we drive, we eat, we eat, we drive.
เป็นการใช้เวลามองออกไปนอกหน้าต่างรถที่ยาวนานกว่าครั้งไหนๆ ทริปเลห์ก็ยังไม่เท่า
เพราะนี่เราขับรถกันทั้งวัน ชีวิตส่วนใหญ่ก็อยู่กันบนรถเนี่ยแหละ
ถามตัวเองเหมือนทุกครั้งที่ออกทริปว่า ‘แล้วเรารู้สึกยังไงกับที่นี่’
แต่ก็ไม่มีคำตอบดีๆ ผุดขึ้นมาในหัวสักอย่าง
มีแต่ความเงียบกับเสียงเครื่องยนต์
มันออกจะสงบกว่าทริปอื่นๆ ทั้งเพื่อนร่วมทริป ทั้งสีขาว ทั้งความหนาว
ความสงบข้างในชัดเจนกว่าทุกๆ ครั้งที่ผ่านมา
แต่เอาจริงๆ ก็ไม่รู้ว่าจะเรียกว่า ‘ความสงบ’ หรือ ‘ความว่างเปล่า’ ดี
ใครมีเซ็ตภาพถ่ายสวยๆ อยากส่งมาลงคอลัมน์นี้บ้าง คลิกที่นี่เลย
