เบื่อพวกเก่งแต่ปากแต่ก็ไม่อยากจะจุ้นจี้
คืออยากเอาตีนไปก่ายหน้าถ้าไม่คิดซะว่าเป็นรุ่นพี่
วาทะแสบๆ
ทำนองนี้แหละที่ทำให้ชื่อของ นิลโลหิต โดดเด้งในสายตาคนดู
เมื่อเทียบกับแร็ปเปอร์สายแรง สายรัว สายบู๊
และสายอื่นอีกมากที่มาแข่งแร็ปโต้ตอบสุดมันใน RAP IS NOW ซีซั่น 2 รายการยอดวิวหลักหลายล้านในยูทูบที่ปลุกกระแสฮิปฮอปให้คึกคักไปทั่วโลกโซเชียล
ไหวพริบและลีลาการใช้ภาษาที่เหนือชั้น แถมยังใช้คำหยาบน้อยมากเมื่อเทียบกับคู่แข่ง ทำให้เขาผ่านเข้ารอบเป็น
4 คนสุดท้าย เตรียมชิงแชมป์ในสงคราม THE WAR IS OVER 2 วันเสาร์ที่
26 มีนาคมนี้ (พรุ่งนี้แล้วสินะ โย่ว)
แต่ภายใต้หน้ากากสีดำ
หมวกบัคเก็ต แววตากวนโอ๊ย และคาแรกเตอร์ที่ปั่นประสาท
ตัวจริงของนิลโลหิตคือเด็กหนุ่มอายุ 20 ที่มีชื่อเล่นว่า เกม ชื่อจริงว่า นภ นามสกุล หอยสังข์ คือนักศึกษาชั้นปีที่ 3 คณะอุตสาหกรรมเกษตร
สถาบันเทคโนโลยีพระจอมเกล้าเจ้าคุณทหารลาดกระบัง คือเด็กที่ตัดสินใจเข้าวงการฮิปฮอปตั้งแต่เรียน
ม.5 คือศิลปินที่ทำเพลงเองภายใต้ชื่อ BlackBlood Studio คือเจ้าของแอ็กเคานต์เฟซบุ๊กที่มีคนติดตามเป็นแสน
คือมนุษย์ที่มีความคิดน่าสนใจจนเราต้องนัดให้เขา (ไถสเกตบอร์ดจากบ้าน) ออกมาคุยกันให้รู้เรื่อง!
บนสังเวียนที่สาดคำกันดุเดือด
ทำไมเลือกแร็ปแบบขาวสะอาด ใช้คำหยาบน้อย
ผมคิดว่าการแร็ปไม่จำเป็นต้องยัดเยียดคำหยาบลงไป
แต่การแร็ปคือการถ่ายทอดตัวตนของแต่ละคน ปกติผมก็ไม่ใช่คนพูดคำหยาบอะไรมากมาย
คนปกติฟังคำหยาบเยอะๆ ก็คงรู้สึกเอียน แสลงหู ผมเลยเลือกวิธีแร็ปที่หยาบน้อย พยายามเลี่ยงการกระแทกคำหยาบใส่ฝั่งตรงข้าม
ไปเน้นเรื่องความเข้าใจในการสื่อสารมากกว่า ผมคิดว่าคนที่ประสบความสำเร็จคือคนที่สื่อสารแล้วโดนใจคนฟังได้มากกว่า
เวลาโดนแร็ปด่าไม่โกรธเหรอ
เอาคืนยังไงให้เจ็บใจยิ่งกว่าคำหยาบ
แรกๆ
ก็อึดอัดนะ ด่าทำไม แต่การแร็ปแบบของผมไม่มีอะไรตายตัว
อารมณ์ตอนนั้นเป็นยังไงก็ทำออกมาอย่างนั้นเลย แต่ผมเชื่อว่าคำเดียวกัน
แต่ละคนสื่อออกมาไม่เหมือนกัน เลยใช้คำพูดและการแสดงออกของสีหน้า อารมณ์ เข้าช่วย แต่ก่อนผมเคยเล่นละครของโรงเรียน
