บอย-ตรัย ภูมิรัตน และตุ๊กตา-พนิดา เอี่ยมศิรินพกุล กับข้าวแกงกะหรี่ อาหารบ้านๆ ที่อยู่ในทุกช่วงเวลาสำคัญของครอบครัว

“ไม่รู้ว่ามายังไง รู้ตัวอีกที พอถึงวันสำคัญในบ้าน จะมีเมนูนี้วางบนโต๊ะเสมอ”

ตุ๊กตา-พนิดา เอี่ยมศิรินพกุล เล่าที่มาของเจ้าข้าวแกงกะหรี่อุ่นๆ ในหม้อ อาหารบ้านๆ ขวัญใจสมาชิกในครอบครัวที่ประกอบไปด้วย บอย-ตรัย ภูมิรัตน ชื่นใจ และขุนเขา ไม่ว่าจะวันเกิด วันครบรอบวาระสำคัญ บนโต๊ะกินข้าวในบ้านจะมีเมนูนี้วางอยู่เสมอ

คุณพ่อบอยจะรับหน้าที่ทำเมนูนี้ เวลาที่ไม่ได้ออกไปเล่นดนตรี อยู่บ้านนานๆ ชื่นใจจะขอคุณพ่อทำให้ตลอด อันที่จริงก็น่าแปลกเพราะรสชาติเผ็ดนิดๆ จากเครื่องแกงไม่น่าจะเหมาะกับเด็ก แต่กับบ้านนี้เป็นตรงกันข้าม

“ผมจับทางได้ว่าชื่นใจชอบข้าวแกงกะหรี่เพราะไปเห็นในการ์ตูนญี่ปุ่น เขาชอบของแบบนี้ หรืออาหารอะไรที่วาดรูปออกมาแล้วดูน่ากิน เช่น ข้าวผัดอเมริกัน พอทำข้าวแกงกะหรี่เหมือนในการ์ตูนบ้างเขาก็ชอบ สูตรผมจะใส่แอปเปิ้ลเพื่อให้มันมีรสหวานธรรมชาติ แล้วชื่นใจเป็นเด็กชอบกินเนื้อ ก็จะใส่เนื้อสไลซ์ ตุ๋นให้มันเปื่อยลงไปในน้ำแกงด้วย” บอยเล่าเคล็ดลับการทำเมนูขวัญใจของทุกคนในบ้าน 

งานหลักของบอยตอนนี้คือศิลปินและนักแต่งเพลง ส่วนตุ๊กตาคืองานนักเขียนและบรรณาธิการสื่อออนไลน์ แม้ภาระงานจะหนักแต่ทั้งสองคนให้ความสำคัญกับช่วงเวลาในบ้านเสมอ 

มีปัจจัยมากมายที่ทำให้บ้านเป็นบ้าน ทำให้อาคารกลายเป็นพื้นที่แห่งความสุขและไว้วางใจ สำหรับครอบครัวบอยและตุ๊กตา พื้นที่ที่สำคัญมากคือโต๊ะกินข้าว เพราะเป็นจุดที่ทุกคนมาใช้เวลาร่วมกันแทบทุกวัน

“ความจริงการทานอาหารพร้อมหน้า เราไม่ได้บังคับให้เกิด” บอยเล่า 

“ผมโตมากับบ้านที่ปกติจะทานข้าวพร้อมหน้าพร้อมตาทุกเย็น วันไหนที่ไม่มีโอกาส ก็จะมีหม้อแกงหรืออาหารตั้งไว้บนโต๊ะ ให้ลูกที่กลับมาหิวๆ ได้นั่งกินที่โต๊ะกินข้าว เป็นเหมือนที่ประจำของเรา พ่อก็ดูทีวีอยู่ใกล้ๆ ผมมีความฝันว่าเมื่อไหร่ที่มีบ้านเป็นของตัวเอง สิ่งแรกที่อยากทำก็คือ มีโต๊ะที่ให้คนมานั่งล้อมวงกันแล้วก็กินข้าวพร้อมหน้า” 

บ้านนี้กินข้าวด้วยกันแทบทุกมื้อ ยกเว้นเวลาที่ชื่นใจไปโรงเรียน กับเวลาที่บอยต้องเล่นดนตรีนอกบ้าน ช่วงกลางวันทุกคนต่างแยกย้ายทำธุระ มาเจอกันอีกทีบนโต๊ะกินข้าวมื้อเย็น เมื่อต่างคนต่างไปใช้ชีวิต การกินข้าวมื้อเย็นจึงเป็นเวลาที่ทุกคนจะเล่าเรื่องที่ตัวเองพบเจอ สุขหรือทุกข์ก็จะมาเล่าให้ฟังกัน

“มันเหมือนเป็นช่วงเวลาที่เรา enjoy และผ่อนคลาย เราเป็นคนชอบทำอาหาร ชอบทานของอร่อยกับคนที่เรารัก การกินข้าวคือการรวบรวมช่วงเวลาผ่อนคลายมาไว้บนโต๊ะ แต่ละคนไปเจออะไรมา ชื่นใจไปโรงเรียนเจออะไรมา กินข้าวกลางวันกับใคร แม่กินอะไร ที่โรงเรียนทำอะไร มันเป็นเหมือนช่วงเวลาที่เราได้มาพูดคุยกัน” คุณแม่ตุ๊กตาเล่า

