แต๊ก-โฆษิต รัตนโสภณ เด็กหนุ่มสายนักสู้ที่เดินตามหาความฝัน อดีตสจ๊วตสายการบิน สู่เจ้าหน้าที่ควบคุมรถไฟฟ้าสายสีแดง

หากย้อนกลับไปในช่วงที่เศรษฐกิจได้รับผลกระทบจากวิกฤติโรคระบาด COVID-19 หลายอาชีพได้รับผลกระทบ ธุรกิจถูกจำกัดเวลาการให้บริการ บ้างก็ถูกสั่งปิดชั่วคราว เกิดการปรับตัวอย่างมากเพื่อให้เข้ากับสถานการณ์ ทำให้ผู้ประกอบการ พนักงาน ต้องทำทุกหนทางเพื่อประคองธุรกิจ และหนึ่งในการปรับตัวที่จำเป็นคือ การหารายได้เสริม 

ด้วยงานสายงานบริการของ แต๊ก-โฆษิต รัตนโสภณ กับตำแหน่ง สจ๊วต หรือ พนักงานต้อนรับบนเครื่องบิน แน่นอนว่าไม่ได้ราบรื่นมั่นคงเสมอไป เนื่องจากรัฐบาลทั่วโลกพร้อมใจตั้งรับด้วยการปิดประเทศ และต้องหยุดการบินชั่วคราว

โฆษิตยอมรับว่าต้องปรับตัว ซึ่งเขาอาจจะไม่ใช่ผู้ที่โชคดีมากนัก ทางบริษัทจำเป็นต้องมีนโยบายลดอัตราพนักงานลงกว่า 70% หลังถูกเลิกจ้างเขาผันตัวไปเป็นไรเดอร์ส่งอาหาร ก่อนที่จะได้มีโอกาสมาเป็น ‘เจ้าหน้าที่ควบคุมรถไฟฟ้า’ ในวันนี้

ช่วยแนะนำตัวตัวเอง บอกนิยามความเป็นตัวเอง 3 คำ ให้เรารู้จักหน่อย 

สปอร์ต ใจดี มีรถไฟขับ (หัวเราะ)

เล่าชีวิตในวัยเด็กให้เราฟังหน่อยว่าคุณเป็นแบบไหน ถูกเลี้ยงดูมาอย่างไร ความสนใจคืออะไร

ชีวิตขึ้นๆ ลงๆ มาตลอดครับ คุณพ่อเป็นเสาหลักของครอบครัว ช่วงไหนดีก็ดีแบบกินหรูอยู่สบาย ช่วงไหนร้าย มาม่าห่อเดียวต้องแบ่งกันกินกับน้องสองคน ทำให้ได้เห็นชีวิตสองมุม เวลาลำบากคุณพ่อมักจะพาไปให้เรียนรู้ถึงความยากลำบากนั้นด้วย ทำให้รู้จักการสู้ชีวิต และการบาลานซ์ชีวิตให้มีความสุข

ในชีวิตมีตำแหน่ง บทบาท หรือหน้าที่อะไร ที่ได้รับมาแล้วรู้สึกภาคภูมิใจที่สุด

ตำแหน่งหัวหน้าพนักงานต้อนรับบนเครื่องบิน พร้อมหน้าที่ผู้ดูแลระเบียบการแต่งกายของพนักงาน เมื่อครั้งยังทำงานเป็นสจ๊วตอยู่ครับ

สถานะของคุณตอนนี้คืออะไร

มีเจ้าของแล้วคร้าบ (หัวเราะ)

ตอนนี้สิ่งที่ชอบทำคืออะไร จริงจังระดับไหน 

ชอบขับขี่รถมอเตอร์ไซค์/รถไฟ ครับ ขี่มอเตอร์ไซค์ออกทริปไปกางเต็นท์ที่ต่างจังหวัดอยู่บ่อยๆ วันที่ทำงานก็สนุกกับการขับรถไฟ

บอกสิ่งที่อยากจะทำในอนาคต (สิ่งที่อยากจะเป็น สิ่งที่คิดเอาไว้ โปรเจกต์ หรือความฝันในอนาคต)

