอร์เรียลกึ่งจริงกึ่งฝัน
ใบหน้าของหญิงสาวสวยหุ่นดีบิดเบี้ยวจากสมมาตร
เธอผายมือให้เรานั่งลงบนเก้าอี้เบื้องหน้าเธอ
ใกล้ ใกล้มากจนอาจเอื้อมไปแตะตัวเธอได้
นักแสดงสาวเริ่มเปิดเสียงที่อัดไว้ในไอพอดเพื่อสื่อสารกับเรา ก่อนจะค่อยๆ
คุกเข่าและถอดถุงมือออกทีละข้าง เสียงของเธอที่อัดไว้ลอยมาจากช่วงเวลาอื่น
บทพูดที่เธอสนทนากับทุกคนเป็นเรื่องเดียวกันแต่ประสบการณ์หนึ่งต่อหนึ่งทำให้ช่วงเวลานี้ไม่มีเพียงหนึ่งเดียว
และไม่อาจเกิดซ้ำได้อีก
“ฉันอยากไปเที่ยวกับคุณในท้องทุ่ง
ไม่สิ ลอสแองเจลิส” เสียงภาษาอังกฤษจากลำโพงเริ่มร่ายสถานที่ในแอลเออย่างเพ้อฝัน
ชวนเคลิบเคลิ้ม มารี-กาโรลีนจ้องมองเราตลอดเมื่อเคลื่อนไหวร่างกาย
แต่เราไม่อาจอ่านสีหน้าเบื้องหลังหน้ากาก ในห้องกระจกที่สะท้อนเงาของเราสองคน
ไม่มีผู้ชมอีกต่อไป เรากลายเป็นส่วนหนึ่งของการแสดง และเธอคือผู้กำกับฉากนี้
“ฉันอยากหลบหนีเข้าไปในจิตวิญญาณของคุณ
แล้วจิบจินโทนิก ฟังดูเก๋นะ ว่ามั้ย?” เธอเปลื้องผ้าออกทีละชิ้นอย่างเชื่องช้าด้วยท่วงท่าซ้ำๆ
นุ่มนวลแล้ววางเรียงไว้เบื้องหน้าเก้าอี้ เสียงของเธอยั่วยวน ใกล้ชิด กดดัน
แต่ร่างกายที่เปลือยเปล่ากลับดูเปราะบางและโศกเศร้า จนกระทั่งเธอค่อยๆ ปลดหน้ากากออกมาสบตาเราเต็มๆ
สิ่งที่เราได้เห็นไม่ใช่แค่เนื้อหนังมังสา แต่เป็นความเปลือยเปล่าแท้จริงภายใน
เร้าความรู้สึกผิดเหมือนเดินหลงเข้ามาในพื้นที่ส่วนตัวต้องห้ามของนักแสดง
ในห้องแต่งตัวที่ผู้ชมไม่อาจเห็นพิธีกรรมก่อนและหลังขึ้นเวที
นักแสดงสาวพาเราเข้าไปสำรวจความอ่อนแอของเธอ
ชื่อเสียงหอมหวานมาพร้อมความกลัวการแตกดับสูญสิ้น แต่ในกระจกเงานั้น
เราเห็นความกลัวของตัวเองคละคลุ้งในฉากเหนือจริง
และเธอสัมผัสความรู้สึกนั้นได้ โดยไร้คำพูด
เราต่างแชร์ความเปราะบางที่ไม่อาจเปิดเผยต่อสาธารณชน
มารี-กาโคลีนเอ่ยปากเป็นครั้งแรกเพื่อถามชื่อและกล่าวขอบคุณ เธอจดชื่อของคนดูแต่ละคนลงสมุด
ขณะที่เราลุกออกจากเก้าอี้
ออกจากห้วงฝัน
15 นาทีที่เหมือนไม่เคยเกิดขึ้นจริง
