ใครเป็นแฟนซีรีส์จากค่าย GDH 559 และนาดาวบางกอก น่าจะพอคุ้นชื่อและหน้าตาสวยเท่ๆ ของ แพต-ชญานิษฐ์ ชาญสง่าเวช นักแสดงสาวหน้าใหม่ที่เพิ่งมีผลงานเรื่องล่าสุด I See You พยาบาลพิเศษ..เคสพิศวง กันมาบ้าง และอาจหลงใหลในคาแรกเตอร์นิ่งๆ (แต่แอบเพี้ยน) ของพยาบาลสาวไพรินคนนี้หน่อยล่ะ
เราเดาไว้ล่วงหน้าว่าการคุยกันครั้งนี้อาจต้องใช้พลังงานในการทลายกำแพงความติสท์ของแพตไม่น้อย แต่ทันทีที่เธอเปิดประตูเข้ามาขอโทษขอโพยเราที่มาช้าเพราะรถติด แล้วรีบออกไปแต่งหน้าพร้อมให้ช่างภาพของเราเก็บรูป เราก็รู้แล้วว่าเราคิดผิด
ท่าทีรั่วๆ ฮาๆ และบทสนทนาหลายหัวข้อที่แพตเปิดเผยกับเราตั้งแต่การเจอกันครั้งแรกน่าจะตอบได้ว่าตัวตนที่แท้จริงของนักแสดงสาวคนนี้ไม่เหมือนสิ่งที่เราเห็นตามสื่อต่างๆ
นี่น่าจะเป็นการสัมภาษณ์นักแสดงในบรรยากาศที่เป็นกันเองที่สุดก็ว่าได้
จากเด็กคณะมัณฑนศิลป์ มหาวิทยาลัยศิลปากร ธรรมดาๆ กลายมาเป็นนักแสดงได้ยังไง
มันเกิดจากรุ่นพี่ที่คณะทำงานด้านโปรดักชันค่อนข้างเยอะ ถ้าพูดตลกๆ ก็เป็นกิจการในครอบครัวมั้ง เขาก็เรียกให้เราไปช่วยงานเรื่อยๆ เริ่มถ่ายมิวสิกวิดีโอ ถ่ายโฆษณา มาตั้งแต่ช่วงเข้ามหา’ลัย ส่วนที่ได้มาเล่นมินิซีรีส์ อยู่ที่เรา พี่ที่นาดาวบางกอกเรียกมาแคสต์จนได้ร่วมงานกัน
เราไม่เคยคิดว่าจะเป็นนักแสดงเลยด้วยซ้ำ แต่พอเข้ามาแล้วก็เหมือนได้เห็นอีกด้านของตัวเองที่ไม่เคยคิดมาก่อนว่าเราก็ทำได้เหมือนกันนะ
คือไม่เคยคิดมาก่อนว่ามันจะสนุก พอไม่คาดหวังแล้วมันดี ก็เลยรู้สึกว่าน่าตื่นเต้น
สิ่งดีๆ ที่ได้จากการเป็นนักแสดงมีอะไรบ้าง
หลายอย่างเลย ดีที่ได้ทำงานร่วมกับมืออาชีพ ได้เจอสังคมใหม่ที่ดีมากๆ เป็นพี่น้อง เป็นเพื่อน เป็นพ่อ เป็นแม่ เหมือนครอบครัวเลย ทีมงานทุกคนโอเคมาก ยิ่งเราเป็นนักแสดงหน้าใหม่คนเดียวในกองถ่ายก็ยิ่งกดดัน บริโภคความเครียดจนกินข้าวไม่ได้ มากองฯ วันแรกทำอะไรไม่ได้เลย แต่พี่ผู้กำกับ ทีมงาน พี่นักแสดงทุกคนช่วยกันทำให้เราหายเครียด แพตเป็นคนชอบตัดสินตัวเองไปก่อนว่ายูอ่อนหัด ยูทำไม่ได้หรอก ทั้งที่จริงๆ ยังไม่ได้เริ่มทำอะไรเลย แต่ตรงนี้ก็เป็นข้อดีนะ เพราะถ้าเรายิ่งกลัวก็จะยิ่งทำ
