ตอน ม.ปลาย จำได้ไม่ได้ว่า ม.4 ม.5 หรือ ม.6 (ผ่านมา 3 ปีแล้วนะ
เร็วมาก ให้ตาย) เราได้ถือพานไหว้ครูคู่กับเพื่อนหน้าตาน่ารักอีกคนในห้อง
แน่นอน เหตุผลที่เราได้ถือไม่ใช่เพราะหน้าตาน่ารัก แต่เพราะเป็นหัวหน้าห้องและเรียนได้ที่หนึ่ง ถึงอย่างนั้น เราก็ไม่ได้คิดว่าเราแตกต่างกับตัวแทนจากห้องอื่นหรือชั้นอื่น พอต้องไปซ้อมรอบหนึ่งก่อนถือพานวันจริง
เราก็ไปซ้อมตามปกติ จนกระทั่งครูผู้หญิงที่เป็นครูอาวุโสคนหนึ่งในโรงเรียน และเป็นคนทำหน้าที่ซ้อมพิธีการพวกนี้ถามว่า
เรามาแทนเหรอ
เราบอกว่า ไม่ใช่ เรานี่แหละตัวแทนห้อง ครูคนนั้นหันไปพูดกับครูอีกคนข้างๆ
ว่า ไม่ได้นะ ในห้องก็น่าจะมีคนสวยๆ ทำไมเป็นคนนี้ล่ะ คนอื่นเหมาะกว่านะ
เขาบอกให้เราดูชั้นอื่น ห้องอื่นสิ ตัวแทนมีแต่ ‘สวยคู่’ แล้วก็ไล่เรากลับไปบอกครูประจำชั้นให้เปลี่ยนเอาคนอื่นมาแทน
เราจำได้ว่าตัวเองหน้าเสีย ตอนเดินกลับไปที่ห้องก็พยายามกลั้นน้ำตา
เพื่อนที่เป็นคู่กันก็อึ้งๆ ทำอะไรไม่ถูก ถ้านี่เป็นเรื่องแต่งก็คงดี
เพราะมันบาดลึกเกินไป
พอกลับไปถึงห้อง เราก็โวยวายให้เพื่อนๆ ฟังว่าทำไมเขาทำกับกูแบบนี้วะ
เพื่อนก็ปลอบ เรียกคืนความมั่นใจ บอกว่ามึงเจ๋ง อะไรประมาณนี้ (คิดถึงบรรยากาศ ม.ปลาย ชะมัด)
แล้วเราก็ไปบอกครูประจำชั้น แต่ครูยังยืนยันให้เราเป็นตัวแทนถือพาน
ปอเป็นหัวหน้าห้อง ปอเรียนเก่ง ไม่ได้เสียหายอะไรเลย-ครูพูดมาประมาณนี้ จำดีเทลมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว แต่สรุปว่าสุดท้ายแล้ว ในวันจริงเราก็ได้ถือพานไหว้ครู
ซึ่งพานนี้เอาไปไหว้ครูประจำชั้นกับครูรองประจำชั้นตัวเอง ในครั้งนั้น เราไหว้ด้วยความรู้สึกขอบพระคุณครูจริงๆ
นั่นอาจเป็นจุดเริ่มต้นของเราในวันนี้ เราที่เลือกว่าจะไม่เป็นแบบนั้น
เราที่เลือกจะเป็นแบบนี้ เราที่พยายามบอกเสมอว่าความสวยมีหลายแบบ เราที่พยายามบอกตัวเองว่ากูจะเป็นแบบนี้ แบบของกู
แล้วกูจะมีความสุขในแบบของกู
ภาพ unsplash.com
ใครอยากเล่าเรื่องวันเปลี่ยนชีวิตของตัวเองบ้าง คลิกที่นี่เลย