หลังจากโควิด ผมเพิ่งเริ่มมาทำงานที่รถไฟฟ้าสายสีแดงนี้ได้ไม่กี่ปี ตั้งใจว่าจะให้เวลาตัวเองที่นี่ไปสักอีกหน่อย ดูว่าจะได้ขยับขยายไปทางไหนหรือไม่ ถ้าต้องตัดสินใจเปลี่ยนเส้นทางตัวเองอีกครั้งคงหันไปทำธุรกิจสักอย่างที่เป็นนายตัวเองและได้เงินเยอะๆ ครับ ตอนนี้ก็มีธุรกิจของคุณพ่อที่ในอนาคตต้องกลับไปสานต่อ

กลัวความล้มเหลวไหม เวลาเจอเรื่องดราม่าคุณรับมืออย่างไร ปัญหาที่หนักที่สุดที่เคยเจอได้เรียนรู้อะไรจากมัน

ก็มีกลัวบ้างครับแต่ไม่ถึงขั้นไม่กล้าลอง เพียงแค่เวลาจะตัดสินใจทำอะไร เราต้องคิดหน้าคิดหลังให้ดีๆ ก่อน ไม่ใช่ผลีผลามลงมือทำตามใจตัวเอง 

เวลาเจอดราม่า ถ้าเป็นเรื่องที่ไม่ส่งผลต่อการใช้ชีวิต ผมเลือกที่จะไม่ใส่ใจและโยนมันทิ้งไป แต่ถ้าเป็นเรื่องสำคัญที่ปล่อยไว้ไม่ได้ จะเสียหายกับตัวเรา ก็คงต้องหาช่องทางแก้ปัญหากันหน่อย

ปัญหาที่หนักที่สุดที่เคยเจอ โควิดนี่สุดๆ แล้วครับ เส้นทางชีวิตเปลี่ยนไปในทุกๆ เรื่อง ตกงานตอนอายุมากแล้วมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย แต่ก็ได้ประสบการณ์ที่ดีอีกครั้งหนึ่งครับ ทำให้ได้รู้คุณค่าของเงินมากขึ้น ไม่ใช้จ่ายฟุ่มเฟือยเหมือนก่อน ได้ฝึกความอดทนในการพาตัวเองให้หลุดพ้นจากความลำบากและความทุกข์ต่างๆ เกิดปัญหาอะไรในวันข้างหน้าก็สามารถรับมือได้ทุกสถานการณ์

มีสิ่งที่ต้องแลกมาไหม

แลกกับไลฟ์สไตล์ชีวิตที่เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิงครับ

เรื่องราวฝังใจที่เกิดขึ้นและคุณจำได้ไม่ลืมคืออะไร

เป็นเรื่องราวดีๆ เมื่อครั้งยังทำงานเป็นสจ๊วต ที่ได้มีโอกาสได้ไปเที่ยวประเทศญี่ปุ่นบ่อยๆ ซึ่งเป็นที่ที่ผมชอบ และหลายครั้งได้ไปในที่ที่คนอื่นไม่ไปกัน แล้วได้ซึมซับบรรยากาศประหนึ่งเหมือนเป็นคนในท้องที่ครับ

เซนซิทีฟกับอะไรบ้าง

เรื่องงานครับ แอบเสียใจนิดหน่อยที่เสียงานเก่าไปแต่ไม่เป็นไร งานปัจจุบันก็ดีและต้องเดินหน้าต่อไปครับ

