นั่งรถเมล์ให้ครบทุกสาย (สำเร็จ!) เดินครบทุกซอยในย่านเยาวราช (สำเร็จ!) ไปสุสานเก่าทั่วกรุงเทพฯ ให้ครบ (ยังไม่สำเร็จ) ถ่ายภาพบ้านเลขที่ 1 ถึง 100 เรียงตามลำดับ (ยังไม่สำเร็จ) กินข้าวมันไก่เจ้าเด็ดให้ทั่วกรุงเทพฯ (ยังไม่สำเร็จ แต่ใกล้แล้ว!) ฯลฯ
ตั้งแต่โตพอจะไปไหนมาไหนคนเดียวได้ ฉันจริงจังกับการปฏิบัติภารกิจไร้สาระส่วนตัวทำนองนี้พอๆ กับที่เพื่อนๆ สมัยวัยรุ่นตามกรี๊ดศิลปิน หรือบล็อกเกอร์ยุคนี้จริงจังกับการฮอปปิ้งคาเฟ่ร้านใหม่ๆ หากจะพยายามมีเหตุมีผลให้ความหมกมุ่นนี้ ก็คงเพราะมันเป็นกิจกรรมชวนอยู่กับเมืองอย่างสนุกสนานขึ้น เหมือนบางคนรู้สึกพึงใจที่ได้บันทึกฟ้าสีพิเศษยามพระอาทิตย์ตกที่เหมือนภาพวาดของศิลปิน แม้จะเงยหน้ามองจากกระจกรถที่จอดนิ่งสนิทบนถนนมาแล้วครึ่งชั่วโมง หรือบางคนก็เสียงอ่อนเสียงหวานเมื่อได้เห็นแมวตัวอ้วนโผล่มาเดินไถขาออดอ้อน ทั้งที่เมื่อกี้เพิ่งทะเลาะกับหน่วยงานให้บริการด้วยเรื่องน่าหงุดหงิดมา
ฉันว่าพวกเราทุกคนมีทักษะ ‘สุขง่าย’ เพราะเรารู้อยู่แก่ใจว่ามันค่อนข้างยากเย็นที่จะมีความสุขเต็มเม็ดเต็มหน่วยด้วยคุณภาพชีวิตที่ดี จากระบบที่ดี ที่เมืองเมืองนี้ไม่อาจมอบให้
นอกจากภารกิจที่แล้วเสร็จบ้าง (ไม่เสร็จบ้าง) ข้างต้น ฉันเพิ่งค้นพบกิจกรรมสุขง่ายแบบใหม่ที่ตอบโจทย์ชีวิตวัยนี้มากขึ้น นั่นก็คือการนั่งมอเตอร์ไซค์วินเพื่อไซต์ซีอิ้งเมือง!
ต้องเท้าความก่อนว่าฉันสนุกกับการเดินเมืองเข้าซอยโน้นออกซอยนี้บ้านนี้รั้วสวยจัง ก๋วยเตี๋ยวร้านนั้นโหงวเฮ้งถูกต้องมาก โหย ฟาซาดตึกนั้นจ๊าบสุด อูย คุณยายร้านนั้นแต่งตัวสวยจัง ฯลฯ ซึ่งเป็นสิ่งที่เราจะได้เห็นผ่านการเดินช้าๆ ในสถานที่ไม่คุ้นเคย แต่เมื่อการเดินเมืองในยุคนี้ที่ต้องใส่หน้ากากป้องกันโรคระบาด บวกกับวัยวันที่เดี๋ยวปวดหลังเดี๋ยวล้าขาเดี๋ยวหน้าเหี่ยวฉันก็สูญเสียทักษะในการเดินยาวๆ ท่ามกลางอุณหภูมิปกติกรุงเทพฯ ไปเสียแล้ว แต่พอจะเดินห้างเดินคอมมิวนิตี้มอลล์ที่เก๋ไก๋สะดวกสบายแอร์เย็นฉ่ำ ก็ไม่อาจตอบความสุขที่ใจต้องการแบบแทนที่กันได้สักที
