จะทรมานแค่ไหนถ้าในทุกวันเราต้องคอยภาวนาไม่ให้อายุของเราเพิ่มขึ้น
ในฉากเปิดเรื่อง The Hunger Games เด็กน้อย Prim หวาดผวาว่าปีนี้–ปีที่เธออายุ 12–ชื่อของเธอจะถูกจับฉลากขึ้นมาเพื่อเป็นเครื่องบรรณาการในพิธีเก็บเกี่ยว
“ไม่เป็นไร เธอเพิ่งเข้าร่วมครั้งแรก เขาจะไม่จับชื่อเธอขึ้นมา” เสียงแผ่วเบาแต่แฝงด้วยความหนักแน่นดังขึ้น ปลอบประโลมและดึงเธอขึ้นมาจากเช้าแห่งความหวาดกลัว และสุดท้ายเจ้าของเสียงนี้เองที่เดินทางเข้าสู่เกมแห่งชีวิตแทนเธอ
เราแอบหมุนเข็มนาฬิกาเดินหน้าให้เร็วขึ้น จากมุมเมืองที่เต็มไปด้วยน้ำตาแห่งความคับแค้นสู่เมืองใหญ่ที่แสนสว่างจนแสบตา ในห้องโถงกว้าง Katniss Everdeen เตรียมพร้อมตัวเองเพื่อเดินทางสู่ความอยู่รอด แต่ไม่ใช่ความอยู่รอดเพื่อตัวเองเท่านั้น แต่เป็นการอยู่รอดเพื่อรักษาสัญญา สัญญาของการจะต้องมีชีวิตกลับไป
ภายในห้องแห่งโชคชะตา มีเก้าอี้สีขาวบุนวมโอ่อ่าวางอยู่ เก้าอี้ซึ่งผู้ออกแบบได้มอบนามของภริยาอันเป็นที่รักให้เป็นนามของมัน และนี่คือเรื่องของเก้าอี้ Elda จากเรื่อง The Hunger Games
ปี 1930 เมืองมิลาน ประเทศอิตาลี เด็กหนุ่ม Cesare Colombo หรือชื่อเล่นว่า Joe บุตรคนกลางของครอบครัวที่มีพี่น้องสามคนกำเนิดขึ้น ตัวโคลัมโบนั้นเริ่มต้นฝึกเป็นจิตรกรที่ Accademia di Belle Arti di Brera ในมิลาน เมื่อจบการศึกษาในปี 1949 โคลัมโบเลือกเรียนสถาปัตยกรรมที่ Politecnico di Milano และในปี 1951 เขาได้เข้าร่วมขบวนการศิลปะสายอาว็องการ์ดที่มีชื่อว่า Movimento Nucleare (Nuclear Painting Movement) ซึ่งก่อตั้งโดย Sergio D´Angelo และ Enrico Baj
สี่ปีหลังจากการเข้าร่วม Movimento Nucleare โคลัมโบในฐานะจิตรกรและประติมากรที่แสดงออกทางนามธรรมได้จัดแสดงผลงานร่วมกับสมาชิกกลุ่มอื่นๆ ในเมืองมิลาน, โคโม, เบรสชา, ตูริน, ปาแลร์โม, แวร์วีเย, เวนิซ และบรัสเซลส์ ต่อมาในปี 1955 โคลัมโบได้เข้าเป็นสมาชิกของกลุ่มศิลปิน Art Concret Group และได้แสดงงานอีกหลายครั้ง
จากที่เล่ามาเราจะเห็นความมุ่งมั่นต่อเส้นทางศิลปะอย่างแน่วแน่ของเขา แต่ทุกอย่างกลับหยุดลงเพราะหลังจากที่ Giuseppe พ่อของเขาเสียชีวิตลงในปี 1959 ตัวเขาเองต้องวางมือจากงานศิลปะและกลับมารับช่วงต่อกิจการบริษัททำริบบิ้นของครอบครัวที่ต่อมาผันตัวเป็นธุรกิจผลิตอุปกรณ์ไฟฟ้า
