“ชื่อจูลายค่ะ จูลายชอบคนขาว ตี๋ สูง”
คำพูดด้านบนมาจากตัวอย่างแรกของ ‘Love So Hard รักยากสัส : The Series’ ที่ตัวละครหญิงสาววัยรุ่น รับบทโดย ปั๋น–ดริสา การพจน์ กล่าวเอาไว้อย่างน่ารักน่าหยิก มินิซีรีส์เรื่องนี้เปิดตัวมาพร้อมโชว์ล่าสุดชื่อเดียวกันของ ยู-กตัญญู สว่างศรี
แต่ในความเป็นจริง ปั๋นไม่ได้ให้ความสำคัญกับคนขาว ตี๋ สูง สักนิด
หลายคนอาจจะคุ้นกับชื่อ ปั๋น–ดริสา การพจน์ ในฐานะนักวาดภาพประกอบ Riety ที่เพิ่งจัดนิทรรศการแสดงผลงานภาพวาดจากเลือด Vein/Vain เมื่อไม่นานมานี้ และหลายคนก็อาจจะคุ้นหน้าเธอจากภาพถ่ายแฟชั่น ภาพยนตร์โฆษณา มิวสิกวิดีโอ หรือหนังสั้นต่างๆ รวมถึงผลงานล่าสุดที่ปั๋นรับบทแสดงเป็นจูลาย นักศึกษาฝึกงานหน้าใสที่เข้ามาทำให้ตัวเอกหนุ่มนักเขียนเขินไม่เป็นท่า
เพื่อรู้จักตัวตนของปั๋นที่อยู่ลึกไปกว่าภาพวาดและการแสดง เราจึงชวนเธอมานั่งจิบกาแฟคุยกันถึงมุมมองความรักกันดูสักที
ถ้าให้ปั๋นวาดภาพประสบการณ์ความรักครั้งที่ผ่านๆ มาของตัวเอง จะออกมาหน้าตายังไง
เราจะเริ่มจากวาดกราฟ เป็นบล็อกเรขาคณิต มีทางไปชัดเจน แล้วก็จะใช้สีสันสดใส ซึ่งเป็นสิ่งที่เราต้องการ เป็นสิ่งที่เราคาดหวัง ต่อมาก็จะเทสีทั้งหมดลงตู้มไป เพราะมันไม่เป็นอย่างที่คิด
เดิมทีคิดเอาไว้แบบไหน และทำไมมันถึงไม่เป็นอย่างที่คิด
เพราะแม่เรามีชีวิตรักที่แย่ แล้วมันพาครอบครัวแย่ไปหมด พ่อเราไม่ทำงาน เราก็อยากได้คนที่ตรงข้าม เป็นผู้ชายที่มีงานทำ มีความรับผิดชอบในชีวิต แล้วพาเราเจริญไปด้วย วางแผนไว้หมด มีขั้นตอน 1-2-3 เป๊ะๆ อย่างแฟนคนก่อนๆ ก็จะเป็นผู้ชายที่ดี มีการงานดี ครอบครัวที่ดี อยากสร้างครอบครัว มีลูก เราก็คิดว่านี่เป็นทางที่ดี เราต้องทำอย่างนี้แล้วชีวิตเราจะดี
แต่พอทำตามนั้น เราพบว่ามันทำไม่ได้ ไม่สามารถบอกคนอื่นว่า คุณแต่งงานกับเรานะ มาแลกผลประโยชน์กัน แล้วมันจะจบ เพราะคนอื่นเขาต้องการความรัก การเอาใจใส่ แล้วเราให้เขาไม่ได้ มันเลยพัง อย่างความสัมพันธ์ครั้งล่าสุด เราอยู่ด้วยกัน 3-4 ปี ไลฟ์สไตล์การอยู่ด้วยกันโอเคนะ แต่ก็เจอปัญหาที่เขารู้สึกว่าเราไม่เคยซัพพอร์ตเขาเลย สิ่งที่เป็นงานกลุ่ม เช่น หลอดไฟเสีย เราก็ไม่เคยช่วยเปลี่ยน หรือตอนเขาป่วย เราก็ไม่เคยดูแลเขา ใช้วิธีเรียกพยาบาล แล้วเขาก็อยากมีลูก แต่เราไม่อยาก สุดท้ายมันเลยไม่สำเร็จ
ถ้าอย่างนั้น ความรักให้อะไรกับเราบ้าง
ภาระ เพราะมันให้คนคนนึงที่ต้องการสิ่งต่างๆ จากเรา ต่อมาก็ต้องการเงิน เพราะต้องแต่งงาน ซื้อบ้าน มีลูก เป็นภาระที่เป็นครึ่งดีเอ็นเอของเราที่ต้องดูแลไปอีก 20 ปี ภาระที่ต้องดูแลกันตอนแก่ แต่บางคนเห็นว่าภาระนี้มันเป็นความสุข เป็นสิ่งที่เขาอยากทำ แล้วเขาก็มีความสุขกับมัน ซึ่งเราเข้าใจนะ
ทั้งที่เป็นศิลปิน แต่ดูเหมือนใช้เหตุผลกับความรักมาก
ใช่ จริงๆ เราเป็นคนชอบใช้โลจิก เราเป็นศิลปินก็จริงแต่เวลาทำงานเราจะคิดทุกอย่างว่า ทำแบบนี้แล้วคนจะชอบ คือแทบไม่ได้ใช้อารมณ์เลย