มีพื้นฐานการแสดงอยู่บ้าง
รู้มาว่าแต่ก่อนไม่ชอบฮิปฮอปเลย
เข้าขั้นเกลียดเลยด้วย
ใช่ครับ
ผมไม่ชอบ มองลบไปหมด รู้สึกว่ามันหยาบคาย เวลาเห็นคนโย่วๆ ดูแล้วไม่ชอบ หมั่นไส้
แต่พอพี่สาวซึ่งอยู่ในวงการอยู่แล้วชวนผมแต่งฮิปฮอป ผมเลยได้ไปเห็นการจับกลุ่มกันเต้น
ผมชอบเต้นอยู่แล้ว อยากลองฝึกเต้นบีบอยดูบ้าง เลยเข้ามาในวงการบีบอยก่อน ไม่ได้สนใจเพลงเลย
จากนั้นก็ค่อยๆ ซึมซับวัฒนธรรมมาจนกลายเป็นชีวิตประจำวัน ค่อยๆ เรียนรู้แก่นสารของฮิปฮอป
ผมชอบที่การแร็ปเป็นวิธีสื่อสารที่ตรงไปตรงมา ไม่จำเป็นต้องสร้างอะไรให้สวยงามอลังการ
ไม่ต้องมีน้ำมากกว่าเนื้อ แต่แร็ปคือการใส่คำเดียวแล้วรู้เลยว่าพูดอะไร
แร็ปกับฮิปฮอปต่างกันตรงไหน
ฮิปฮอปคือวัฒนธรรม
คือคอมมูนิตี้ใหญ่ เหมือนศาสนาที่แยกไปเป็นนิกายต่างๆ อย่างบีบอยก็จะเต้น
เอ็มซีก็จะแร็ป ดีเจเปิดเพลง กราฟฟิตี้สื่อสารผ่านภาพวาด
หัวใจของฮิปฮอปก็คือการสื่อสาร ศิลปินดังอย่างไทเทเนียมหรือดาจิม
ก็เป็นส่วนหนึ่งของวัฒนธรรมฮิปฮอปในฐานะแร็ปเปอร์ เป็นคนที่สื่อสารด้วยการพูดให้เข้ากับจังหวะดนตรี
วงการฮิปฮอปไทยเป็นยังไง
ปกติเขาไปแร็ปกันที่ไหน
วงการฮิปฮอปในไทยหลากหลายมาก
มีทั้งบนดิน ใต้ดิน แร็ปเปอร์ก็มีทั้งศิลปินและคนธรรมดาที่ใช้ชีวิตประจำวันเป็นนักเรียน
เป็นหมอก็มี หลายคนไม่รู้ว่าสังคมฮิปฮอปที่ภาคอีสานใหญ่มาก ด้วยความที่มีคนเยอะ
จากที่เห็นบุคลากรฮิปฮอปชาวอีสานผมว่าเขาเก่งกันมาก แร็ปเป็นภาษาอีสานด้วย
เป็นเสน่ห์อีกอย่างหนึ่งของบ้านเรา
คิดว่าทำไม
RAP
IS NOW ถึงกลายเป็นกระแสในหมู่วัยรุ่น มีคนดูคลิปเป็นล้าน
ผมว่ามันเป็นรางวัลของความพยายามที่พี่ทีมงานเขาตั้งใจทำงาน
สั่งสมกันมาเรื่อยๆ 5 – 6
ปี พี่เขาพยายามผลักดันพวกเราแร็ปเปอร์หน้าใหม่ขึ้นมาเรื่อยๆ
จากตอนแรกเป็นแค่กลุ่มใต้ดิน พอแบตเทิลเริ่มสนุกขึ้น ไปๆ มาๆ
คนแนวอื่นก็เข้ามาเปิดใจฟังจุดยืนของพวกเราเอง โดยที่ไม่ได้โฆษณาอะไรเลย
คุณทำเพลงด้วยความคิดแบบไหน
ตอน
