วันที่ฉันเริ่มเขียนหนังสือ

วันที่ 11 พฤศจิกายน 2558 เป็นวันที่ฉันอายุครบ 14 ปีพอดี
ฉันจำไม่ได้ว่าพ่อแม่ให้อะไรเป็นของขวัญ แต่จำได้ว่าเพื่อนๆ
ให้ซีดีเพลงวงพังก์ร็อก (ที่ฉันยอมรับว่าฟังครั้งเดียวและไม่ฟังอีกเลย)
และในวันนั้น ฉันได้เขียนความรู้สึกที่จะได้มีอายุ 14 ปีไปอีก 365 วันลงในแล็ปท็อป โดยไม่มีสาเหตุว่าทำไมถึงเขียน

บันทึกนั้นอาจจะเป็นบันทึกที่ฉันอายถ้าต้องอ่านให้ใครฟัง
แต่ฉันไม่เสียดายเลย
เพราะมันเป็นเหตุการณ์ที่ทำให้ฉันกลายเป็นฉันอย่างไม่สมบูรณ์ที่สุดแต่มีความสุขดี

หลังจากวันนั้น
ฉันสาบานกับตัวเองว่าจะเขียนบันทึกรายสัปดาห์ แต่เขียนไปได้แค่ 5 ครั้งฉันก็หยุด
เพราะหันมาเขียนเรื่องยาวแทน ตอนนี้ การเขียนกลายเป็นทางออกจากปัญหาและทางหนีจากสถานการณ์แย่ๆ ลองสมมติว่านั่งอยู่ตรงกลางระหว่างพ่อและน้องชายที่กำลังทะเลาะกัน
การเดินออกมาจะเป็นเรื่องที่ค่อนข้างหยาบคาย แต่จินตนาการต่อว่ามีสมุดและปากกาอยู่กับคุณ ใช่ คุณอาจจะทำอะไรก็ได้ แต่ฉันจะเขียน
ฉันเขียนเรื่องได้จากทุกอย่างเสมอ คนสนิทรอบตัวฉันพูดแบบนั้น
มันเหมือนเป็นความสามารถพิเศษที่ฉันภูมิใจกับมัน

ถ้าวันนั้นฉันไม่เริ่มเขียน
ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าตอนนี้ฉันจะกำลังทำอะไรอยู่ อาจจะนอนอ่านหนังสือโดยยังไม่คิดถึงการกลายมาเป็นคนที่เล่าเรื่องให้คนอ่านผ่านตัวหนังสือบ้าง ชีวิตฉันอาจจะมีสีสันน้อยลง
เพราะสังคมนักเขียนบนอินเทอร์เน็ตเป็นอะไรที่น่าตื่นตาตื่นใจไม่น้อย หรือบางทีฉันอาจจะกำลังเคว้งคว้างอยู่
ไม่รู้ว่าต้องการอะไรในอนาคตก็ได้

วันที่ฉันอายุครบ 14 ปี
ฉันจำไม่ได้ว่าพ่อให้อะไรเป็นของขวัญ แต่เพื่อนให้ซีดีเพลงที่ไม่ใช่แนวของฉัน
(แต่ขอบคุณมาก) และฉันให้ของขวัญที่เจ๋งที่สุดเท่าที่คนหนึ่งจะให้ตัวเองได้

และเรียนรู้ว่าประโยค ถ้าเราไม่ลองสิ่งใหม่ๆ เราก็ไม่เรียนรู้สิ่งใหม่ๆ สักที
เป็นความจริง

ใครอยากเล่าเรื่องวันเปลี่ยนชีวิตของตัวเองบ้าง คลิกที่นี่เลย

AUTHOR