“ไม่อยากเชื่อว่าในที่สุดเราก็มีวันนี้” ฉันกล่าวขึ้นมาอย่างเขินๆ เมื่อกำลังพยายามวัดบราแฮนด์เมดแบรนด์ Younglek ว่าพอดีไหม ด้วยการลองใส่ทับเสื้อตัวนอกท่ามกลางผู้คนที่เดินไปเดินมาในตลาดนัดงานคราฟต์กลางสวน
ที่พูดอย่างนั้น เพราะฉันไม่เคยสบายใจสักครั้งเวลาที่เห็นแม่ยืนคุ้ยกระบะชุดชั้นในลดราคาที่จัดรายการกลางห้างสรรพสินค้าหรืองานกาชาด แม่จะหยิบบรามาสวมพร้อมติดตะขอเสร็จสรรพ แถมกะได้เหมาะเจาะว่าเมื่อเอาไปใส่จริงแบบไม่ทับเสื้อตัวไหนมันจะพอดิบพอดีไม่มีขาดเกิน จำได้ว่ายามเป็นวัยรุ่น ฉันพยายามยืนเลือกอยู่ห่างๆ ทำเป็นไม่รู้จักคุณน้าคนนี้ (แม้ว่าหน้าจะเหมือนกันมาก และในที่สุดแม่ก็เรียกมาถามอยู่ดีว่าหนูชอบตัวนี้ไหม) แถมครั้งหนึ่งแม่เคยพยายามจะให้ฉันลองบ้างจนฉันต้องร้องเสียงหลงและยืนยันหนักแน่นว่า ‘ไม่’ แม่จึงพัฒนาสกิลการคะเนด้วยสายตา และจัดการซื้อบราที่ฉันก็ใส่ได้พอดีเด๊ะอย่างอัศจรรย์
ตั้งแต่ชุดชั้นในเฟิสต์บรายันอายุปาเข้าเลข 3 แม่ยังคงเลือกซื้อชุดชั้นในให้ฉันได้อย่างแม่นยำจนทำเอาฉันซื้อชุดชั้นในไม่เป็น เมื่อถูกถามว่าใส่ชุดชั้นในคัพอะไรไซส์เท่าไหร่ฉันจึงตอบไม่ได้ เพราะสิ่งที่แม่ซื้อมาก็ค่อนข้างยืดหยุ่น (แต่พอดี) ถ้ายี่ห้อนี้ต้องคัพนั้น แต่ถ้าแบบนี้ใส่ไซส์นี้ดีกว่า แม่จึงผูกขาดการดูแลปริมณฑลรอบนมของฉันมาตั้งแต่ไหนแต่ไร เท่าที่ฉันพอจะมีสิทธิ์มีเสียงได้ก็แค่โจทย์ง่ายๆ อย่างขอสีเรียบๆ ไม่เอาลาย ไม่เอาลูกไม้ ไม่เอาฟองน้ำโตๆ ซึ่งพอหลับตานึกย้อนไปเท่าขวบปีของการมีนม ฉันก็ไต่เต้ามาจากบราสไตล์เสื้อทับของเด็กหญิง สู่บรามีโครงกักบริเวณนมให้อยู่เป็นทรงสวย บราไร้ตะเข็บเหมาะกับเสื้อรัดรูปไม่ทิ้งรอย บราไร้สายสำหรับเกาะอกและสายเดี่ยวเปลือยไหล่ สปอร์ตบรา ‘กระชับ-กระเฉง’ จนมาถึงวิวัฒนาการบราไร้โครงแต่ยังจัดแต่งเนินเนื้อได้สวยงาม แต่เพราะไม่ได้ให้ความสำคัญ (เนื่องจากไม่มีปริมาณให้น่าสำคัญเท่าไหร่) ฉันจึงไม่ค่อยจะใส่ใจทั้งที่ใส่มันอยู่ทุกวัน
จนกระทั่งฉันถูกจ้องมองนมอย่างตรงไปตรงมาเป็นครั้งแรกผ่านสายตาของผู้เชี่ยวชาญ ด้วยความสนใจเรื่องวินเทจที่เกิดไม่ทัน ฉันเคยไปขอสัมภาษณ์คุณยายพรรณี คุณประเสริฐ เจ้าของร้านชุดชั้นในแบบดั้งเดิมสมัยคุณยายยังสาวที่ตัดเย็บอย่างประณีต ตลอดการพูดคุยถึงประวัติความเป็นมาของคุณยายที่เริ่มจากการเป็นนักเรียนตัดเสื้อในช่วงหลังสงครามโลกครั้งที่ 2 ก้าวสู่การเป็นมือดีในการตัดชุดชั้นในตามสั่งซึ่งเพิ่งจะเป็นของใหม่ในยุคนั้น และลองทำแบบสำเร็จรูปขายจนกลายเป็นร้านยอดฮิตที่ลูกค้าไว้ (วางอกวาง) ใจมาเกือบ 60 ปี และอย่างที่บอก คุณยายจ้องมองที่หน้าอกของฉันเป็นระยะตลอดการสนทนา และดูเหมือนในที่สุดจะอดรนทนไม่ไหว ถามว่าฉันใส่ชุดชั้นในยี่ห้ออะไร ก่อนจะกล่าวว่าชุดชั้นในสมัยนี้ทำหน้าอกผู้หญิงไทยไม่สวยเหมือนก่อน!
