ผมเคยได้ยินมานักต่อนักว่าเมืองพาราณสี ประเทศอินเดียเป็นเมืองที่เหมาะกับการไปถ่ายรูปสตรีทสุดๆ แต่ใจก็กลัวมาตลอดว่าผมจะใช้ชีวิตอยู่ได้ไหม กลัวตั้งแต่อาหารการกิน กลัวความรก ความสกปรก กลัวความมั่ว ผมเลยไม่ยอมไปสักที
จนสุดท้ายทนเสียงร่ำลือไม่ไหว เลยรวมกลุ่มกับเพื่อนจัดทริปไปถ่ายรูปที่พาราณสี อย่างน้อยมีเพื่อนลุยด้วยก็อุ่นใจขึ้น
พอไปแล้วเป็นยังไงน่ะเหรอครับ
ทุกอย่างก็เป็นอย่างที่ผมเคยกลัวนั่นแหละ!! เรียกได้ว่าลำบากกว่าที่คิดแบบคูณสิบไปเลยดีกว่า โชคดีที่ก่อนเดินทางก็พอทำใจมาบ้าง พยายามวางแผน จัดการสิ่งต่างๆ ให้โอเคที่สุด
แต่สุดท้ายทริปนี้ก็กลายเป็นทริปที่เรียกได้ว่าแรนด้อมระดับหมื่นดาว ซึ่งไอ้ความแรนด้อมนี่แหละที่พาผมไปเจอเรื่องราวน่าประทับใจหลากหลายรสชาติมาก
เริ่มตั้งแต่การไปเจอคนพายเรือที่นิสัยดีมากๆ สามารถคุยเป็นเพื่อนกันได้ แล้วก็กลายมาเป็นไกด์จำเป็นประจำทริป เท่านี้ยังไม่หมด เจ้าตัวก็ลากพวกเราไปดูหมู่บ้านของญาติที่เรียกได้ว่าไม่เคยมีคนไทยคนไหนย่างกรายเข้าไปแน่ๆ แถมยังถูกเชิญไปร่วมงานแต่งงานของคนในหมู่บ้าน พวกเราเลยกลายเป็นชาวไทยที่ได้ร่วมเดินขบวนแห่ เต้นๆ เดินๆ วนรอบเมือง อยู่กันยาวๆ ไปจนถึงงานเลี้ยงตอนค่ำ แถมทุกวันนี้เราก็ยังติดต่อพูดคุยกับคนพายเรือคนนั้นอยู่เลย
ผมเคยคิดว่าเมืองไทยเราเป็นเมืองที่มีทุกอย่างผสมรวมกันอย่างมั่วๆ เป็นสีสันเฉพาะตัวที่ทำให้ถ่ายรูปสนุกมาก พอไปที่พาราณสี ผมเรียกเมืองๆ นี้ว่า ‘พ่อ’ แห่งความมั่วเลยครับ ไม่ว่าจะผู้คน สัตว์อย่างวัว หมา ควาย ลิง ม้า อูฐ หรือแม้แต่อุจจาระ ผ้าเช็ดตัว ปลอกหมอน ผ้าปูที่นอน ร้านข้าว รูปเคารพ รถยนต์ รถมอเตอร์ไซค์ นักท่องเที่ยว ทุกสิ่งทุกอย่างมารวมกันอยู่ในที่ที่เดียว เหมือนโดนสึนามิกวาดมากองรวมกันยังไงยังงั้น เป็นภาพที่ชวนอุทานว่า ‘บ้าไปแล้ว’ เอามากๆ
แน่นอนว่าสิ่งต่างๆ ที่ไม่น่าจะอยู่ด้วยกันได้มาอยู่ด้วยกันมันก็ยิ่งทำให้คนชอบถ่ายภาพสตรีทอย่างพวกเราเอนจอยกับทุกสรรพสิ่งที่เจอะเจอข้างทาง ถือว่าเป็นเมืองที่เอาใจคนชอบถ่ายรูปได้เลย อีกหนึ่งสิ่งที่มีเสน่ห์มากๆ คงหนีไม่พ้นชีวิตชีวาของผู้คนที่นี่แหละครับ
พาราณสีทำให้ผมนึกถึงดินแดนเสรีอย่างนิวยอร์ก ที่ใครอยากทำอะไรก็ทำ เป็นเมืองแห่งความโคตรมหาอิสระ (ไม่รู้จะอธิบายยังไงแล้ว ขอใช้คำนี้เลยละกัน) แน่นอนว่าทุกที่ก็มีคนปฏิสัมพันธ์กับเราไม่น่ารักอยู่บ้าง แต่ผมว่าคนส่วนใหญ่ที่นี่เฟรนด์ลี่เอามากๆ
สำหรับคนที่นี่ อย่าเรียกพวกเขาว่า ‘ไม่กลัวกล้อง’ ครับ ให้เรียกว่า ‘คลั่งกล้อง’ ไปเลยดีกว่า คือถ้าเราอยากยกกล้องถ่ายเขา เราเข้าใกล้เขาได้เต็มที่มากๆ แถมหลายครั้งก็เป็นฝ่ายกวักมือเรียกเราไปถ่ายรูปให้ด้วยอีกต่างหาก แต่ขอเตือนไว้ก่อนนะครับ บางคนเขาเรียกให้เราไปถ่ายก็จริง แต่พอถ่ายเสร็จก็มาขอเงินเราซะงั้น อันนี้เป็นเรื่องที่ต้องอาศัยทักษะการมองคนเหมือนกัน ดูกันดีๆ นะ
หากใครมองหาเมืองสักเมืองที่คน สัตว์ สิ่งของถูกเทมากองรวมกัน และถ่ายสตรีทได้อย่างมันสะใจสุดๆ พาราณสีนี่แหละคือเบอร์หนึ่งของความสนุก
เรียกได้ว่าเป็นเมืองที่ผมชอบ มาแรงแซงโค้งเมืองอื่นๆ ที่ผมเคยไปถ่ายรูปมาทั้งหมดเลย
ภาพ ธนสรณ์ เจนการกิจ
