1
ในวันที่มีมิตรสหายมาถามว่าไม่สนใจเอาหมาของมึงไปลงคอลัมน์คนอวดหมาหน่อยเหรอ
ตอนแรกผมได้แต่งงและถามตัวเองว่าหมาเราจะมีอะไรให้อวดชาวบ้านเขา
คนอื่นเขาอวดกันเพราะว่ามันน่ารัก ฉลาด เชื่อฟัง นี่อะไร วันๆ ไม่ทำอะไร นอนอ้วนอย่างเดียว เวลาลุกขึ้นมาอ้าปากมีอยู่แค่สองเวลา หนึ่ง กิน สอง หาว
แต่คิดไปคิดมาแล้ว ถ้าเราเอาการอวดตรงนี้มาเป็นโอกาสในการระบายความในใจได้ก็ดีสิ!
คิดได้ตามนั้น ผมก็เริ่มคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมา จะระบายอะไรออกไปดีบ้างในโอกาสที่เร็วๆ นี้ไอหมาอ้วนของผมจะอายุครบรอบสิบปีพอดี
และนี่คือเรื่องราวของลูกพี่ที่ชื่อว่า ‘ถุงเงิน’
2
ครอบครัวของผมเป็นครอบครัวรักสัตว์ ตลอดชีวิตพวกเรามีหมาอยู่ในบ้านตลอด ไม่มีขาด
จริงๆ แล้วครอบครัวรักสัตว์ที่ว่าอาจจะไม่ได้นับผมรวมเข้าไปด้วยอย่างเป็นทางการ เพราะถ้ามีคนถามว่า หากเลือกได้จะเลี้ยงสัตว์ไหม ผมคงตอบทันทีว่าไม่เอาดีกว่า เพราะการเลี้ยงสัตว์มันไม่ใช่เอาเขามาเป็นสัตว์เลี้ยงสวยงาม แต่มันต้องมีทั้งค่าใช้จ่าย ความเอาใจใส่ และที่สำคัญคือหัวใจที่มอบให้
ถ้าจะเลี้ยง ก็ขอเลี้ยงดีๆ มีความพร้อมไปเลยดีกว่า เราจะได้ดูแลพวกเขาได้อย่างดีที่สุด ขืนเอามาเลี้ยงไม่ดีแล้วเขามาตายในการดูแลของเราจะรู้สึกแย่กันไปเปล่าๆ
แต่ทั้งหมดนี้ไม่ใช่กับพ่อและแม่ผม
ทั้งคู่แบกหมามาคนละตัว คนแรกคือแม่ อุ้มหมาบางแก้วสีดำมา ตอนเด็กนี่ก็น่ารักกับทุกคนอยู่หรอก แต่พอโตขึ้นหน่อยเท่านั้นแหละ ถ้าเจอคนที่ไม่ใช่ครอบครัวนี่มันหมาป่าชัดๆ ดุฉิบหาย แต่กับทุกคนในบ้านนี่เหมือนเลี้ยงแมว น่ารัก ขี้อ้อน
ส่วนพ่อ ไม่ได้อุ้มมาเอง แต่ฝากรถขนส่งมาให้จากต่างจังหวัด
“ก๊อต พ่อโทรมาบอกว่าเขาจะมาส่งหมาให้ที่บ้าน แม่น่าจะเข้าบ้านช้า เข้าไปบ้านแล้วไปดูมันหน่อยนะ ถุงเงินมันยังไม่ได้กินอะไรเลย”
หมา? ถุงเงิน?