ด้วยความอยากพิสูจน์ด้วยเต้าตนเอง หลังสัมภาษณ์เสร็จจึงฉันขอช้อปปิ้งต่อในร้านที่ยังรักษาความหวานคลาสสิกของยุคสมัยเอาไว้จนนึกเพ้อว่าได้ย้อนวันวัยไปในยุคท่านชายพจน์ แน่นอนว่าผู้รับบทปริศนาอย่างฉันย่อมเลือกบราผ้าฝ้ายตัดเย็บด้วยแพตเทิร์นบราเซียร์ยุค 50-60s ที่เหมือนกับยกทรงคุณยาย เพราะเห็นว่าวินเทจสมกับบรรยากาศ แม้ว่าในร้านจะมีบราแบบร่วมสมัยวางขายอยู่ด้วยเช่นกัน คุณป้าพนักงานวัดรอบอกอย่างละเอียดและจัดหาไซส์ที่ถูกต้องมาส่งให้ฉันในห้องลอง หลังพยายามอย่างยิ่ง ฉันร้องบอกคุณป้าที่รออยู่นอกห้องว่าใส่ไม่ได้หรอกค่า คุณป้าจึงขอเปิดม่านเข้ามา แล้วสอนฉันโกยเนื้อทุกส่วนที่มีในร่างเข้าตามตะเข็บที่ตัดเย็บมาแบบเป๊ะเปรี๊ยะ
วินาทีนั้น แม้จะเขินเพราะอยู่ต่อหน้าคนแปลกหน้า แต่ก็รู้สึกเหมือนได้กลายเป็นสาววินเทจตามแบบที่เห็นในแมกกาซีนฝรั่งจนซื้อมาชื่นชมลำพังอยู่หลายตัว
แม้จะไม่ได้เอามาใส่ในชีวิตประจำวันเพราะไม่ชินกับความเป๊ะนั้น แต่จากที่อะไรก็ได้กับบรา ฉันกลายเป็นหญิงเรื่องมากจนแม่ชักจะหมั่นไส้และไม่สนุกกับการเลือกซื้อบราให้เหมือนเก่า บ่อยๆ ที่ฉันมาโม้กับแม่ถึงสิ่งที่รู้มาหลังเบิกนม (คล้ายๆ เบิกเนตร) เช่น คุณยายร้านไนติงเกลติงมาว่าเธอจะใส่แบรนด์อะไรก็ได้ไม่ได้นะ รู้ไหมว่า ชุดชั้นในแบรนด์เมิลนอร์แมนที่วางขายในห้างคุณยายเป็นชุดชั้นในที่ร้านตัดชุดเจ้าสาวบังคับให้เจ้าสาวซื้อใส่ ไม่อย่างนั้นจะไม่ยอมตัดชุดแต่งงานให้เพราะจะใส่ชุดเขาไม่สวย หรือพอไปอ่านบทสัมภาษณ์ดีไซเนอร์ชุดชั้นใน ดูซีรีส์ญี่ปุ่นเกี่ยวกับธุรกิจชุดชั้นใน ก็รู้สึกว่าไอ้ดีเทลชิ้นเล็กชิ้นน้อยนี่มันช่างสลักสำคัญและมีผลต่อจิตใจคนใส่ (แม้จะอยู่ข้างในก็เถอะ) เพราะฉะนั้น การเลือกชุดชั้นในสักตัวมันสะท้อนถึงหัวใจคนใส่นะ บลา บลา บลา