นิสัยขี้ต้านพวกนี้มาจากไหน
เราเป็นคนชอบทดลอง จับนู่นจับนี่ ลองนั่นลองนี่ อยากรู้อะไรต้องได้ทำ เพราะเราเรียนโรงเรียนประจำมาด้วยมั้ง อยู่ใจกลางเมือง มองออกไปเห็นตึกทุกอย่าง แต่ออกไปไม่ได้ เหมือนเป็นเด็กเก็บกดนิดๆ เลยอยากลองแหกกฎดูบ้าง สมัยมัธยมมีกฎห้ามนักเรียนที่ไม่ใช่นักกีฬาว่ายน้ำลงสระน้ำ หนูก็ตื่นตี 3 ใส่ชุดนอนกระโดดลงสระน้ำเลย แล้วขึ้นมารีบอาบน้ำ ห้ามให้ใครรู้เด็ดขาด ทุกวันนี้หนูโตมาก็รู้สึกว่าสิ่งเหล่านั้นมันง่ายมากนะถ้าจะไม่ทำมัน แต่เรายังเด็ก วุฒิภาวะยังไม่เท่านี้ แต่ถ้าย้อนกลับไปได้ก็จะยังทำแบบเดิมนะ (ยิ้ม)
ดูเป็นคนเฮ้วๆ ฮาๆ อยู่เหมือนกัน แต่ต้องมารับบทเตยกับไพรินที่คาแรกเตอร์นิ่งๆ มันขัดกับตัวเองไหม
อย่าง อยู่ที่เรา เตยก็มีด้านที่เป็นหนูเหมือนกันนะ แต่พอมาเรื่อง I See You พยาบาลพิเศษ..เคสพิศวง นี่ไม่เป็นตัวเองเลยสักนิดเดียว และการเป็นคนอื่นแทบจะร้อยเปอร์เซ็นต์มันยากมาก หนูก็อาศัยนิสัยชอบก๊อปปี้บุคลิกคนอื่นสมัยเรียน เรียนรู้เอาจากเพื่อนบุคลิกแบบนี้ รีเสิร์ชว่าจะทำยังไงให้คนดูเชื่อว่าเราเป็นพยาบาลจริงๆ คิวแรกก็เละอยู่เหมือนกัน แต่พอได้อยู่กับคาแรกเตอร์มากขึ้น การสวิตช์ไปเป็นไพรินก็ไม่ได้ยาก กลายเป็นว่าหนูอยู่กับไพรินแบบครอบครัว คือเหมือนมีร่างนั้นขึ้นมาแล้ว
พอมาเป็นนักแสดงแล้ว ความเป็นตัวเราแบบเดิมหายไปไหม
เราเป็นตัวของตัวเองเวลาอยู่ในกองถ่ายนะ เพราะอยู่ในกองฯ มันเครียด พอคัตจากบทปุ๊บ แตกเลย แต่หนูก็เดินไปบอกพี่ผู้กำกับตลอดนะว่าถ้าหนูเล่นเกินไปช่วยเตือนเลยนะ คือกลัวคนอื่นจะรำคาญเหมือนกัน ซึ่งเราจะไม่เล่นแบบนี้ตอนออกมาเจอสังคมเพราะรู้สึกว่ามันไม่เหมาะสมมากๆ เราต้องโตขึ้นด้วย เวลาทำอะไรต้องคิดเพิ่มอีกชั้นนึง แม่เคยพูดว่าตอนนี้ยูมีคนรู้จักเยอะขึ้นแล้วนะ จะทำอะไรก็คิดเยอะๆ เพราะถ้าเกิดอะไรขึ้นเขาจะหาว่าฉันไม่สอนแก และหนูเป็นคนที่ใครมาแตะพ่อแม่ไม่ได้เลย เรามีคนข้างหลัง ความรับผิดชอบต่อตัวเองก็ต้องเยอะขึ้นด้วย