ม.5 ผมเริ่มจากแต่งเพลงรักเพราะอยากดัง จนได้มาคุยกับรุ่นพี่คนหนึ่ง
ได้แลกเปลี่ยนกันเรื่องจุดยืน ทำให้ผมคิดได้ว่าสิ่งที่ผมทำอยู่ส่งผลแค่กับตัวเรา
แต่ถ้าผมทำอีกแบบหนึ่ง สิ่งที่เกิดขึ้นจะมีประโยชน์ต่อคนวงกว้างกว่า
เขาปรับทัศนคติผมใหม่หมดเลย ผมเปลี่ยนตัวเองเป็นคนที่อยากเอาความจริงของสังคมมาสื่อสารให้ทุกคนเข้าใจ
ตอนนี้ทำเพลงในนาม BlackBlood
ปล่อยมาแล้วประมาณ 10 กว่าเพลงได้
นิลโลหิต
แปลว่าเลือดดำ เลือดเสีย เพราะไม่มีหัวใจ คุณเป็นคนแบบนั้นเหรอ
ตัวตนของผม
มุมหนึ่งอาจเป็นคนที่เฮฮา แต่อีกมุม เวลาผมอยากสื่ออะไรต่อสังคม ผมจะเป็นคนสื่อออกไปตรงๆ
ไม่ค่อยพะวงว่าคนจะรู้สึกยังไง เหมือนคนไม่มีหัวใจที่จะทำอะไรทำ ไม่สนใครทั้งนั้น ผมอยากเป็นเงาของสังคม
ถึงเราไม่มีตัวตน แต่เงาก็สะท้อนความจริงให้เห็นได้ ผมไม่ชอบเสแสร้งอะไรขึ้นมาเพื่อให้ดูสวยงาม
เช่น ถ้าเราฆ่าหมาตาย ก็บอกว่าเราฆ่ามัน ไม่ต้องบอกว่า เฮ้ย หมาวิ่งไปโดนรถชน
แล้วเราไม่เห็น อันนี้เปรียบเทียบให้ฟังเฉยๆ นะครับ
ทำไมถึงไม่มีเพจของตัวเอง
ผมคิดว่าตัวเองยังไม่ได้มีผลงานเพลงอะไรมากมาย
มีแค่แชนแนลยูทูบ BlackBlood Studio กับเพจที่ไว้เก็บผลงานศิลปะมากกว่า
ตอนนี้ผมอยากจะเริ่มธุรกิจของตัวเอง เริ่มออกแบบลายเสื้อและหมวกในโปรเจกต์ชื่อ Zhupel
Store เป็นภาษารัสเซียแปลว่าปีศาจ คอนเซปต์คือคนที่แตกต่างจากคนอื่นมักจะถูกมองว่าเป็นปีศาจ
ทั้งที่ความจริงทุกคนแตกต่างกัน ทุกคนมีความเป็นปีศาจในตัวเอง ส่วนแอ็กเคานต์ในเฟซบุ๊กของผมไม่ได้ใช้ชื่อว่านิลโลหิต
เพราะอะไรที่มันจริงคนจะรู้อยู่แล้วครับ ไม่ต้องมาบอกว่าเราจริงนะ
คนก็ตามมาเจอเฟซบุ๊กของผมจนได้
มีคนตามแอ็กเคานต์ส่วนตัวของคุณเป็นแสน
ชื่อเสียงมีผลยังไงกับคุณอีกไหม
อยู่ยากขึ้นครับ
(หัวเราะ) มีคนเข้ามาทักเยอะ ตั้งแต่เด็กมัธยมยันผู้ใหญ่
ถ้าเป็นตัวเองสมัยก่อนคงดีใจว่าเราดัง แต่ตอนนี้โตขึ้นแล้วมันก็ไม่ใช่ ปกติผมไม่ได้ชอบสุงสิงกับคนเยอะ
เวลาไปไหนมาไหนก็ทำตัวปกติ ไม่ถึงกับหลบ แต่ไม่พยายามแสดงตัวออกมาเยอะ