ในช่วงนี้เองที่เขาได้เริ่มทำการทดลองใช้วัสดุใหม่ๆ เช่น ไฟเบอร์กลาส, โพลีเอทิลีน, พีวีซี และ ABS โดยมุ่งเน้นไปที่การออกแบบอุตสาหกรรมเป็นหลัก
แม้โคลัมโบจะเริ่มสายงานออกแบบค่อนข้างช้าเพราะเขาใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับงานจิตรกรรมและประติมากรรม แต่หลังจากนั้น 3 ปี คือในปี 1962 โคลัมโบก็ได้เปิดออฟฟิศออกแบบของตัวเองในมิลาน ผลงานในช่วงแรกของเขาคืองานออกแบบบ้านพักสกีและโรงแรมบนภูเขาหลายแห่ง แต่ที่โดดเด่นและถูกพูดถึงไม่แพ้งานออกแบบที่พักก็คืองานฝั่งเฟอร์นิเจอร์ดีไซน์ที่เล่นกับลักษณะรูปร่างให้ความรู้สึกแปลกตา และเขายังคงเรียนรู้และพยายามนำเทคโนโลยีวัสดุใหม่ๆ เข้ามาใช้ในงานเสมอ
และในช่วงเวลานี้เองในปี 1965 Elda Chair, no. 1005 ผลงานการออกแบบเฟอร์นิเจอร์ชิ้นแรกของเขาก็ถูกสร้างขึ้น
บรรยากาศในห้องนั้นช่างเงียบเหงา แคตนิสเดินเข้าห้องพัก นั่งลงหยิบวัตถุหน้าตาคล้ายๆ รีโมตขึ้นมากด พลันหน้าต่างห้องนอนบานใหญ่ที่มองออกไปเห็นทิวทัศน์ของมหานครยามค่ำคืนก็ฉายภาพสิ่งต่างๆ ขึ้นมา เธอไล่นิ้วขึ้น-ลง ภาพเปลี่ยนเป็นป่าแห่งหนึ่ง เธอลุกขึ้นยืนเหม่อมอง ไม่ยากเกินกว่าจะสื่อถึงคนดูว่าเธอกำลังคิดถึงบ้านที่จากมา
Elda Chair, no. 1005 ผลิตในปี 1963 เป็นอาร์มแชร์รุ่นแรกๆ ของโลกที่ใช้ไฟเบอร์กลาสทำออกมาเป็นรูปทรง deep shell ที่นั่งบุด้วยเบาะรองน้ำหนักถึง 7 จุด นอกจากจะช่วยให้นั่งได้อย่างสบายสุดๆ แล้ว ยังทำหน้าที่เป็นฉนวนกันเสียงอีกด้วย จุดเด่นอีกข้อก็คือเก้าอี้ตัวนี้ยังสามารถหมุนได้รอบ 360 องศา แรกเริ่มนั้นมันถูกผลิตให้กับบริษัทเฟอร์นิเจอร์ Comfort Italy และปัจจุบันลิขสิทธิ์การผลิตอยู่ที่ Longhi
แม้จะผลิตครั้งแรกเมื่อครึ่งศตวรรษที่แล้ว แต่หน้าตาของ Elda Chair ก็ยังดูล้ำสมัยจนถูกนำไปเป็นพร็อพภาพยนต์เซ็ตติ้งล้ำหลายเรื่องอย่าง Space: 1999 รวมถึง The Hunger Games
ในคืนก่อนวันแข่งขัน Peeta พูดกับแคตนิสว่า “ผมไม่อยากให้พวกเขามาเปลี่ยนตัวตน มาเปลี่ยนผมเป็นสิ่งที่ผมไม่ได้เป็น ผมไม่อยากเป็นแค่หมากตัวหนึ่งในเกม”