รู้มาว่าแพตได้คะแนนดรอว์อิ้งเต็ม 100 ตอนสอบเข้าคณะมัณฑนศิลป์
ใช่ๆ แต่ผ่านวิชาเลขมาแค่ 2 คะแนนนะ (หัวเราะ) หนูมารู้ตัวตอน ม.3 – ม.4 ว่าชอบศิลปะ และช่วงนั้นก็เริ่มทำงานออกแบบของคลาส ของโรงเรียนบ้าง ก็เริ่มติวจริงจังมาตั้งแต่นั้นเลย แล้วคณะนี้คนสอบประมาณแปดพันกว่าคน รับแค่สองร้อยกว่าคน เราก็เป็นโรคตัดสินตัวเองว่าไม่ติดแน่ๆ วันประกาศผลเครียดมาก เดินไปเซเว่นฯ ซื้อเบอร์เกอร์ข้าวเหนียวหมูปิ้งและไอติมไมโล ยืนกินแล้วก็ร้องไห้ ไม่รู้ตัวเองเป็นอะไรเพราะเราไม่กล้าดูคะแนน สุดท้ายน้องโทรมาตามว่ากลับบ้านเหอะ พอถึงบ้านป๊าบอกว่าติด เรากรี๊ดเลย ร้องไห้ลงไปนั่งกับพื้นเลย ถ้าจะให้เล่าเรื่องที่มีความสุขที่สุดในชีวิตก็จะเล่าเรื่องนี้แหละ
อะไรทำให้เด็ก ม.ปลาย คนหนึ่งแน่ชัดกับตัวเองว่าจะมุ่งมาสายออกแบบแน่ๆ
รู้สึกเหมือนอยากเอาชนะตัวเองนะ และงานออกแบบก็เป็นอะไรที่เราทำได้ดีที่สุดแล้ว เราอยากทำสิ่งนี้มากๆ รู้สึกว่าทุกครั้งที่ได้อยู่กับสิ่งนี้จะแฮปปี้ ทุกครั้งที่เห็นงานเสร็จ ทุกครั้งที่ได้เห็นว่ามันออกมาสวยตามความคิดของเรา หรือบางทีได้รับคำชมนิดๆ หน่อยๆ ก็มีความสุขแล้ว เป็นคนชอบอยู่กับความสุข
นอกจากเรื่องศิลปะ ช่วงก่อนเข้าวงการให้เวลากับอะไรอีก
เป็นคนชอบฟังเพลงมากๆ ไปงานคอนเสิร์ตต่างๆ แต่จะไม่ดูทีวีหรือหนังไทยอะไรเลย แล้วด้วยความที่เรียนคณะนี้ งานเยอะมาก ก็จะไม่ค่อยไปไหน เป็นคนติดบ้านมาก สาบานว่าทุกวันนี้ยังเดินหลงในเซ็นทรัลเวิลด์อยู่เลย วันนั้นเดินหาลานจอดรถไม่เจอด้วย โง่มาก หน้าตาหนูดูไม่ติดบ้านเลยเนอะ (หัวเราะ) ทุกคนต้องคิดว่าแกติดเที่ยวแน่ๆ แต่หนูเคยทำมาหมดแล้ว ไปผับก็เคย แต่พอทดลองแล้วไม่ชอบเลยอะ ไม่ชอบมากๆ ก็ไม่เอาดีกว่า
แล้วอยู่บ้านทำอะไร
อ่านหนังสือที่ซื้อมาดองๆ ไว้ ฟังเพลง กิน อยู่กับแม่ อยู่กับหมา หนังสือเราอ่านมูราคามินะ เพื่อนชอบบอกว่ากระแดะว่ะ (หัวเราะ) แต่เราชอบความสวยงามที่ได้จินตนาการคำพูดที่เขาเขียน ล่าสุดชอบ ไส้เดือนตาบอดในเขาวงกต มาก แล้วก็ไม่มีเวลาอ่านอีกเลย
บุคลิกกับคณะที่เราเรียนทำให้คนชอบมองว่าเป็นฮิปสเตอร์ คิดว่าตัวเองเป็นอย่างนั้นมั้ย