อย่างในโลกโซเชียลก็มีคนทักแชตมาให้รับแอดเกือบทุกวัน แต่ผมก็เลือกรับเฉพาะคนที่เคยเจอกันหรือรู้จักกันจริงๆ
ส่วนแฟนคลับก็ให้ฟอลโล่วเอา เวลามีข่าวสารอะไรก็แชร์ได้ ผมไม่ใช่คนที่มีผลงานเยอะขนาดต้องบอกให้โลกรู้
คุณไม่ใช่คนแสดงออกเยอะ
แสดงออกเฉพาะเวลาที่จำเป็นจริงๆ
ไม่งั้นก็คงไม่สร้างแอ็กเคานต์หลายๆ ชื่อ (หัวเราะ)
แต่การแร็ปแบตเทิลตัดสินกันที่เสียงเชียร์ของคนดูนะ
ไม่เอาใจแฟนคลับเหรอ
เราไม่สามารถทำให้ใครมาชอบเราได้อยู่แล้ว
ถ้าเขาชอบที่ความสามารถก็โอเค แปลว่าเขาเคารพเราตรงนั้น ผมคิดว่ากลุ่มที่เขาชอบเราจริงๆ
เขาก็น่าจะรับได้ว่าเราเป็นยังไง
เป็นแร็ปเปอร์ยุคนี้ยากไหม
เป็นแร็ปเปอร์มันไม่ยาก
ถ้าเราอยากจะสื่อสาร แล้วเราสื่อสารได้ถูกวิธี แร็ปเข้ากับจังหวะได้ก็ได้แล้ว
แต่จะทำให้คนฟังเข้าใจเรานี่เป็นเรื่องยากมาก ถ้าเราเจ๋งจริง เหมือนปาลูกดอกไปถูกเป้าพอดี
เหมือนเวลาเราฟังเพลง 2 เพลง เราชอบเพลงหนึ่งมากกว่าเพราะเราเข้าถึงมันมากกว่า ตรงกับเรามากกว่า
ขณะที่อีกเพลงเราฟังแล้วอืม ก็ดี แล้วก็ปล่อยผ่าน
คุณเคยบอกว่าอยากให้คนดูได้อะไรกลับไป
สิ่งนั้นคืออะไร
สิ่งที่ผมใส่ลงไปคือตัวตนและความจริง
สิ่งที่ผมทำบนเวทีทุกครั้งคือการไหว้ อยากให้คนหันมามองตรงนี้ด้วย เพราะผมรู้สึกว่าเยาวชนรุ่นใหม่ละเลยจุดนี้
บางทีน้องๆ ทักแชตมาก็ไม่ค่อยให้เกียรติเท่าไหร่ เหมือนเราเป็นของเล่น ให้แร็ปให้ฟังหน่อย
เหมือนตัวตลก
พรุ่งนี้
(เสาร์ 26 มีนาคม) รอบชิงแล้ว คุณพร้อมระดับไหน
กดดันมากครับ
ผมพยายามมาขนาดนี้ คู่แข่งของผม (ไมยราพ) เก่งมากครับ ประสบการณ์มากกว่า
แร็ปมาก่อน แข่งหลายรายการกว่า ผลงานเยอะกว่า ผู้ติดตามเยอะกว่า ฐานแฟนคลับดีกว่า
เอาจริงๆ เราก็ด้อยกว่าเขาเกือบทุกด้าน มันมีทั้งแรงกดดัน คนที่คาดหวังกับเรา
คนที่พร้อมจะเหยียบเราด้วย ผมไม่อยากคิดอะไรเยอะ เอาให้เต็มที่ของเรา
งัดตัวตนออกมาสู้กันดีกว่า เพราะคนดูเขาไม่ได้เลือกเสพที่ความสวยงามของการแสดงออกเสมอไป
แต่เราจะแสดงตัวตนออกมาได้ขนาดไหน เราสามารถสื่อสารให้เขาเข้าใจได้มากแค่ไหน
ผมว่านั่นคือตัววัดที่แท้จริง
ภาพ ชนพัฒน์
เศรษฐโสรัถ
