ฉันเล่นดนตรีมานานแล้ว โดนผู้ปกครองจับไปเรียนเปียโนคลาสสิกมาตั้งแต่เด็กๆ
ในระหว่างทางก็มีการแวะไปลองอย่างอื่นบ้าง แต่สุดท้ายก็กลับมาตายกับเปียโนอยู่ดี เพราะรู้สึกว่าเปียโนนี่แหละที่ตอบโจทย์สุด เหตุผลหลักๆ คือความรู้สึกว่าเปียโนมันดีนะ เล่นคนเดียวก็รู้สึกว่าสมบูรณ์ได้
ไม่ได้รู้สึกว่าเล่นคนเดียวแล้วเหงา ต่างจากกลอง เบส หรือกีตาร์ที่จะสนุกกว่าก็ต่อเมื่อได้เล่นแจมกับเครื่องดนตรีชิ้นอื่นๆ
เนื่องจากมีโลกส่วนรวมที่ต่ำมากถึงมากสุด จนถึงขั้นที่เพื่อนๆ พากันแบนว่าทำไมลากออกจากบ้านยากขนาดนี้ (ที่บ้านก็คิดว่าติดเพื่อน
ส่วนเพื่อนก็คิดว่าติดบ้าน ทั้งที่ความจริงไม่ได้ติดอะไรเลย แค่ไม่มีสกิลในการเข้าสังคมก็เท่านั้นเอง) จึงทำให้คิดมาตลอดว่าเล่นเปียโนนี่แหละเหมาะกับเราที่สุดแล้วไม่ต้องไปยุ่งกับคนอื่น เล่นคนเดียวนี่แหละ
ตนเป็นที่พึ่งเเห่งตนนะ
ฉันเล่นดนตรีคลาสสิกมาโดยตลอดมีโอกาสขึ้นเวทีอยู่เรื่อยๆ โดยเป็นการโชว์โซโล่ทั้งสิ้น
แต่ก็มีบ้างที่ได้เล่น Four hands หรือการโชว์คู่เป็นครั้งคราวแต่การขึ้นโชว์ประเภทนี้ก็เล่นกับคนที่รู้จักดีอยู่แล้วนั่นเองจึงไม่ได้มีการเข้าสังคมเกิดขึ้นแต่อย่างใด
แล้วฉันเล่นมาค่อนข้างนาน เล่นไปเล่นมาก็มาก็ถึงจุดอิ่มตัว เริ่มเบื่อ
หัดเพลงนี้จบก็หัดเพลงต่อไป หมดเล่มนี้ก็หาเล่มใหม่ พอได้เวลาก็สอบ ได้เกรด
หัดเพลงใหม่ วนลูปแบบนี้ไปเรื่อยๆ จนวันหนึ่งก็รู้สึกว่าพอเถอะ รู้สึกหมดไฟ
จากที่เคยเล่นเพราะชอบ เพราะสนุก ก็เหลือแค่เล่นแก้เบื่อ เล่นคลายเครียด
เล่นเพื่อให้ไม่ลืม
จนกระทั่งปีนี้ ฉันได้มีโอกาสได้ไปเล่นดนตรีเป็นวง ตอนแรกก็งงมากถึงมากที่สุด
การเล่นเพลงป๊อป/ร็อกนั้นฉีกทุกกฏของดนตรีที่เคยเข้าใจมา
อะไรคือการเล่นเปียโนแบบไม่มีโน้ต 5 บรรทัด อะไรคือคอร์ด
7 Sus2 Sus4 Add9 ครูไม่เคยสอนมา ถึงจะเคยทำหัวข้อ
improvisation ตอนสอบเปียโนมาแล้วและพอจะเข้าใจคอนเซปต์ของคอร์ดป๊อปในระดับหนึ่งก็เถอะ
แต่นี่ัมันไม่เหมือนกันเลย ทุกอย่างไม่ได้ขึ้นอยู่กับเราคนเดียวอีกแล้ว อำนาจที่จะทำให้เพลงๆ
หนึ่งเพราะได้ไม่ได้อยู่ในกำมือเราคนเดียวอีกต่อไป จากที่แค่เคยกังวลเรื่องมือซ้าย
มือขวา และเท้าที่ต้องเหยียบ Pedal ตอนนี้กลายเป็นว่ากว่าจะเล่นโน้ตสักตัวนึงได้ ต้องมองไปรอบห้อง รอกลอง
รอเบส รอกีตาร์ รอนักร้อง ทุกคนพร้อมหรือยัง เอ้า ขึ้นเลยนะ จะพูดอะไรไหม
จะได้เล่นคลอไปให้ เอ้า คนนั้นหลุด ต้องช่วยประคองคนนี้ มีหลายอย่างให้คิด
ซึ่งเป็นสิ่งที่ฉันไม่คุ้นเลย
แต่ก็ไม่ใช่ว่าไม่ชอบนะ การได้มาทำอะไรแบบนี้ทำให้รูู้ว่าสิ่งที่เข้าใจมาตลอดก็ไม่ได้ถูกไปเสียหมดนี่นา
การเล่นกับคนอื่นสนุกและท้าทายไม่น้อยกว่าการเล่นคนเดียวเลย แถมยังได้ฝึกแนวใหม่ๆ
และสกิลใหม่ๆ ที่ไม่เคยมีโอกาสได้ทำมาก่อน นอกจากนี้ยังได้รู้จักคนใหม่ๆ ที่ชาตินี้ไม่รู้จะไปหากันเจอได้ยังไงถ้าไม่ได้มีภารกิจอันนี้ที่ต้องทำไปด้วยกัน
ฉันไม่เคยชอบงานกลุ่มเลย
เคยอึดอัดและไม่ชอบการที่ต้องเอาชีวิตตัวเองไปผูกไว้กับคนอื่นมาตลอด แต่ทำไมครั้งนี้ไม่เป็นนะ
ฉันอยากจะขอบคุณสมาชิกทุกคนในวงมาก โดยเฉพาะหัวหน้าวงที่ไว้วางใจให้เป็นส่วนหนึ่งในงานนี้
ขอบคุณหน้าม้าทั้งหลายที่มาปรบมือให้และสนุกไปด้วยกัน ขอบคุณตัวเองที่ไม่วิ่งหนีโอกาสแบบนี้เหมือนที่เคยทำมาตลอด
ขอบคุณดนตรีที่ทำให้เราทุกคนมาเจอกัน และตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ยังไม่ได้ปล่อยให้วันไหนผ่านไปโดยไม่ได้ซ้อมเปียโนเลย
คิดถึงทุกคนเลยนะ
ใครอยากเล่าเรื่องวันเปลี่ยนชีวิตของตัวเองบ้าง คลิกที่นี่เลย