ไม่เลย ทุกวันนี้ยังไม่รู้เลยว่าฮิปสเตอร์แปลว่าอะไร คือแพตก็เป็นตัวเองน่ะ คนชอบจำกัดความคนที่เรียนศิลปะ 80 เปอร์เซ็นต์ว่าเป็นสาวติสท์ แต่จริงๆ เราก็มีมุมที่เหมือนคนอื่นนะ แค่มีความเป็นตัวเองสูงรึเปล่า นี่คือสิ่งที่หนูคิดมาตลอดตั้งแต่รู้ว่ามีคนมาบอกว่าเราติสท์ แพตโดนบ่อยมากจนเออ ก็ได้วะ เป็นก็ได้
นอกจากรีทวีตผลงานละคร ทวิตเตอร์ @lpcyn ทวีตเรื่องอะไรอื่นๆ อีกบ้าง
เป็นคนขี้บ่น ชีวิตหนู 80 เปอร์เซ็นต์คือทำงาน ไม่ออกกองฯ ก็ทำการบ้าน พอยิ่งทำงานดึกก็จะยิ่งเวิ่นเว้อ ก็ทวีตหน่อยว่า ‘โอ๊ย เสร็จสักทีเหอะ’ มันเหมือนเป็นการสู้กับตัวเองอย่างหนึ่งเหมือนกันนะ ดึกๆ อยู่คนเดียว ไม่มีคนคุยด้วย แต่เราอยากจะพูดคำนั้นออกมาเราก็พูดผ่านทวิตเตอร์นี่แหละ เหมือนมีคนรับฟังเราอยู่ แม้ว่าตอนนั้นจะไม่มีคนเล่นแล้วนะ
แต่ช่วงนี้ก็มีแฟนคลับเข้ามาคุยเยอะขึ้นใช่มั้ย
ใช่ ล่าสุดทวีตว่าหิวข้าว ก็มีคนตอบมาว่าไปกินดิ เราก็ตกใจเหมือนกันนะ (หัวเราะ) เมื่อก่อนมันไม่มีไง เลยรู้สึกว่าเขาจะรำคาญเราไหมเนี่ย แต่เราก็ยังทวีตไปเหมือนเดิม
ไม่ได้คิดว่าต้องเปลี่ยนตัวเองบ้างเพื่อเอาใจแฟนคลับเหรอ
หนูจะยินดีมากเลยถ้าเขาจะรักและชอบหนูในแบบที่เป็นจริงๆ ถ้าให้เปลี่ยนก็เหมือนต้องปลอมตัวไปเป็นคนอื่น ในการแสดงโอเคนะ แต่นี่คือชีวิตของหนู โลกของหนู ทำไมเราจะเป็นแบบนี้ไม่ได้เหรอ ความสุขของหนูคือการที่หนูเป็นแบบนี้ แล้วหนูจะต้องไม่มีความสุขเพื่อซัพพอร์ตจิตใจคนอื่น โดยที่เขาไม่ได้เป็นคนที่จะทำให้ชีวิตหนูดีขึ้นเหรอ ก็ไม่หรอก แต่ถ้าสมมติชีวิตเขาจะแย่ลงเพราะหนู หนูเปลี่ยนแน่นอน
สวยมักนกตลกมักได้ แล้วแพตที่ทั้งสวยและตลก นกหรือได้
ทุกวันนี้ไม่มีคนจีบ ไลน์ตายมาก (หัวเราะ) แม่บอกให้หนูจีบผู้ชายแล้วนะ แม่อยากให้มีแฟน แม่บอกถ้าหนูมีแฟนแล้วอาจจะโตขึ้น แล้วแม่ที่ไหนอยากให้ลูกมีแฟน หนูงงมากเลย
แล้วตัวเองอยากมีมั้ย
ไม่เลย ไม่เคยอยากมีแฟนเลยตั้งแต่เด็กๆ รู้สึกว่าชีวิตมีอะไรให้ทำมากกว่าการมีแฟนนะ ถ้าเกิดมีแล้วมันแย่กว่าเราอยู่คนเดียวก็ไม่เอา
