นี่คือบทความซีรีส์พิเศษส่งท้ายเดือนแห่งความรักจาก a day 234 ฉบับ Museum of Relationships (สั่งซื้อได้จากตรงนี้เลย) ที่ชวนผู้อ่านจากทางบ้านแบ่งปันเรื่องเล่าของวัตถุพยานของความสัมพันธ์ระหว่างคนสองคน ไม่ว่าจะเป็นคนรัก ครอบครัว เพื่อน หรือกระทั่งคนแปลกหน้าที่พบพานในช่วงเวลาสั้นๆ
และนี่คือ 3 เรื่องราวน่าประทับใจจากผู้อ่าน a day online ที่เราอยากส่งต่อให้กับทุกคน
เสื้อช็อปสีกรม
ณิชา แย้มอิ่ม
ผมเป็นนิสิตคณะบัญชี จุฬาฯ แต่คนอื่นๆ ในหอพักคิดว่าผมเป็นเด็กวิศวะเพราะเสื้อช็อปสีกรมตัวนี้แหละ นอกเวลาเรียนผมจะใส่ออกไปเดินเหินไปทั่วสวนหลวงและสามย่าน จนมันกลายเป็นภาพลักษณ์ประจำตัวของผมที่ผู้คนจดจำได้
เสื้อช็อปตัวนี้เป็นเสื้อยูนิฟอร์มของช่างประจำร้านคุณพ่อ คุณพ่อของผมทำงานเป็นช่างสารพัด ท่านทำได้ทุกอย่างตั้งแต่เดินสายไฟจนถึงสร้างศาลาไม้ สมัยผมยังเป็นเด็กตัวเล็กๆ สูงแค่เอวคุณพ่อ ท่านก็เริ่มกิจการขายจานดาวเทียม ร้านของคุณพ่อเป็นเพียงห้องแถวเก่าๆ ตั้งอยู่ติดกำแพงวัด ท่านทำทุกงานด้วยตัวคนเดียว โดยมีผม ลูกสาวตัวเล็กๆ ติดตามไปด้วยทุกที่
หน้าที่ของผมเริ่มจากการเป็นพนักงานเฝ้าโต๊ะก่อนพัฒนาเป็นเด็กโกดังยกสินค้า 6 ปีผ่านไป ผมกลายเป็นผู้ช่วยพ่อและได้ทำงานช่างในที่สุด แต่ถึงตอนนั้นผมก็โตจนเข้าเรียนมัธยมปลายแล้ว ร้านของพ่อเองก็ขยายใหญ่ขึ้นจนกลายเป็นหนึ่งในตัวแทนจำหน่ายระบบโทรทัศน์ที่ใหญ่ที่สุดของภาคใต้ เสื้อช็อปสีกรมเกิดขึ้นในช่วงเวลานั้น พวกเราภูมิใจกับมันมาก แต่หลังจากนั้นพ่อก็ห้ามไม่ให้ผมมาทำงานที่ร้านและอยากให้ผมหันไปใส่ใจเรื่องการเรียนแทน
พ่อบอกว่าพ่อสร้างร้านนี้มาเพื่อส่งผมเรียนหนังสือและมันก็ได้ทำตามหน้าที่นั้นแล้ว หลังจากนี้เราต่างต้องแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตัวเอง จริงๆ ตอนนั้นผมโกรธคุณพ่อนิดหน่อย แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าความรับผิดชอบของตัวเราเองก็เพิ่มขึ้น ยังไงซะ ก่อนออกจากบ้านผมแอบหยิบเสื้อช็อปติดมือมาด้วย 1 ตัว ผมใส่เสื้อช็อปทับชุดไปรเวทเป็นประจำทุกวัน คุณแม่ก็บ่นบ้างตามประสา “ผู้หญิงที่ไหนเขาใส่เสื้อช่าง” ส่วนคุณพ่อไม่ได้ว่าอะไร แค่ส่งรอยยิ้มกลับมาแทน
ปากกาด้ามใหม่ในคืนเทียนไสว
Panupong Suwannahong
ย้อนกลับไปเมื่อประมาณ 4-5 ปีที่แล้ว เวลายามว่างของเราใช้ไปกับการขีดเขียนไดอารี่ กับคนในครอบครัวก็รู้กันดีว่าการเขียนคืองานอดิเรกของฉัน สุข ทุกข์ ดี เลว ทุกอย่างจะถูกจรดผ่านปลายปากกาลงสู่กระดาษ