เรื่องความรักเราจะใช้โลจิกเหมือนกัน อย่างคนอื่นๆ เวลาเจอใคร อาจจะคิดว่าคนนี้หล่อจัง สวยจัง ชอบ แต่สำหรับเรา ผู้ชายทุกคนจะหน้าเหมือนกันหมด หมายถึงหน้าตามันไม่ส่งผลอะไรกับเรา ต้องเป็นคนที่มีความสามารถอะไรโดดเด่นขึ้นมา เราถึงจะให้ความสนใจ หรือถ้าคบกับผู้หญิงด้วยกัน เราจะค่อนข้างใช้ความรู้สึกด้วยมากกว่า แต่พอเราใช้ความรู้สึกกับเขา มันก็ยังไม่สำเร็จอีกเหมือนกัน
เรื่องที่ยากสุดของความรักคืออะไร
สำหรับเราการสร้างความสัมพันธ์มันง่ายมาก แต่จะรักษาไว้ยังไงนี่โคตรยาก อย่างตอนคบกับผู้หญิง ผู้หญิงไทยจำนวนมากจะมีความไม่มั่นคง เราต้องแสดงออกมากๆ ว่าเรารักเขา ต้องทักไปหาทุกวัน เล่นใหญ่ๆ เอาของไปให้ วันนี้วันครบรอบ เขาไม่สามารถอยู่ด้วยตัวเองได้ ก็คิดว่ามันยากในเรื่องเวลา ส่วนกับผู้ชาย ก็เป็นเรื่องความคาดหวัง คบๆ ไปแล้วเขาก็อยากมีลูก ซึ่งเป็นสิ่งที่เราไม่อยากทำ เลยทำตามที่เขาคาดหวังไม่ได้ พูดรวมๆ ก็คือเพราะอีกฝ่ายเป็นมนุษย์ ซึ่งทุกคนมีความต้องการ แล้วเราตอบไม่ได้ หรือไม่ใส่ใจจะตอบเขา
เราคิดว่าเราต้องไม่ปกติแน่ๆ เพราะถ้ามันเป็นที่คนอื่น มันก็น่าจะมีครั้งที่สำเร็จบ้าง แต่นี่ทุกความสัมพันธ์ ทุกคนให้ฟีดแบ็กเดียวกันหมดว่ามันน่าจะเป็นเพราะเรา เราเป็นคนเห็นแก่ตัว เราดึงดูดให้คนมาซัพพอร์ตเรา แต่เรากลับซัพพอร์ตเขาไม่ได้
สำหรับคนใช้โลจิกแบบปั๋น เวลาอกหักจะจมไปกับความรู้สึกไหม จัดการกับมันยังไง
อารมณ์ความรู้สึกมันก็จะดิ่งเป็นช่วงๆ พอคิดถึงขึ้นมาทีก็ดิ่งลงไป ปกติเราไม่ค่อยได้เอาอารมณ์ออกมา พอมันออกมาก็เลยระเบิด จะรับผิดชอบอารมณ์ตัวเองไม่ค่อยได้ มีช่วงนึงที่หันไปกินเหล้าจนมีปัญหาติดเหล้าไปเลย แต่ตอนนี้ไม่เป็นแล้ว
เวลาดิ่งจะชอบแต่งกลอน แล้วเอาไปวาดรูปต่อ คิดว่าไหนๆ เราจะดิ่งแล้วก็ต้องได้ประโยชน์จากมัน ตอนแต่งกลอนก็จะยิ่งดิ่งหนักเพราะเป็นการขุดอารมณ์ทั้งหมดขึ้นมา พอเราแต่งได้จนจบ รู้สึกพอ ก็จะกินยานอนหลับ เพราะถ้าปล่อยไปเราจะไปถึงจุดที่ควบคุมตัวเองไม่ได้ ทำร้ายตัวเอง แต่ตอนวาดก็จะไม่เป็นไรแล้ว ไม่ดิ่ง แค่วาดไปตามที่คิดเอาไว้
ตัวละครจูลาย ใน Love So Hard รักยากสัส : The Series เหมือนกับปั๋นแค่ไหน
จูลายเป็นเหมือนเราสมัยก่อน เป็นเด็กที่มองโลกในความเป็นจริง แต่เจออุปสรรคในชีวิตมาไม่เยอะ เลยเชื่อว่า ถ้าทำ A แล้วจะได้ B เช่นถ้าตั้งใจเรียนจะเกรดดี ก็รู้แหละว่ามีปัจจัยอื่นด้วย แต่ก็เชื่อมั่นว่ามันจะเป็นอย่างนั้น
สุดท้ายนี้ ถ้าปั๋นวาดภาพความรักในอุดมคติของตัวเอง จะออกมาหน้าตายังไง
คงวาดเราอยู่กับแอนดรอยด์ ไม่มีคนอื่นเลย เป็นโลกที่แอนดรอยด์ฉลาด ทำได้เหมือนคนทุกอย่าง ใช้สีโทนเย็น ภาพให้อารมณ์ไซไฟ เงินๆ มีไฟแวบๆ เพราะเรารับมือกับความรู้สึกคนไม่ได้
ในความสัมพันธ์มันต้องดูแลรักษา คิดถึงความรู้สึกกันและกัน แต่เราอยากให้ทุกอย่างเป็นไปตามเวลาของเรา ทุกคนต้องเปลี่ยนไปตามเรา ซึ่งมันไม่มีมนุษย์โลกคนไหนทำแบบนั้นได้ พอใครมารักเราก็ต้องมาซัฟเฟอร์กับนิสัยของเรา ไม่อยากให้เป็นแบบนั้น อยู่กับหุ่นยนต์ดีกว่า