หาทางออกหรือปล่อยผ่านไป

เรื่องงานปล่อยผ่านไม่ได้แน่นอนครับ ต้องหาทางออกให้กับตัวเอง

การตั้งคำถามกับตัวเองมันดีอย่างไร

ได้ทบทวนในสิ่งที่จะตัดสินใจทำ

ลึกๆ แล้วคุณมีความฝันอยากจะเป็นอะไร 

นักบินครับ

ช่วงนี้ชีวิตเป็นอย่างไรบ้าง วันหนึ่งทำอะไร เยอะแค่ไหน

ดึงตัวเองขึ้นมาจากจุดต่ำสุดได้แล้ว แต่ยังคงหารายได้เพิ่มเติมด้วยการเป็นไรเดอร์เหมือนตอนสู้วิกฤตโควิดอยู่เสมอ อาจจะเบาลงบ้าง แต่ก็ยังไม่หยุดทำครับ (เป็นส่วนหนึ่งของชีวิตไปแล้ว)

ถ้าไม่ได้ทำงาน วันว่างๆ คุณทำอะไร

วิ่งงาน (ส่งอาหาร) เล่นเกมส์ ดูหนัง ดูยูทูบ

คิดว่าตัวเองเป็นผู้ชายแบบไหน มีใครบอกไหมว่าเรามีเสน่ห์ที่ตรงไหน มันจริงอย่างที่เขาบอกไหม

คิดว่าตัวเองเป็นคนร่าเริง ขี้เล่น ขี้อำ มีคนเคยบอกว่าเป็นคนอบอุ่น ผมไม่คิดว่าผมอบอุ่นนะ เรื่องนี้ต้องให้คนอื่นยืนยันแล้วละครับ (หัวเราะ)

ถ้าพูดหรือนึกถึง ‘สีแดง’ จะนึกถึงอะไรเป็นอันดับเเรก?

ไฟแดงที่สี่แยก

ทำไม ‘สีแดง’ จึงแรงฤทธิ์

มันทำให้ทุกคนหยุดได้

รู้สึกยังไงกับการได้มาเป็นพรีเซนเตอร์รถไฟฟ้าสายสีแดง

รู้สึกเป็นเกียรติและดีใจเป็นอย่างมากครับ เป็นความภูมิใจครั้งหนึ่งในชีวิต

ปกติมีเวลาได้ดูผลงานของตัวเองบ้างไหม

ได้เห็นบ่อยๆ ตอนไปทำงานครับ ดูไปก็เขินไป

พรีเซนเตอร์และการได้ทำงานเบื้องหน้า ได้อะไรจากการทำงานตรงนี้

ได้ลองทำอะไรใหม่ๆ ที่ตัวเองไม่คิดว่าจะทำได้ครับ เพราะไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะได้เป็นพรีเซนเตอร์หน้ากล้อง และต้องบอกเลยว่ามันไม่ง่ายเลยครับ นับถือเพื่อนๆ ในวงการจริงๆ

การได้มีโอกาสในการทำงานมากกว่าเพื่อนในวัยเดียวกันดีอย่างไร

ทำให้เรารู้จักอดทนและเรียนรู้ที่จะทำงานร่วมกับผู้อื่นได้มากกว่าคนที่ไม่มีประสบการณ์ทำงานมาก่อน

ตอนนี้ให้ความสำคัญอะไรกับชีวิต

ตอนนี้พุ่งเป้าไปที่การเคลียร์ภาระหนี้สินให้หมด และใช้ชีวิตให้มีความสุขในทุกๆ วัน ความสุขนั้นอาจจะมาจากมาจากอย่างอื่นที่ไม่ใช่เงิน

คำวิพากษ์วิจารณ์ส่งผลต่อคุณมากน้อยแค่ไหน

ผมมองว่ามีประโยชน์นะครับ ถ้าเราเปิดใจรับฟังคนที่วิจารณ์เรา แล้วถ้าสิ่งที่ถูกวิจารณ์นั้นเป็นเรื่องที่เราทำไม่ถูกจริงๆ เราก็สามารถนำคำวิจารณ์นั้นมาใช้พัฒนาตนเองได้

ถ้าให้เปรียบเทียบระหว่าง คุณ กับ รถไฟฟ้าสายสีแดง คิดว่ามีอะไรที่เหมือนกันบ้าง

ความตรงต่อเวลาและความเท่ของตัวรถครับ

ถ้าให้คิดคำแทนใจให้รถไฟฟ้าสายสีแดง คุณจะใช้คำไหนดี

‘สุดหล่อหนูแดงไทยเชื้อสายญี่ปุ่น’