“เอามันมากับขนส่งเนี่ยนะ?” ผมนึกโกรธนิดๆ
“พ่อให้มันนั่งที่นั่งข้างๆ คนขับ”
ผมถึงบ้านอย่างงงๆ พลางบ่นในใจว่า อะไรกันเนี่ย เอาหมามาเลี้ยงเพิ่มก็ไม่บอกกันสักคำ มันเหนื่อยนะที่ต้องมาดูแลเพิ่ม แค่ที่มีอยู่ก็ดูแลแทบจะไม่ไหวแล้ว แล้วดูสิ มาถึงวันแรกก็ต้องมานั่งกังวลว่ามันจะโอเคหรือเปล่า
ระหว่างที่รู้สึกขุ่นเคืองในใจผสมกับคิดว่าถ้าเปิดประตูบ้านไปแล้วมันนอนสภาพไม่ดี เราจะทำยังไงดีเนี่ย ผมก็แง้มบานประตูห้องที่เจ้าตัวอยู่
แอ๊ด… สิ่งแรกที่ผมเห็นคือสุนัขบีเกิลสองสีกำลังฟัดกับกระดาษทิชชู่อย่างเมามัน
มองไปรอบๆ ห้อง ทุกอย่างล้มระเนระนาด ส่วนเจ้าตัวที่หยุดนิ่งเพราะตกใจ มองมาแบบกล้าๆ กลัวๆ ในปากมีเศษทิชชู่คาอยู่ หลังจากนั้นไม่เกิน 5 วินาที ลูกพี่เขาก็บรรเลงต่อไป
“ถุงเงินมันโอเคไหมเนี่ย” แม่โทรมาถามตอนผมกำลังเก็บกวาดซาก
“เป็นห่วงลูกแม่ก่อนดีกว่า” ผมตอบไปตามนั้น
3
ก่อนที่เราจะย้ายมาบ้านใหม่ สิ่งที่เราต้องสูญเสียไปจากการเลี้ยงบีเกิลสองสีตัวนี้ ถ้าจะให้ไล่ไปอย่างที่พอจะนึกออกเร็วๆ ก็จะมีตามนี้
แผ่นซีดีเพลงกว่าร้อยแผ่น รองเท้าเกินสิบคู่ ประตูบ้าน ประตูห้องน้ำอีกอย่างละสอง กรงเหล็กสองกรง หนังสืออีกนับร้อย ถุงเท้าที่ต้องเปลี่ยนใหม่แทบทุกเดือน เพราะระหว่างใส่พี่แกจะนึกว่าเล่นด้วยทุกครั้ง ทีวี มือถือ กระเป๋าตังค์ โต๊ะ เก้าอี้ ยังไม่นับบาดแผลบนร่างกายของทุกคนในบ้าน และอื่นๆ อีกมากมาย
แถมมันยังชอบไปซ่าหาเรื่องพี่แบงค์ บางแก้วสีดำที่อยู่มาก่อนหน้านี้ โชคดีเขาก็เล่นด้วย โชคร้ายเขาก็งับกลับมาให้ ได้แผลเดินจ๋อยกลับมา ผมก็นึกว่าจะจ๋อยยาว แต่ไม่มี ทุกวันที่ยังหายใจคือความสนุก ชีวิตที่มีอยู่คือความเร้าใจ ถ้ายังไม่ง่วง อะไรก็หยุดไม่ได้
มีอยู่ครั้งหนึ่งที่จำได้แม่น แม่นเพราะว่ามันเป็นวันที่ลูกพี่อยู่นิ่งๆ ในตอนที่ทุกคนกลับมาบ้าน
ปกติน่ะเหรอ กระโดดใส่ไม่มียั้ง เข้ามากัด มาฟัด ทุกอย่างที่ขวางหน้า นิ่งเฉยไม่พอ พอแม่เข้าไปสังเกต มีตัวสั่นด้วย
เป็นอะไร ไม่สบายหรือเปล่า ทุกคนคิดแบบนั้น แต่ในจังหวะที่ทุกคนกำลังคิดว่าเดี๋ยวจะพาไปหาหมอเร็วๆ นี้ แม่ก็บอกให้ผมเตรียมตัว เร็วๆ นี้ไม่ได้ ต้องไปหาหมอเดี๋ยวนี้เลย
ทุกคนงงว่าแม่รู้ได้ยังไง แม่เดินไปหาถุงเงินเป็นคำตอบ แล้วเปิดปากห้อยๆ ให้ดูว่ามีไม้แทงอยู่ในนั้น
ไม้… บ้านเรามีตู้ไม้อยู่ตู้เดียว ผมหันไปดูตู้ไม้เก่าจากบ้านหลังแรกที่เราแบกกันมาหลังแทบหัก ตอนนี้มีรูตรงกลางสวยงาม
บีเกิลเป็นหมาที่จะทำให้คุณโกรธแทบจะตลอดเวลา แต่ในเวลาที่โกรธ คุณจะไม่สามารถทำร้ายหรือลงโทษเขาได้ เพราะคุณต้องหาทางแก้ปัญหาที่เกิดขึ้นตรงหน้าไปด้วย เช่นในตอนที่หมอและทีมงานกำลังช่วยกันจับตัวและเปิดปากแงะไม้ออกมา
เวลามีใครที่ไหนมาบอกว่าถุงเงินน่ารักจัง แม่จะคอยบอกว่าดูดีๆ นะพันธุ์นี้ ถ้าจะเลี้ยงคิดให้ดีๆ ก่อน ส่วนผม ไม่คิดอะไรทั้งนั้น มึง หนี ไป!