ปี 1967 โคลัมโบเผชิญอาการหัวใจวายอย่างรุนแรง เขาตระหนักดีว่าชีวิตของเขานั้นคงอยู่ได้อีกไม่นาน
คุณผู้อ่านหรือผมต่างคงเคยแอบคิดกันอยู่บ้างว่าถ้าในช่วงเวลาโค้งสุดท้ายของชีวิตเราคงไม่เลือกที่จะหลังขดหลังแข็งทำงาน ถ้าอย่างนั้น ในช่วงสุดท้ายของชีวิตเราจะทำอะไรดี ผมคิดว่าบ้างคงจมอยู่ในทะเลสาบแห่งน้ำตา บ้างก็คงเสียเวลาอยู่บนเตียงหมอ หาทางยื้อชีวิตและนั่งเขียนคำสั่งลาให้กับคนที่ตัวเองรัก หรือบ้างก็คงปล่อยวางความเจ็บปวดและออกไปทำทุกอย่างที่ชีวิตนี้ไม่เคยทำ แต่ไม่ใช่โคลัมโบ
หลังจากเหตุการณ์นั้นโคลัมโบเร่งผลิตผลงานต่างๆ และทำงานไปพร้อมๆ กันหลายอย่าง เขามุ่งมั่นที่จะทำงานให้มากที่สุดเท่าที่ร่างกายจะทำได้ และใน 4 ปี ต่อมา โคลัมโบก็จากโลกนี้ไปด้วยอายุเพียง 41 ปีด้วยสภาวะหัวใจล้มเหลว
ในค่ำคืนนั้นที่พีต้าพูดกับแคตนิสส่งท้ายว่า “ถ้าฉันต้องตาย ฉันก็อยากเป็นตัวเอง”
ในช่วงชีวิตที่แสนสั้นของคุณและผมนั้น หากมาถึงวาระสุดท้าย เราอยากให้คนจำเราแบบไหนกัน
สำหรับโคลัมโบ คำถามที่เราถามเมื่อครู่ เขาได้ตอบออกมาอย่างชัดเจน โลกได้จดจำเขาในฐานะนักออกแบบผู้ยิ่งใหญ่คนหนึ่งของยุคไปเรียบร้อยแล้ว ผลงานของเขาหลายต่อหลายชิ้น รวมถึง Elda Chair ถูกคัดเลือกให้จัดแสดงใน MOMA , Vitra Design Museum และมิวเซียม สำคัญๆ ของโลกหลายที่
ในส่วนของหนัง ผมเชื่อว่าหลายคนรู้จักหนังเรื่องนี้ดี ยิ่งในช่วงเวลาสามเดือนที่ผ่านมาที่กระแสการเมืองของประเทศเราอยู่ในช่วงเข้มข้น คงมีหลายคนที่หยิบ The Hunger Games ขึ้นมาดูมากกว่าหนึ่งครั้ง
ขณะที่แคตนิสอยู่ในเกมตัดสิน ในฉากหนึ่งที่เธอพบเจอความสูญเสียครั้งสำคัญ และก่อนจะผละออกมาจากสถานที่แห่งนั้น เธอหยุดมองมาที่กล้องวงจรปิดที่ซ่อนไว้ บรรจงยกนิ้วสามนิ้วแตะริมฝีปากแล้วชูขึ้นมาอย่างช้าๆ ผู้คนที่เฝ้าดู ได้ยกสามนิ้วตอบพร้อมน้ำตาและเสียงร่ำไห้
สามนิ้วที่แคตนิสชูขึ้นมาสะท้อนเรื่องราวและคุณค่าของการมีชีวิตอยู่ได้อย่างตราตรึง
บ่อยครั้งที่เราใช้ชีวิตไหลตามไปกับกระแส จนบางทีเราอาจหลงลืมความหมายของมัน มาตระหนักรู้ก็ในวันที่เราได้สูญเสียมันไป ความหมายของเสรีภาพ ความเสมอภาค และภราดรภาพ
หวังว่าบทความนี้จะช่วยกระตุ้นความคลั่งไคล้ของคุณได้ไม่มากก็น้อย
ขอให้สนุกกับการดูหนังครับ
