วันที่พ่อไม่ตื่น

ชีวิตที่ดำเนินไปแต่ละวัน เราไม่มีวันรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

ฉันเป็นพยาบาล ทำงาน ทำงาน ขึ้นเวร
เช้าต่อบ่าย…เช้าต่อดึก…ลงดึกแล้วต่อบ่าย เมื่อก่อนฉันทำงานดูแลคนไข้วันละ 8 – 16 ชั่วโมง

ขณะที่ในบ้านของฉัน พ่อก็จะนั่งอยู่ที่เก้าอี้ตัวเดิมทุกวัน ทำกิจวัตรเดิมๆ
พ่อก็ไม่สบายเหมือนกัน เป็นเบาหวาน เป็นความดันโลหิตสูง

ฉันก็ยังใช้ชีวิตแบบเดิมๆ คือทำงาน…ทำงาน…และทำงาน…เราทำหน้าที่ลูกที่เป็นพยาบาล
แค่ฉีดยาเบาหวานเช้า-เย็น จัดยาใส่ซองแยกเช้า-กลางวัน-เย็นไว้ให้พ่อหยิบกินเอง
พอถึงสิ้นเดือน เงินเดือนออกก็แบ่งให้พ่อใช้เดือนละ 5,000 บาท

ไม่เคยพาพ่อไปเที่ยว…ไม่เคยพาพ่อไปกินอาหารร้านอร่อย…ยังไม่ได้ซื้อเสื้อผ้าใหม่ๆ ให้พ่อใส่
ยังไม่เคยพาพ่อไปดูหนังในโรงหนังที่พ่อต้องชอบแน่นอน เพราะคิดว่าเดี๋ยว…เอาไว้ก่อน…พรุ่งนี้ก็ได้…เดี๋ยวค่อยไปวันหลัง…เอาไว้ว่างๆ
แล้วกัน…

แล้ววันที่ต้องเปลี่ยนชีวิตที่เฝ้าแต่ผัดวันประกันพรุ่งกับคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตก็มาถึง
29 กันยายน 2546

วันนั้นฉันลงเวรบ่าย ถึงบ้านเกือบตีหนึ่ง มองดูพ่อที่นอนอยู่ในมุ้ง
พ่อก็นอนกรนเป็นปกติของพ่อ ตื่นเช้ามา ประมาณ 6 โมงเช้าเข้าไปปลุก อาปา…อาปา…ตื่นฉีดยา…กินข้าวเด้อจ้า…

ไม่มีเสียงตอบรับ พ่อเสียตอนไหนก็ไม่รู้

ฉันกระโดดขึ้นเตียงช่วยปั๊มหัวใจพ่อแต่มันสายไปเสียแล้ว…สายไป…ทุกอย่างสายไป
พ่อจากไปโดยไม่ได้ร่ำลา

ที่ผ่านมา ฉันรู้ถึงความรัก ความห่วงใยที่พ่อมีต่อฉัน แต่เราไม่เคยแสดงออกว่ารักกัน
วันไหนที่ฉันขึ้นเวรดึก 6 ทุ่ม พ่อจะไม่นอน พ่อจะนั่งดูโทรทัศน์จนถึง 6 ทุ่มเพื่อรอปลุกให้ฉันไปทำงานก่อนแล้วค่อยนอน จนกระทั่งพ่อเสียไปแล้ว บางวันตอนกลางดึก
ก็เหมือนได้ยินเสียงพ่อมาปลุกให้ไปทำงาน

ในลิ้นชักโต๊ะพ่อตลอด 2 ปีที่ฉันกลับมาทำงานที่รพ.ใกล้บ้าน พ่อจดบันทึกตารางเวรที่ฉันทำงานทุกวัน
ไม่เคยขาด เงินเดือน 5 พันบาทที่ฉันให้พ่อตลอด 4 ปี พ่อไม่เคยใช้
แต่ฝากเข้าบัญชีเป็นชื่อฉัน

บางครั้งเราก็ใช้ชีวิตแบบประมาท ไม่เคยคิดถึงวันที่เปลี่ยนชีวิต
วันที่เปลี่ยนความคุ้นชิน ไม่เคยคิดถึงการพลัดพราก
ไม่เคยคิดถึงความตายที่เราจะต้องได้พบเจอกันทุกคน

วันที่เราพบกับการสูญเสียคนสำคัญ คนที่เรารักที่สุด มันเป็นวันเปลี่ยนชีวิตให้รู้ว่าเราจะใช้ชีวิตต่อไปอย่างไรกับคนที่เรารัก เราจะไม่รอว่าพรุ่งนี้เราจึงจะแสดงความรักความห่วงใย ทำดีที่สุด
ทำทุกวันให้ดีที่สุดสำหรับคนที่เรารัก แล้วเราจะไม่ต้องมานั่งเสียใจเมื่อต้องจากกัน

AUTHOR