แต่กับการนั่งมอเตอร์ไซค์เที่ยวนั้น แม้จะหล่นหายการมองเห็นรายละเอียดระหว่างทางไปบ้าง หรือต้องหวาดเสียวหากดันเจอผู้ขับขี่โลดโผน แต่ในภาพใหญ่นับว่าพึงใจกว่า ซึ่งแรกๆ มันก็ไม่ได้เกิดขึ้นจากความตั้งอกตั้งใจจะเรียกมอเตอร์ไซค์เที่ยวขั้นนั้น แต่เพราะความรีบของการไปตามนัดให้ทันหรือรถติดจนต้องหนีเข้าทางลัดด้วยมอเตอร์ไซค์ ทำให้ฉันพบว่ากรุงเทพฯ ยังมีซอกซอยล้ำลึกให้ร่าเริงในอีกมากนัก เมื่อไหร่ก็ตามที่มอเตอร์ไซค์พาลัดเลาะเข้าซอยใหม่ ฉันรู้เลยว่าตัวเองเผลอยิ้มและทำเป็นลืมกลิ่นหมวกกันน็อกอับๆ ได้หมดจด
เมื่อพบความบันเทิงจากการซ้อนท้าย หลังๆ ฉันจึงเริ่มออกแบบให้เกิดความบังเอิญอย่างจงใจ ด้วยการหาข้อมูลเบื้องต้นก่อนการโดยสาร หลังจากลงรถไฟฟ้าหรือออกจากสถานที่ไม่มักคุ้น ฉันมักจะไม่ลงไปที่ถนนทันที แต่เสิร์ชหาว่าซอยใกล้ๆ ซอยไหนทะลุออกไปอีกย่านน่าสนใจได้บ้าง และใกล้ๆ กันนั้นมีถนนที่ไปถึงแบบง่ายดายหรือเปล่า (เพราะถ้ามี มอเตอร์ไซค์มักเลือกวิ่งถนนใหญ่ ความบันเทิงก็จะไม่เกิด) จากนั้น ฉันก็จะลงไปต่อคิวมอเตอร์ไซค์ บอกที่หมายที่แน่ใจว่าจะได้เข้าซอยใหม่ๆ แล้วก็เพลิดเพลินใจกับการเลี้ยวซ้าย เลี้ยวขวา ลัดเลาะเข้าชุมชนเล็กใหญ่ทั่วกรุง และหากเจอจุดน่าสนใจแบบอดรนทนไม่ได้ ฉันก็มักบอกให้พี่วินจอด แล้วลงไปเดินเล่นมาให้ยิ้มกว้างหนึ่งยก ก่อนจะหามอเตอร์ไซค์ทางผ่านโบกแล้วไปต่อ
ในวันที่เหนื่อยหนัก เพิ่งผ่านการประชุมสะบักสะบอม มีงานรออยู่กองโตให้สะสาง หรือโกรธขึ้งกับความเซอร์เรียลของชาติ แต่แค่คิดว่าระหว่างทางจะยิ้มกับอะไรเล็กๆ น้อยๆ ได้บ้าง ฉันก็คล้ายมีแรงเพิ่มขึ้นมาอีกนิดหน่อย
นอกจากจะได้นั่งรับลมเย็นๆ ปะทะหน้า วินฯ บางคันชวนคุยเป็นมิตรอย่างไม่ทราบสาเหตุ (ฉันคงยิ้มร่าเริงจนเห็นชัดจากกระจกมองหลังแน่ๆ) บางคันบอกว่ามีร้านอร่อยแถวๆ นี้ พี่เคยลองกินหรือยัง หรือบางคันก็ไม่เก็บตังค์ เพราะเราโบกออกมาจากกลางซอยที่เขาต้องผ่านกลับมาวินอยู่แล้ว! (โอ๊ย ไม่ต้องค่าพี่ ให้หนูจ่ายเถอะ)
อ้อ แล้วสิ่งที่นับว่าเป็นโชคดีของฉัน คือเวลาที่พี่วินน้องวินถามฉันว่าเคยมาเท่าไหร่ พอบอกว่าไม่เคยมา ก็ปรากฏว่าไม่เคยถูกโขกสับราคาเกินจริงเลย
เท่านี้ก็มีความสุขแล้วล่ะเนอะ