แต่เมื่อเลือกเอง แทนที่จะไปทางวินเทจหรือดีไซเนอร์แบรนด์แสนเก๋ ฉันกลับเทใจให้กับบราไร้คัพจากผ้านุ่มออร์แกนิกของมูจิที่แทบจะไม่บังคับบัญชาให้นมอยู่ถูกที่ถูกทางตามที่ควรจะสวย (ในสายตาคนมอง) แต่สบายอกสบายใจคนใส่เป็นอย่างมาก ขณะเดียวกัน ฉันก็เริ่มสนอกสนใจแบรนด์แฮนด์เมดที่ตัดเย็บเรียบง่าย เลือกผ้าสบายผิว และไม่บังคับนมเรามากเกินไป ซึ่ง Younglek ที่ปรากฏเมื่อต้นเรื่องก็จัดอยู่ในหมวดนั้น
และก็ใช่ค่ะ, ในที่สุด ฉันก็ลองเย็บบราใส่เองจากการเสิร์ชแพตเทิร์นง่ายๆ ในพินเทอเรสต์ แม้หน้าตามันจะอวดใครไม่ได้ แต่ความสบายแบบไวลด์แอนด์ฟรีส่งผลต่อจิตใจจนกลายเป็นชุดชั้นในตัวพิเศษสำหรับวาระอยู่บ้านโดยเฉพาะ เช่นเดียวกับการแต่งตั้งให้บราแต่ละตัวมีฟังก์ชั่นแตกต่างกัน บราตัวนี้สำหรับวันที่ ‘สวยจากภายใน’ ตัวนี้สำหรับวันที่ ‘อย่ามายุ่งกับช้าน’ ตัวนั้นสำหรับวัน ‘พร้อมสู้ทุกความยุ่ง’ อีกตัวสำหรับวัน ‘เหนื่อยจังเลย’ เป็นอาทิ
ฟังก์ชั่นเนินสวยชิด ดูเซ็กซี่ มี sex appeal ดูเป็นผู้หญิง หรืออะไรก็ตามทำนองนี้อาจเป็นสิ่งที่ติดมากับบรา แต่นั่นไม่ได้แปลว่าเราจะถอดทัศนคตินี้ทิ้งไปไม่ได้-หากคิดว่าไม่จำเป็น
————–
พิกัดในมณฑล
แนะนำแด่หญิงสาวผู้ต้องการการคัสตอมไซส์ให้พอดี ที่ ร้านชุดชั้นใน พรรณี มีไซส์ให้เลือกละเอียดยิบกว่า A70 B75 F90 แน่นอน เพราะแม้จะเป็นยกทรงสำเร็จรูป แต่ประสบการณ์อันยาวนานทำให้ร้านพรรณีรวบรวมไซส์ของสาวๆ ไว้มากมาย จนสามารถสร้างไซส์ชุดชั้นในได้ละเอียดละออจนไม่ว่าใครมาลองก็พอดีเป๊ะเหมือนสั่งตัด ซึ่งนอกจากแบบวินเทจอย่างผ้าฝ้ายลูกไม้แล้ว บราแบบสมัยใหม่แต่ใช้วัสดุดีกว่าก็มีให้เลือกด้วยเหมือนกัน มีหน้าร้านใหญ่ให้ไปเดินหวานๆ ที่ย่านประดิพัทธ์ และร้านเล็กที่บองมาร์เช่
อีกร้านที่อยากชี้เป้าคือ Younglek UNDER บราแฮนด์เมดสุดคิวต์จากผ้าลินินที่มีไซส์ให้เลือกแบบ S M L หรือสั่งตัดตามไซส์เป๊ะเพื่อความพอดี (แต่ต้องรอตัดเย็บสักหน่อย) และบางทีก็มีคอลเลกชั่นพิเศษเป็นผ้าฝ้ายย้อมฮ่อมโซเนเชอรัล เจอร้านนี้ได้ตามตลาดคราฟต์น่ารักแต่ไม่บ่อย และเพจเฟซบุ๊กให้ถามไถ่ สั่งซื้อ หรือชื่นชมความน่ารักได้แบบเพลินๆ
