วันที่ทุกอย่างดำเนินมาอย่างปกติ ยิ้ม หัวเราะ เสียใจ
แต่ไม่มีวันไหนกระชากความเศร้าที่ทำให้ฉันเสียการทรงตัวได้เท่าวันนี้
วันที่ฉันดีใจเรื่องสิ้นสุดการฝึกงานปีสุดท้ายเป็นวันเดียวกับที่ฉันเสียใจที่สุด
วันที่ฉันมีความสุขกับการเล่นอินเทอร์เน็ตตอนกลางวันจนโทรศัพท์แบตหมดเป็นวันเดียวกับที่มีคนพยายามติดต่อฉันตอนยายกำลังใส่ท่อช่วยหายใจ
วันที่ฉันเดินไปดูแลคนอื่นเป็นวันเดียวกับวันที่คนอื่นกำลังดูแลยาย
วันที่ฉันได้ไปเจอยายอีกครั้งในสภาพที่มีอุปกรณ์มากมาย
นับเป็นวันเดียวกันกับรุ่งเช้าที่ไปรับยายกลับบ้านแบบไม่มีอุปกรณ์ใดๆ
และไม่มีเสียงลมหายใจตอบกลับมา
ตอนนั้น
ฉันไม่รู้ว่าเราควรเสียใจกับเรื่องเรื่องหนึ่งมากแค่ไหน เหมือนกับฉันก็ยังไม่รู้ว่าเราควรคิดถึงเรื่องเรื่องนั้นนานเท่าไหร่
ภาพในอดีต เรื่องราวดีๆ คำสอนทุกอย่าง
ถูกทบทวนในหัวสมอง และน้ำตาก็ทำงานอย่างหยุดไม่ได้
ถ้าฉันไม่ขี้เกียจไปหายายเมื่อวานก็คงดี ถ้าฉันไปอาบน้ำให้ยาย ถ้าฉันไปป้อนข้าวยาย
ถ้าฉันไปตัดเล็บให้ยาย ถ้าฉันไปเปลี่ยนผ้าปูที่นอนให้ยาย เมื่อวาน…ก็คงดี
หรือแม้กระทั่งวันนี้ ถ้าฉันไม่ปล่อยให้โทรศัพท์แบตหมดก็คงทันไปหายายที่ห้องฉุกเฉินก่อนถูกส่งตัวไปอีกโรงพยาบาล
ฉันได้แต่โทษตัวเองว่า…ฉันพลาดไปแล้ว…
ฉันได้แต่คิดย้อนกลับไปเพื่อเอื้อมคว้าวันเวลาเก่าๆ ทั้งๆ ที่ไม่มีทางได้คืนมา
ฉันถามพระเจ้าว่าทำไมต้องให้ฉันสูญเสียในสิ่งที่ฉันร้องขอให้พระองค์ปกป้อง
พระเจ้าตอบฉันเป็นความทรงจำมากมายที่ฉันกับยายมีด้วยกัน
ฉันนึกถึงวันที่ยายข้ามถนนไปซื้อข้าวมาให้ และเหลือมื้อกลางวันของยายไว้ให้ฉันกินหลังเลิกเรียนทั้งๆ ที่ข้าวก็มีน้อย
ฉันนึกถึงวันที่ฉันขโมยเงินเหรียญสิบยายไปซื้อขนมทั้งๆ ที่เป็นเหรียญสิบเก่าที่ยายสะสมไว้
ฉันนึกถึงวันที่ยายเก็บเงินที่น้าๆ ให้ มาให้ฉันซื้อขนมกิน
ฉันนึกถึงเรื่องราวดีๆ เหล่านั้นมากมาย ฉันรู้ยายรักฉัน ยายไม่ค่อยพูดแต่ยายทำ
และฉันรักยาย ฉันพูดบอกยายบ่อยๆ แต่ฉันกลับไม่ได้ทำอะไรให้ยายเลย
ฉันยังคงเป็นเด็กที่เลือกความสุขของตัวเอง
ตอนนี้ ฉันไม่รู้ว่าการจากไปของยายเปลี่ยนชีวิตฉันมากแค่ไหน
แต่สิ่งที่ฉันรับรู้คือมุมมองของฉันเปลี่ยนไป บางครั้งชีวิตของเรา
อาจถูกให้การสูญเสียมาเปลี่ยนแปลงความคิด
อาจถูกให้การพรากจากสอนให้เราเห็นคุณค่าของเวลา ฉันยังคงรู้สึกขอบคุณความทรงจำที่ฉันมียาย
เพราะ ณ วันนี้ยายได้ทำให้ฉันทำตามความฝัน
การจากลาต้องเกิดขึ้นทุกความสัมพันธ์
ถ้าเราไม่จากมาก็เป็นเขาที่จากไป
เหลือเพียงความคิดถึงที่ถูกปล่อยไว้ให้ตกผลึกอยู่ในความทรงจำ
วันแล้ววันเล่า
ฉันยังคงร้องไห้ง่ายๆ เมื่อนึกถึง ไม่ใช่เพราะเสียใจ แต่เป็นเพราะรัก และรู้สึกดีทุกครั้งที่ได้เสียน้ำตาให้กับคนที่รักเรา
ไม่มีใครจากคุณไปโดยเปล่าประโยชน์ ลองมองหาเหตุผลดีๆ ที่การจากลาเกิดขึ้นกับคุณ
เพราะเมื่อมีใครสักคนจากไป แน่นอนชีวิตเราเปลี่ยน แค่น้อยหรือมากเท่านั้นเอง
ใครอยากเล่าเรื่องวันเปลี่ยนชีวิตของตัวเองบ้าง คลิกที่นี่เลย