ตอนฉันยังเป็นเด็กฉันไม่เคยคาดหวังของขวัญอะไรทั้งนั้น เพราะฐานะทางบ้านเราอยู่แบบกลางๆ ค่อนไปทางข้างล่าง การได้รับของขวัญสักชิ้นจึงถือเป็นเรื่องยาก กระทั่งตอนป.3 ป๊าซื้อลูกฟุตบอลมาให้ คาดหวังให้ลูกชายนิสัยตุ้งติ้งได้เข้าสังคมกับเพื่อนชาย ให้ตายเถอะ มันไม่ใช่ทางของฉันเลย นี่คือหนึ่งในความทรงจำของขวัญในเยาว์วัยที่ฉันพอจะจำได้
ในวันเกิดครบรอบปีที่ 13 คือการกลับมาของของขวัญวันเกิด เวลาราวๆ สี่ทุ่มกว่าหลังละครจบ ป๊ากับแม่ไล่ฉันขึ้นห้องนอน ฉันทิ้งตัวนอนจ้องแสงไฟบันไดที่ลอดผ่านช่องประตู ไม่นานนัก จู่ๆ แสงไฟก็ดับลงพร้อมเสียงใครบางคนจับลูกบิดประตู เมื่อประตูถูกเปิดออก แสงเทียนไสวแทนที่ความมืดตรงหน้า เพลงแฮปปี้เบิร์ดเดย์ดังขึ้น ป๊าร้อง แม่ปรบมือ แม้บ้านเราไม่ได้สมบูรณ์มากนัก แต่ค่ำคืนแห่งความอิ่มเอมใจนั้นเป็นห้วงเวลาที่ดีสุดๆ ไปเลย ป๊ามีของขวัญมาให้ด้วย ฉันที่ไม่ได้รับของขวัญมาเนิ่นนานก็รีบแงะแกะมันออกมา มันเป็นปากกายี่ห้อ LAMY ป๊าบอกว่าเห็นฉันชอบขีดๆ เขียนๆ นู่นนี่เลยอยากให้มีปากกาดีๆ ไว้ใช้ มันเปลี่ยนไส้ได้ ถ้าใช้และรักษาอย่างดีๆ อยู่ได้เป็นสิบปี ฉันเห่อเป็นบ้าเลยแหละ
นับจากวันนั้นจนถึงวันนี้ฉันก็ยังใช้ปากกาด้ามนี้อยู่เลย มันไม่ได้เลอค่าเพราะมันแพงหรอกนะ มันเลอค่าเพราะความทรงจำในคืนนั้นมากกว่า แม้ว่าหลังจากนั้นไม่นาน ป๊ากับแม่ตัดสินใจหย่ากัน ปากกาด้ามนี้จะพาฉันหวนระลึกถึงค่ำคืนอันแสนสุขคืนนั้นได้เสมอ
กระปุกออมสิน
กชมฬพรรณ สีดา
เวลาเรามีความรักกับใครสักคน คนๆ นั้นเป็นทั้งชีวิตและอนาคตของเรา แต่การเดินทางของเส้นทางความรักมักมีจุดพีค สิ่งที่เคยคิดอาจไม่เป็นแบบที่คิดและวาดฝันไว้ของสองคน สิ่งของที่เป็นตัวแทนรักก็อาจแค่เคยเป็น
ฉันมีกระปุกออมสินใบหนึ่ง มันเป็นทรงสตรอเบอร์รี่น่ารักมากๆ เลยแหละคุณ อดีตคนรักซื้อไว้ให้ เพราะฉันอยากได้เอาไว้หยอดออมเงินไว้สำหรับการแต่งงานของเราสองคนในวันข้างหน้า แต่เมื่อเวลาผ่านไป คำว่า ‘ใช่’ กลับกลายเป็น ‘ไม่ใช่’ ถ้าความรักปราศจากความเข้าใจ อาจด้วยอารมณ์ชั่ววูบหรือใดๆ ก็ตาม ของชิ้นหนึ่งที่เคยสวยงามอาจจะแหลกสลายก็ได้ เหมือนกับใจคน
แต่สุดท้ายแล้ว ความรักยังคงเป็นสิ่งที่สวยงามที่สุด สักวันโลกจะเหวี่ยงใครคนนั้นที่เหมาะกับเราที่สุดเข้ามา และแน่นอน มันจะดีกว่าเดิม อย่างคำที่เขาบอกว่า กับคนบางคนเราอาจมีวาสนาแค่เดินผ่านกันแต่ไม่อาจอยู่ร่วมกันได้
ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าความรักที่แท้จริงคือความเบาสบาย
