วันหลังฟุตบอลโลกที่ฉันเสียน้ำตา

ปีที่มีฟุตบอลโลกรอบสุดท้ายครั้งที่
18 (2006 FIFA WORLD CUP) เป็นปีที่ฉันรู้สึกว่าโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาก และในความเป็นผู้ใหญ่ก็มักมีบางสิ่งทำให้เราต้องตัดสินใจในเรื่องใหญ่ๆ สักเรื่องในชีวิต

ในปีนั้นเอง ฉันตัดสินใจแต่งงาน

เขาเป็นคนรักที่เพอร์เฟกต์มาก เราไม่เคยทะเลาะกันเลยแม้แต่ครั้งเดียวตลอดเวลาที่คบกัน ฉันเคยผ่าตัดใหญ่ เป็นเขานั่นเองที่ดูแลไม่ห่าง ฉันไม่เคยลืมภาพเขาที่ต้องสาละวนกับการก้มๆ เงยๆ เช็ดขัดพื้นห้องน้ำให้ฉันวันละเป็นสิบๆ รอบ (เพราะกลัวว่าฉันจะลื่นเนื่องจากเดินไม่ถนัด) ดูแลอาหารการกินทุกมื้อตอนที่ฉันอาเจียนเพราะอาหารไม่ย่อย (อันเนื่องมาจากการผ่าตัด) เขาเอามือรองรับสิ่งปฏิกูลนั้นโดยไม่รังเกียจ เพียงเพราะไม่อยากให้ฉันอาเจียนรดใส่ตัวเอง เขาอีกนั่นแหละที่ใส่ถุงเท้าให้ฉันก่อนนอนทุกคืนและหอมที่หน้าผากเบาๆ ก่อนแยกย้ายกลับบ้านไปหลังจากแน่ใจว่าฉันหลับสนิทแล้ว

นี่มันพระเอกนิยายชัดๆ เขาต้องรักฉันมากแน่ๆ นี่จึงเป็นเหตุผลที่ฉันตัดสินใจจะแต่งงานและเริ่มคุยกันเป็นเรื่องเป็นราวถึงงานแต่ง รวมไปจนถึงการซื้อบ้านหลังใหม่ที่จะเป็นทั้งเรือนหอและวิมานน้อยๆ สำหรับเด็กๆ ถ้าหากวันหนึ่งเรามีลูกขึ้นมา

แต่ภายหลังจากการคว้าแชมป์ฟุตบอลโลกปี
2006 ของอิตาลีเพียงไม่กี่วัน ชีวิตของฉันก็ไม่มีวันเหมือนเดิมอีกต่อไป!

เขาบอกเลิกทุกอย่างและขอไปจากชีวิตฉันด้วยเหตุผลสั้นๆ แค่เพียงว่า ‘ให้เขาไปเถอะ เพราะเขาไม่มีความสุขแล้ว’

ฉันน้ำตาหยด แต่ไม่เข้าใจ เราเพิ่งฉลองแชมป์บอลโลกกับทีมรักด้วยกันมาหมาดๆ โดยไม่มีเค้าลางอะไรให้เห็นสักนิด ฉันรู้สึกเหมือนคนจมน้ำแล้วฟื้นมาโดนฟาดด้วยไม้หน้าสามอีกรอบ คือควรจะตายแต่ก็ไม่ตาย นึกว่าตัวเองฝันร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่า ฉันจมอยู่กับความเศร้านานนับเดือน และคิดว่าตัวเองคงจะเหี่ยวแห้งตายลงในสักวันหนึ่งเพราะทนแบกรับความสูญเสียทั้งปวงไม่ไหว โชคดีมีเพื่อนรักคอยโขกสับและให้สติว่าคนเราต้องอยู่กับปัจจุบัน เรื่องบางเรื่องเราไม่จำเป็นต้องเข้าใจ แต่ยอมรับความจริงให้ได้ก็พอ ฉันจึงเริ่มตาสว่างและเลิกค้นหาคำตอบนับตั้งแต่นั้น

เหมือนพระเจ้าเห็นใจ (หรืออาจจะทนสมเพชฉันไม่ไหวแล้ว) จากวันนั้นฉันกลายเป็นคนเข้มแข็ง ชีวิตดีวันดีคืนหลังจากที่ไม่มีเขาในชีวิต ฉันได้รับข่าวดีจากสำนักพิมพ์แจ้งการตีพิมพ์นิยายหลายเล่มติดต่อกัน ได้งานใหม่ใหญ่กว่าเดิม สนุกและมีรายได้มากพอที่จะดูแลพ่อแม่และทุกคนในครอบครัวได้เป็นอย่างดี ฉันมีความสุขตามอัตภาพ

ผ่านมาหลายปีฉันลืมเขา แต่ไม่เคยลืมภาพตัวเองเสียใจในวันนั้น อันที่จริงเขาไม่ได้เปลี่ยนอะไรฉันมากนัก นอกจากความเข้มแข็งที่ฉันอาจได้มันมาโดยบังเอิญ และอาการ
‘เจ็บจี๊ดๆ’ ทุกครั้งที่ฟุตบอลโลกครั้งใหม่กำลังจะเริ่มต้นขึ้น เพียงแต่ครั้งนี้ฉันรู้สึกว่ามันอาจจะนานเกินไปแล้ว

บางทีฟุตบอลโลกคราวหน้าอาจไม่เหมือนกับทุกๆ
ครั้งที่ผ่านมาก็ได้ ฉันบอกตัวเองแบบนั้น

ภาพ unsplash.com

ใครอยากเล่าเรื่องวันเปลี่ยนชีวิตของตัวเองบ้าง คลิกที่นี่เลย

AUTHOR