การมาเป็นพรีเซนเตอร์ คุณยังได้ไปทำกิจกรรมอื่นๆ รู้สึกอย่างไรบ้าง

รู้สึกสนุกดีครับ ได้ทำในสิ่งที่อยากลองทำมานาน เช่น การได้ไปเยี่ยมเยียนให้สัมภาษณ์กับสื่อมวลชนหรือกระทั่งเป็นแขกรับเชิญในรายการโทรทัศน์ มันว้าวมากเลย

แล้วปกติคุณได้มีโอกาสทำกิจกรรมแบบนี้บ้างไหม

ถ้าไม่ได้รับโอกาสนี้ คิดว่าก็คงแทบไม่มีโอกาสได้ทำอะไรแบบนี้เลยครับ

คุณมีวิธีรักษามาตรฐานในการทำงานอย่างไร

ท่องไว้ในใจเสมอว่ามีคนจับตามองเราทำงานอยู่ ฉะนั้นห้ามหละหลวมและคงมาตรฐานที่ดี

บ่อยครั้งที่เราคิดถึงเรื่องความสุข ตอนนี้มีเรื่องอะไรบ้างที่ทำแล้วมีความสุข 

ได้ขับขี่มอเตอร์ไซค์กินลมชมวิว ไปนั่งดื่มชิวๆ ที่ไหนสักที่ หรือถ้ามีโอกาสก็อยากกลับไปท่องเที่ยวประเทศญี่ปุ่น

ปกติชอบกินอะไร

กุ้งเผา อาหารทะเล

แล้วเที่ยวล่ะ แบบไหน ทะเลหรือภูเขา

ภูเขา

ขอสูตรชีวิตคิดบวก

ก้อนหินในกำมือ ถ้าโยนมันทิ้งไม่ได้ก็ไม่ต้องไปกำมัน หมายความว่าปัญหาต่างๆ ในชีวิตที่ทุกคนย่อมมี หากหลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่อย่างน้อยก็อย่านำมาย้ำคิดวนไปมาจนบั่นทอนตัวเองมากเกินไป ควรพักมันทิ้งไว้แล้วหาความสุขเติมบาลานซ์ให้ชีวิตบ้าง

พอจะบอกคร่าวๆ ได้ไหมว่าสองสามปีข้างหน้า คุณจะไปอยู่ในจุดไหน

ถ้างานที่ทำอยู่ไปได้ดีก็จะอยู่ทำงานที่นี่ต่อไปครับ

จริงๆ แล้วคุณวางโพสิชันของตัวเองไว้อย่างไร

อยู่ต่างจังหวัดในที่ที่เงียบสงบ อากาศดีๆ มีกิจการเล็กๆ เพื่อเลี้ยงตัวเองได้

ช่วงท้ายนี้ อยากให้คุณฝากอะไรสำหรับแฟนๆ หรือคนที่ติดตาม

ฝากถึงทุกคนที่กำลังประสบปัญหาไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรก็ตามครับ ว่าทุกปัญหานั้นมีทางออกเสมอ คิดได้ เครียดได้ แต่เราก็ต้องมีสติในการแก้ปัญหา ค่อยๆ หาทางออกกันไปทีละนิด อย่าลืมมองหาความสุขที่มีอยู่รอบๆ ตัวเราด้วยนะครับ คิดบวกเข้าไว้แล้วปัญหานั้นจะผ่านไปโดยที่เราจะมีภูมิต้านทานเพิ่มมากขึ้นเพื่อสู้กับอุปสรรคในวันข้างหน้าต่อไป ผมขอเป็นกำลังใจให้ทุกๆ คนครับ แล้วอย่าลืมมาใช้บริการรถไฟฟ้าสายสีแดงกันเยอะๆ นะครับ ถ้าใครจำกันได้ก็โบกมือทักทายกันได้เลยครับ เพราะ ‘มากกว่าการเดินทางคือความพิเศษ’