ตลอดเวลาหลายปีที่อยู่กับถุงเงินมีเรื่องเกิดขึ้นเรียกได้ว่าไม่เว้นวัน ขึ้นอยู่กับว่าเราจะรับมือลูกพี่เขาได้มากแค่ไหน เราอยู่ด้วยกันแบบนี้จนเราต้องย้ายบ้าน
ในวันที่บ้านเก่าเราโดนล็อกกุญแจ ระหว่างทางที่กำลังเดินไปบ้านใหม่และรู้ว่าบ้านที่เราเดินจากมานั้นกำลังจะถูกทุบ
ผม แม่ พี่แบงค์ ถุงเงิน รับรู้ได้ในทันทีว่าเราจะไม่มีวันลืมเรื่องที่เกิดขึ้นในบ้านหลังนั้น แม้เราจะปวดกบาลกับมันมากก็ตาม
4
ผมเพิ่งรู้ไม่นานนี้ว่าหมาตัวเองมีตูดเป็นรูปหัวใจ
ผมมาเห็นตอนที่ถุงเงินกำลังนอนรอแม่อยู่ที่ประตูบ้าน นิ่ง สงบ ไม่ซ่า และที่สำคัญแทบจะไม่ขยับ
ส่วนพี่แบงค์ หมาบางแก้วสีดำ เดินทางไปดาวอื่นเรียบร้อย
ที่ต้องอยู่ตัวคนเดียวก็คงจะมีส่วนบ้าง เพราะตอนนี้ความซ่าที่เคยมีหายไปหมดสิ้น ความปวดกบาลที่เคยก่อให้กับคนในบ้าน ตอนนี้ถูกแทนที่ด้วยเสียงกรนที่ดังสนั่น
จากที่บีเกิลไม่ค่อยเห่าอยู่แล้ว กลายเป็นว่าเดี๋ยวนี้ 3-4 วันเห่าที และ 80 เปอร์เซ็นต์ คือเห่าเรียกเพื่อขอของกิน บางทีได้ยินเสียงเห่าแล้วยังสะดุ้งว่า เอ้อ หมากูเห่าแล้ว
ส่วนเรื่องขนาดตัวที่เพิ่มมากขึ้น แต่ก่อนสามารถหิ้วลูกพี่แกได้ด้วยสองมือ เส้นผ่าศูนย์กลางหน้าท้องอยู่ที่หนึ่งฝ่ามือกาง แม่เคยพูดว่าคงไม่ตัวใหญ่เท่าบางแก้วหรอกมั้ง ตอนนี้น่ะเหรอ…
จะมีใครเชื่อนะ ถ้าใครสักคนเพิ่งมาเห็นถุงเงินตอนหลับ แล้วบอกไปว่า รู้ไหม เมื่อก่อนพี่แกเป็นหมาทำลายล้างขนาดไหน
ชีวิตถุงเงินตอนนี้เหมือนคนวัยเกษียณ ตื่นเช้ามานั่งมองประตูบ้าน กิน หลับ ตื่นมารอการเดินออกไปเที่ยว กลับมา หลับ วนลูปไป (บางวันไปโรงพยาบาล ตอนรอหมอ ลูกพี่แกยังหลับรอ)
พ่อเห็นดังนี้เลยกลัวว่าชีวิตการเที่ยวของลูกพี่จะน่าเบื่อ แกเลยถอยมอเตอร์ไซค์ที่มีบริเวณให้ยืนได้มาให้ถุงเงินหนึ่งคัน พร้อมพาออกไปโลดแล่นตอนกลางคืน ติดอยู่นิดเดียวคือ มึงไปยืนตรงนั้นพ่อก็ขับไม่ได้เร็ว ลมตีหน้าน่าจะกำลังดี กลับมาถึงบ้านมึงหอบอะไร (ทุกคนบอกเป็นเสียงเดียวกันว่าน่าจะหอบตอนเดินไปขึ้นรถมอเตอร์ไซค์)
