การได้เห็นเรื่องราวในภาพเขียนราวกับมันเพิ่งเกิดขึ้นต่อหน้าเรา ณ ตอนนี้
เหมือนการได้จ้องหน้า สบตาบุคคลจากยุค 1660
ความมีชีวิตชีวาของภาพเขียนจากศิลปินยุคก่อนได้สะกดให้ผมสัมผัสกับบรรยากาศต่างๆ
บ้างเหงา บ้างครื้นเครง บ้างรู้สึกอึดอัดชุนละมุนชวนพิศวงอย่างบอกไม่ถูก
บางภาพกว้างจนรู้สึกได้ว่า เราเหมือนเป็นเพียงหนึ่งคนตัวเล็กๆ ในพื้นที่นั้นที่เฝ้ามองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
และหากเราถอยห่างออกมามองภาพในระยะที่ไกลขึ้น
การหยอกล้อกันระหว่างผู้คนในแกลเลอรี่กับภาพเขียน ก็ทำให้รู้สึกราวกับว่ากำลังร่วมสนทนาในเรื่องเดียวกันอยู่
ใครมีเซ็ตภาพถ่ายสวยๆ อยากส่งมาลงคอลัมน์นี้บ้าง คลิกที่นี่เลย
