ผิงผิง : สาวเปอร์เซียที่ไม่ได้เป็นแค่แมว

เชื่อว่าเราทุกคนต้องเคยรู้สึกเหงา โดดเดี่ยว อ้างว้าง ฉันเริ่มต้นชีวิตวัยทำงานที่เมืองใหญ่ด้วยตัวคนเดียว
งานแรกที่ทำในชีวิตการทำงานครั้งแรก ไปทำงานคนเดียว กินข้าวคนเดียว นอนคนเดียว
ความเหงาค่อยๆ เข้ามาในชีวิต แต่ด้วยความตั้งใจของตัวเองว่าหลังเรียนจบต้องส่งเสียตัวเองให้ได้
ฉันจึงต้องอดทนพยายามใช้ชีวิตและทำงานให้ได้ แม้ว่าจะต้องเจอกับความเหงาแค่ไหนก็ตาม

และแล้ววันที่ฉันรอคอยก็มาถึง ฉันได้พบกับแมวเปอร์เซียตัวสีขาว
นัยน์ตาสีฟ้า ฉันตั้งใจจะซื้อเขามาเพื่ออยู่เป็นเพื่อนคลายเหงาให้กับตัวเอง
ซึ่งความคิดนี้เกิดขึ้นมานานแล้ว แต่ด้วยอะไรหลายๆ อย่างทำให้ฉันยังไม่มีโอกาสได้ทำแบบที่ฉันคิดสักที
และนี่คือโอกาสดีที่ฉันจะทำตามความคิดของตัวเอง วันแรกที่เราพบกันก็มาถึง เขามีท่าทางกลัวฉันมาก
ไม่เข้าใกล้ หลบมุมห้อง และไม่ยอมกินข้าว ฉันตั้งชื่อให้เขาว่า ‘ผิงผิง’ เพราะเขาเหมือนขนมผิง
เรายังไม่คุ้นเคยกัน เราต่างเป็นคนแปลกหน้าต่อกัน

วันเวลาผ่านไป
เราเริ่มสนิทกันมากขึ้น และจนตอนนี้เราสนิทกันมาก ทุกวันตอนเช้าผิงผิงจะกระโดดขึ้นมาบนเตียงเพื่อส่งเสียงร้องปลุกฉันให้ไปทำงาน
ตกเย็นก็จะคอยมาเฝ้าที่ประตูหน้าห้องว่าฉันกลับมาหรือยัง เป็นแบบนี้ทุกๆ วัน ผิงผิงไม่ใช่แมวขี้อ้อนแต่เป็นแมวที่มีระเบียบวินัย
วางท่าทางสง่า และไม่ยอมเข้าใกล้คนแปลกหน้า ไม่ชอบอ้อนเดินพันขา หรือเอาหัวมาไถๆ
เหมือนแมวตัวอื่น แต่วิธีอ้อนของมันคือเดินมานั่งใกล้ๆ แล้วน้องมองหน้าเราด้วยสายตาที่เหมือนอยากจะพูดอะไร
เอาเป็นว่าเรารู้กัน

ทุกวันนี้ความเหงาทำอะไรฉันไม่ได้อีกแล้ว
เมื่อมีผิงผิงเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิต นี่ก็รวมเป็นเวลาเกือบปีแล้วที่อยู่ด้วยกันมา
ทำให้ฉันรู้สึกได้เลยว่าการชอบแมวกับการเลี้ยงแมวมันต้องไปด้วยกันได้ ไม่ใช่แค่ชอบแต่เราต้องรักและพร้อมจะดูแลเขาด้วย

นี่คงเป็นอีกหนึ่งชีวิตที่มีความสำคัญกับชีวิตฉันมาก ผิงผิงไม่ใช่แค่แมว แต่เป็นเพื่อนที่ดีของฉันเลยก็ว่าได้