Director: Ryota Nakano
Region: Japan
Genre: Drama / Comedy
หนังเปิดเรื่องด้วยภาพโรงอาบน้ำร้างที่ติดป้ายประกาศหน้าร้านว่า ‘คนต้มน้ำระเหยไปเหมือนไอน้ำ
คงไม่สามารถต้มน้ำให้บริการทุกท่านได้’ ประโยคนี้กระตุ้นความสนใจให้เราอยากรู้ว่าผู้คิดและเขียนข้อความนี้เป็นใครตั้งแต่เริ่ม ก่อนที่ถัดมาหนังจะพาไปทำความรู้จักกับ ฟุตาบะ
ซาชิโนะ (Rie Miyazawa) คุณแม่เลี้ยงเดี่ยว ผู้อาศัยอยู่กับอาซึมิ (Hana Sugisaki) ลูกสาววัยมัธยมปลาย ที่ต้องเผชิญหน้ากับปัญหาเพื่อนๆ ในโรงเรียนกลั่นแกล้ง
ปมของหนังเริ่มขมวด เมื่อวันหนึ่ง
ฟุตาบะเป็นลมล้มพับไปขณะทำงาน ก่อนได้รับคำวินิจฉัยอันหนักอึ้งจากปากหมอว่าเธอเหลือเวลาใช้ชีวิตอีกเพียง 2 เดือน
เพราะมะเร็งระยะสุดท้ายกำลังกัดกินสุขภาพจนทรุดโทรมลงไปเรื่อยๆ แม้ฟุตาบะจะยิ้มสู้ แต่ความจริงที่ว่าเวลานั้นเหลือน้อยก็ยังตอกย้ำเธอตลอดเวลา แล้วชีวิตที่ความตายกระชั้นชิดเข้ามาทุกวินาทีนั่นแหละ ที่ทำให้เราได้เห็นแง่มุมต่างๆ จากการเฝ้ามองหญิงวัยกลางคนป่วยหนักคนนี้
เมื่อตัวละครรู้ตัวว่ากำลังจะจากโลกใบนี้ไปในไม่ช้า
เธอจึงพยายามคลี่คลายปมปัญหาทุกอย่างให้เรียบร้อย ไล่เรียงตั้งแต่ความสัมพันธ์กับ
คาสึฮิโระ (Joe Odagiri) สามีไม่เอาอ่าว ที่ทิ้งเธอไปอยู่กับหญิงอื่นเป็นเวลา 1 ปี ถัดมาคืออาซึมิ ลูกสาวที่นานวันยิ่งถูกการกลั่นแกล้งไล่ต้อนให้จนมุมกับความเจ็บปวด ฟุตาบะเลยพยายามฉุดดึงลูกให้เผชิญหน้ากับสิ่งที่เธอพบเจออย่างตรงไปตรงมา ซึ่งกรณีนี้เราคิดว่าค่อนข้างผิดแผกไปจากคุณแม่ชาวญี่ปุ่นทั่วๆ
ไป ที่เก็บอารมณ์รวดร้าวนี้ไว้อย่างเงียบเชียบ ไม่เว้นแม้แต่
อายูโกะ ลูกสาวคนใหม่ของสามี ที่ถูกแม่แท้ๆ ทอดทิ้ง
ฟุตาบะก็โอบอุ้มเธอขึ้นมาจากความเจ็บปวด
และยอมรับให้เธอเป็นสมาชิกคนหนึ่งของครอบครัวอย่างไร้เงื่อนไขด้วย
ยังมีตัวละครอื่นๆ
ที่ฟุตาบะเข้าไปเปลี่ยนแปลงชีวิตของพวกเขาให้ดีขึ้นด้วยความรักและความเข้าใจ ซึ่งยิ่งเธอ ‘ให้’ สิ่งดีๆ กับคนอื่นมากเท่าไหร่ ในช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิตก็ยิ่ง ‘ได้รับ’ สิ่งตอบแทนอันล้ำค่าจากคนอื่นมากเท่านั้น นอกเหนือจาก ‘ความตาย’ ปัจจัยสำคัญอย่าง ‘บาดแผล’ ก็ช่วยหล่อหลอมให้ฟุตาบะเข้าอกเข้าใจคนที่มีแผล และเยียวยาพวกเขาอย่างอ่อนโยน
นอกจากความซาบซึ้งตรึงใจของเนื้อเรื่องที่ทำให้เราหลั่งน้ำตา งานด้านภาพของหนังนั้นก็สวยงามประณีตในทุกจังหวะ ยิ่งมีมุขตลกอุ่นๆ แทรกเข้ามาแบบพอเหมาะพอดี ยิ่งทำให้รสชาติของหนังกลมกล่อมไม่น้อย และสิ่งที่เราชอบมากคือสัญญะทางภาพยนตร์ที่ใส่เข้ามาในเรื่อง ซึ่งกระตุ้นให้ต่อมความคิดได้ทำงานอยู่หลายหน
Her Love Boils Bathwater อาจเป็นหนังที่ฉายภาพชีวิตของมนุษย์ออกมาสวยงามเกินจริงอยู่บ้าง
แต่มันก็เป็นความงามที่มีพื้นฐานจากมุมมองในชีวิตธรรมดาๆ และตบท้ายสอนใจคนดูว่า ถ้าหากคุณต้องการได้รับสิ่งดีๆ
จากคนอื่น จงเป็นผู้เริ่มให้ก่อน และหากอยากเข้าใจถึงคุณค่าของชีวิตตัวเอง
จงใช้ชีวิตให้เป็นชีวิตที่มีความหมายต่อผู้อื่น
นี่อาจจะเป็นสิ่งสำคัญของผู้หญิงตัวเล็กๆ ผู้มีความรักแสนยิ่งใหญ่ ที่ทำให้ผู้ชมรู้จักกับความหมายของคำว่า ‘ให้’ มากกว่าที่เคย