ทุกวันนี้เวลาผมตื่น ผมจะเห็นลูกพี่แกนอนหลับในสไตล์ต่างกันไป บ้างนอนเหยียดอัดอยู่ใต้โต๊ะ บ้างนอนกอดหมอนข้าง บ้างก็มีนั่งหลับ เหมือนกำลังบอกผมกลายๆ ว่าชีวิตจะไปยากอะไร
และในวันที่ชีวิตรายล้อมด้วยปัญหามากมายตามช่วงอายุที่มากขึ้น ก็มีถุงเงินนี่แหละที่คอยเตือนสติผมอยู่บ่อยๆ
เป็นการเตือนแบบคูลๆ ที่ไม่ต้องทำอะไร เพราะใช้ชีวิตไปวันๆ ให้คนอื่นมาเห็นชีวิต แล้วเดี๋ยวพวกเขาก็จะรู้เอง
ในวันที่คุณคิดมากว่าทำไมช่วงนี้คุณทำงานหนักจัง พอคุณได้ยินเสียงกรน คุณก็จะรู้ว่าคุณควรไปนอน
ในวันที่อกหัก กำลังร้องไห้ เสียงกรนเข้าแทรก ไปนอน
หิว แต่ไม่อยากกิน เสียงมา ไปนอน
ง่วงว่ะ ทำไงดีวะ ไปนอน
ไม่อยากอยู่แล้ว คร่อก ไปนอน
เห็นนานวันเข้า ผมก็รู้สึกว่าผมได้รับการเยียวยาจากถุงเงินมากขึ้นทุกวัน
มีวันหนึ่งตอนอยู่ต่างประเทศ ผมโทรหาที่บ้านเพราะว่าวันนั้นเป็นวันแย่ๆ ภาพที่เห็นถัดจากหน้าแม่คือถุงเงินนั่งตาแดงเถือก สรุปวันนั้นหายรู้สึกแย่ทันที แต่รู้สึกผิดแทนว่าไปทำให้หมาตัวเองอดนอน
ใช่ ชีวิตมันง่ายแบบนี้แหละ เราเองที่ชอบทำให้มันยาก วุ่นวาย
ถุงเงินสอนผมไว้ในวันที่ลูกพี่แกนอนกรนสนั่นที่สุดวันหนึ่ง
5
ถึง ไอเชี่ยอ้วน
จะสิบปีแล้ว ถ้าอ่านภาษาคนได้ อยากจะเขียนเผื่อไว้ให้เข้าใจที่ผ่านมา (ขอทำให้ชีวิตยากหน่อย)
ถึงจะมีคนชอบล้อว่านี่เหรอบีเกิล ก็ไม่ต้องเสียใจ มึงเคยเป็นบีเกิลนั่นแหละ แต่ตอนนี้ลาออกจากการเป็นบีเกิลแล้ว มึงคือสนูปปี้ที่แม่ของพวกเราชอบ ทุกวันนี้ยังไม่รู้ว่าพ่อแบกมาเลี้ยงเพราะอะไร แต่พวกเราคิดเองเออเองว่าเพราะพ่อรู้ว่าแม่ชอบสนูปปี้
ขอบคุณที่คอยช่วยเหลือมาตลอด แม้ว่าเกินกว่าครึ่งตอนนั้นมึงจะฝันอยู่ก็ตาม อยากบอกว่าดีใจที่ได้อยู่ด้วยกันมาแล้วสิบปี อยากให้อยู่ไปด้วยกันอีกนานๆ นานเท่าที่ไหว ไม่เอาแบบนานทรมาน พี่แบงค์ไม่รีบเจอ เพราะฉะนั้นอยู่นี่ก่อน นอนเยอะๆ
กลับไทยแล้วจะไปกอด ได้ข่าวว่าแม่บอกมาว่าน้ำหนักลดไปสามขีด ขอบคุณมากนะที่ลด (ประชด!)
จากก๊อต ไว้เจอกันที่ไทย
6
ทั้งหมดนี้คือเรื่องราวของหมาบีเกิลที่ชื่อถุงเงิน
หมาที่หลับมากกว่าตื่น และชอบอ้าปากวันละสองที!
