ในตอนนั้น เราเป็นหลืบคณะปี
2 ที่ซิ่วมา เราไม่ชอบรุ่นพี่ที่แก่กว่าแค่ปีเดียวแล้วทำตัวเหนือกว่า
และตัวเองก็โคตรไม่มีมนุษยสัมพันธ์ ขณะเดียวกัน มันก็เป็นช่วงชีวิตที่เคยชอบรุ่นพี่หนึ่งคนตั้งแต่ปีหนึ่งและอยากรู้จักมากๆ
แต่ด้วยความไม่ชอบข้างต้น ก็เลยไม่คบใครเสียอย่างนั้น (โคตรไม่มีเหตุผลเลย)
ปีนั้นเป็นปีที่คณะมีละครเวที วันนั้นเป็นวันออดิชั่น เรารู้มาสักพักแล้วว่าเขาจะลองออดิชั่นด้วย
ชวนเพื่อนๆ ที่น่าจะอยากมาเล่นด้วยก็ไม่มีใครมา เรารู้สึกท้อใจแบบเด็กๆ ว่าไม่มีเพื่อน
ไปแล้วก็คงไม่สนุก ไม่ทำดีกว่า
แต่สายตาที่ไวไปและสมองที่จำได้แม้กระทั่งท่าเดิน
เราดันไปเห็นเขาเดินผ่านมาที่คณะ เห็นปุ๊บ คิดได้แค่ว่าถ้าต้องแอบมองไปแบบนี้ เขาจะไม่มีวันรู้จักเราจริงๆ นะ เราเองจะไม่มีวันรู้จักเขาด้วย แล้วจะมานั่งชอบคนที่ไม่รู้จักไปอีกนานแค่ใหน
มันมีโอกาสที่ทั้งเราและเขาจะออดิชั่นผ่านแค่ 25% แต่ถ้าไม่ทำ มันคือ 0% ตลอดไปนะ
เท่านั้นแหละ
ยังไงก็ต้องผ่าน เพราะที่เราควบคุมได้มีเพียงเท่านั้น ขอบคุณที่ดวงดี ที่หวยออก 25 🙂 เรารู้สึกเหมือนกระโดดตึก ออกจากวงล้อมเพื่อนที่สบายใจ
เข้าไปทำงานในหมู่คนที่เรารู้สึกว่าเก่งมากๆ เข้าไปนั่งเรียนการปรับตัวให้เข้าหาได้ง่ายขึ้น
(ซึ่งไม่แน่ใจว่าได้ผลมั้ย เพราะก็รู้สึกว่ายังเข้าถึงยากเหมือนเดิม) ไปแบบตัวคนเดียว
ไม่รู้จักใคร ไม่มีใครแน่ใจว่าฉันมาทำไม ทำละครด้วยตั้งใจมารู้จักคนที่อยากรู้จัก จนมันสนุกขึ้น จนเจอคนรอบตัวที่พร้อมช่วยเหลือเรา ฟังเรา
ทำงานร่วมกับเราด้วยความสบายใจ เจอคนที่เราอยากช่วยเหลือและอยากเรียนรู้อะไรบางอย่างจากเขา
จนในที่สุด
ก็เหลือแค่ตัวเองที่ต้องยอมรับว่า เราเป็นส่วนหนึ่งของทีมแล้วนะ
ทีมละครทีมแรกของคณะที่อบอุ่นมากๆ
ทีมเต้นที่มีเพื่อน พี่ น้อง ที่พร้อมสนับสนุนที่สุดในทุกด้าน ทีมการตลาดที่เพี้ยน
เก่ง และทำงานด้วยกันสนุกที่สุด ทีมเพื่อนสนิทที่มีแต่คนเป็นบ้าและศีลเสมอกัน ทีมพี่ๆ
เพื่อนร่วมงานที่คอยบอก สอน เตือน ช่วยและดูแลเสมอมา รวมถึงทุกๆ คนที่ได้รู้จักกัน เราเริ่มมองเห็นจุดยูนีกของคนได้ง่ายขึ้น
เก่งและดีกันหมด ชวนให้หยิบใช้และชื่นชม (ว้ายยย) เรารู้สึกมาตลอดว่า ชีวิตนี้เจอแต่คนดีๆ อาจเป็นโชคที่ต้องขอบคุณบุญเก่าเยอะๆ
เพราะไม่ได้ทำตัวน่าคบสักเท่าไหร่
You all made
me who I am และทุกทีมที่มีเกิดขึ้นได้เพราะวันนั้น ไม่เคยให้เครดิตเรื่องนี้กับพี่เลย
ขอบคุณมากจริงๆ เขาบอกว่า ตั้งใจหวังดวงจันทร์ ไม่ได้อย่างฝันก็ยังอยู่ท่ามกลางหมู่ดาว หนูว่าพี่พาหนูมากลางฝนดาวตกที่ไม่มีวันดับ
และสวยที่สุดในจักรวาล
…อาจจะไม่ขนาดนั้น แต่อย่างน้อย
การกระโดดตึกครั้งต่อมามันง่ายขึ้นจริงๆ นะ
ใครอยากเล่าเรื่องวันเปลี่ยนชีวิตของตัวเองบ้าง คลิกที่นี่เลย