วันที่เราคุยกัน ทุกคนในครอบครัวนี้สีหน้ายิ้มแย้ม ชื่นใจและขุนเขาวิ่งซนสนุกสนาน แต่หากย้อนกลับไปช่วงต้นปี ครอบครัวนี้ประสบปัญหาใหญ่หลวงเพราะทุกคนติดโควิดทั้งบ้าน 

มันเป็นช่วงเวลายากลำบาก ใบหน้าเปื้อนรอยน้ำตา แต่กลับเป็นช่วงเวลาที่ทุกคนได้รู้ความหมายของคำว่า ‘ครอบครัว’ มากที่สุด

“ตอนนั้นครอบครัวเราติดทีละคน เหมือนดึงสติกลับมาเลยว่ามันเกิดขึ้นกับครอบครัวเราแล้ว มีความหวั่นไหวในใจเต็มไปหมด แต่พอเราได้มาอยู่รวมกันอีกครั้งหนึ่งในห้องที่โรงพยาบาล ผมรู้สึกว่าปัญหาทุกอย่างง่ายขึ้นทันที มันเหมือนเป็นพลังของครอบครัว พลังของการที่เราอยู่ด้วยกันและให้กำลังใจกัน” บอยเล่าช่วงเวลานั้น

ตุ๊กตาเล่าว่าเหตุการณ์นี้ทำให้เห็นว่าครอบครัวมีอิทธิพลกับจิตใจอย่างไร ทั้งในบทบาทของลูกที่ต้องดูแลพ่อแม่ และคุณแม่ที่ต้องดูแลลูกๆ ทั้งสองคน

“เวลาที่เราผ่านเรื่องดี เรื่องร้าย หรืออะไรก็ตาม สถาบันครอบครัวมีส่วนสำคัญมากต่อการที่เราจะตัดสินใจอะไรสักอย่าง บางเรื่องไม่ได้เกี่ยวกับตัวเราคนเดียว การตัดสินใจของเราส่งผลผูกพันไปอีกหลายชีวิต อย่างตอนที่พี่บอยติดโควิดและมาอยู่โรงพยาบาลห้องเดียวกัน มันโอเคในแง่ว่าเราได้กลับมาอยู่ด้วยกัน แต่เรายังกังวลต่อเพราะคุณพ่อยังอยู่ที่บ้าน เป็นผู้สูงอายุ มันมีเรื่องต้องทำอีกเยอะมาก ทำให้เราได้เรียนรู้ชีวิตในหลายๆ มิติ ในฐานะลูก เรามีพี่น้องที่ได้ช่วยเหลือและดูแลซึ่งกันและกัน”  

บ้านนี้ชอบทำอาหาร เมื่อถามว่าอาหารบ้านๆ สำหรับครอบครัวนี้คืออะไร บอยและตุ๊กตาตอบว่ามันคือเครื่องมือเชื่อมความสัมพันธ์ระหว่างคนในครอบครัว ทั้งยังบรรจุความสุขและความทรงจำในวัยเด็ก

“สำหรับผม อาหารบ้านๆ คืออาหารที่ติดอยู่ที่ปลายลิ้น สมมติว่าเราไม่ได้อยู่บ้านหรือเดินทางไปอยู่ที่ไกลๆ เราจะนึกถึงรสชาติของอาหารที่เราโตมา รสชาติที่ทำให้เรารู้สึกสบายใจตอนที่เราเด็กๆ อยู่กับความสุขในวันเก่าๆ ในวันที่เราอยู่ด้วยกันพร้อมหน้า” บอยเล่า

“เราว่าความหมายของอาหารบ้านๆ มันคือบรรยากาศบางอย่าง ในช่วงเวลาที่เราได้กินเมนูนี้ด้วยกัน” ตุ๊กตาเสริม “เราเคยย้อนกลับไปดูรูปของปีที่แล้ว อ๊ะ ตอนนั้นก็กินแกงกะหรี่เหมือนกันแฮะ มันกลายเป็นส่วนหนึ่งของเหตุการณ์ทางความรู้สึก หรือแม้แต่ในวันธรรมดามันก็มีเมนูนี้ จริงๆ มันคือบรรยากาศที่เรากินด้วยกันมากกว่า ข้าวแกงกะหรี่เป็นเมนูที่อยู่ในความรู้สึกลึกๆ ในใจ เราจดจำมันได้ว่าวางอยู่บนโต๊ะแบบไหนและอย่างไร”

ยังคุยกันไม่ทันจบดี ชื่นใจกับขุนเขาก็มารอเมนูโปรดที่โต๊ะกินข้าว เราต้องหยุดคุยกันสักครู่ บอยขอตัวไปปรุงแกงกะหรี่ในหม้อ ตักใส่จาน รีบเอามาวางให้สองนักชิมประจำบ้าน

“สำหรับผม ความหมายของคำว่า ครอบครัว อธิบายสั้นๆ ด้วยคำพูดอาจจะยาก ผมว่าครอบครัวคือกำลังใจที่จับต้องได้ เราพร้อมที่จะทำเรื่องต่างๆ เมื่อเรารู้ว่าเราทำเพื่อใครอยู่” บอยทิ้งท้ายไว้ก่อนรีบไปปฏิบัติหน้าที่พ่อครัวประจำบ้าน

หลังตักของโปรดเข้าปาก ใบหน้าทุกคนกลับมาเปื้อนยิ้ม นาทีนั้นเราก็รู้ว่า กำลังใจที่จับต้องได้ของครอบครัวนี้ มีความหมายกับทุกคนในบ้านมากแค่ไหน

AUTHOR