ดีแลน : เจ้าสกอตติชโฟลด์สีส้มโลกส่วนตัวสูงของนักร้องเสียงหวาน ซิน-ทศพร

ดีแลน แมวพันธุ์สกอตติชโฟลด์วัยสามขวบตัวนี้คือแมวฝรั่งตัวแรกที่อยู่ในการดูแลของเรา จากที่ผ่านมา แมวที่แวะเวียนเข้ามาที่บ้านจะมีแต่แมวจรพันธุ์ไทยที่เราให้ข้าวให้น้ำแล้วมันก็มาๆ ไปๆ ตามนิสัยแมวเท่านั้น จนเมื่อแมวจรตัวล่าสุดหายไป ประจวบเหมาะกับแมวของคนรู้จักคลอดลูกพอดี ลูกแมวสีส้มขนปุยอายุ 5 เดือน (ในตอนนั้น) จึงกลายมาเป็นสมาชิกใหม่ของบ้านและได้ชื่อหล่อๆ ตามบ๊อบ ดีแลนเพื่อให้เข้ากับสายพันธุ์ฝั่งตะวันตกไปตามระเบียบ

บางคนมองว่าแมวเป็นสัตว์เย่อหยิ่ง แต่คำที่เหมาะสมสำหรับดีแลนควรจะเป็นคำว่าโลกส่วนตัวสูงมากกว่า อย่างวันที่ดีแลนตื่นก่อนเราก็จะไม่เดินเข้ามาปลุกถึงเตียงแต่จะไปกินข้าวเช้า เล่นในที่ประจำ ทำธุระของตัวเองได้สบายๆ แต่เห็นอย่างนี้นึกจะอ้อนขึ้นมาก็ทำได้เหมือนกัน ยิ่งถ้าเราหายเข้าไปในห้องทำงานนานๆ บางครั้งดีแลนจะเดินมาเคาะประตูส่งสัญญาณให้เรามาอุ้มหรือเล่นด้วย แต่ดีแลนก็คือแมวนั่นแหละ พอเราเล่นด้วยเยอะก็ชอบเดินหนีไปเฉยๆ ซะอย่างนั้น

ความหยิ่งของดีแลนอาจจะมาในเวลาที่เราจะถ่ายรูป เพราะไม่ว่าจะทำยังไงดีแลนก็ไม่เคยยอมอยู่นิ่งๆ ให้เราถ่ายรูปได้ง่ายๆ เลย รูปที่ได้มาจึงมีแต่รูปเผลอๆ ทั้งนั้น กลายเป็นอินเทรนด์เสียอีก แต่ยังไงดีแลนก็เป็นเด็กดี เพราะตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันมาดีแลนไม่เคยกัดหรือข่วนจนเราได้เลือดเลยสักครั้ง จะมีก็แต่งับเบาๆ เวลาหมั่นเขี้ยวหรือข่วนแบบหยอกๆ เวลาเล่นด้วยซึ่งถือว่าซอฟต์มากถ้าเทียบกับแมวหลายตัวที่เราเคยเล่นด้วย หรือแมวบางตัวที่เราเห็นว่าทำแขนเจ้าของเป็นรอยขูดขีดเต็มไปหมด

พูดถึงเรื่องเล่น ดีแลนก็มีของเล่นโปรดกับเขาเหมือนกัน เป็นลูกบอลที่ชอบเล่นด้วยเป็นพิเศษ จะเล่นเฉพาะลูกนี้ ไม่รู้ว่าทำไม ยิ่งของเล่นแมวที่เป็นเส้นๆ แบบที่แมวตัวอื่นชอบกัน ดีแลนเล่นแป๊บเดียวก็เบื่อเฉยเลย ส่วนของเล่นธรรมดาแต่พิเศษ (สำหรับดีแลน) ต้องยกให้ถุง ที่เห็นเมื่อไหร่เป็นต้องเข้าไปนอนทันที หรือขนาดมีของอยู่ในถุงก็จะมาอ้อนให้เอาของออกจากถุงแล้วเข้าไปนอนให้ได้ จนเราเรียกว่าแมวถุง ไม่รู้ว่าทำไมถึงชอบขนาดนี้เหมือนกัน

นิสัยดีของดีแลนยังมีอีกมาก อย่างเวลาเรากินข้าวดีแลนก็ไม่เคยกระโดดขึ้นมาขอแบ่งข้าวบนโต๊ะเลย เรายื่นข้าว ยื่นปลาให้ก็ไม่กิน จะกินแต่อาหารเม็ดของตัวเองเท่านั้น อ้อ แต่ดีแลนมีของโปรดเป็นยอดข้าวสาลีที่เราถึงกับต้องซื้อมาปลูกไว้ในบ้าน ซึ่งถ้าดีแลนเห็นเราเดินไปใกล้ที่ปลูกข้าวเมื่อไหร่ เมื่อนั้นแหละเสียงร้องอ้อนขอกินข้าวสาลีจะดังไม่หยุดจนกว่าเราจะยอมตัดยอดข้าวมาให้กิน ซึ่งเราก็ใจอ่อนทุกครั้งไป ถือว่าเป็นรางวัลที่เป็นเด็กดีแล้วกันนะดีแลน

อาจเพราะความโลกส่วนตัวสูงนี่แหละที่ทำให้ดีแลนเป็นแมวที่ค่อนข้างนิ่งและชอบขลุกอยู่บนเก้าอี้ตัวโปรด แต่ถึงจะพูดอย่างนั้น ทุกๆ วันเมื่อถึงช่วงเวลาโพล้เพล้ดีแลนก็คึกคักขึ้นมาได้เหมือนกัน แถมพอตกค่ำ ต่อให้ง่วงแทบตาย หาวแล้วหาวอีกยังไงก็ยังทำใจแข็งไม่ยอมเดินไปนอนเองจนเราต้องอุ้มไปนอนอยู่บ่อยๆ ไม่รู้ว่าเป็นวิธีอ้อนหรือแค่ทำเนียนขี้เกียจเดินจนต้องให้เราออกแรงแทนกันแน่

จริงๆ เราเคยเลี้ยงหมามาก่อนเลยรักทั้งหมาและแมว แต่ดีแลนพิเศษสำหรับเราตรงที่เป็นแมวโลกส่วนตัวสูง ไม่ได้ต้องการความสนใจจากเราตลอดเวลา เพราะเราก็มีโลกส่วนตัวสูงไม่แพ้กัน ระยะห่างระหว่างเรากับดีแลนจึงเป็นระยะห่างที่พอดีๆ มีแต่ความสบายใจ เหมือนได้เจอคนที่ใช่แล้วเราก็อยากจะอยู่กับเขาไปนานๆ

ใช่, เราอยากจะอยู่กับดีแลนไปให้นานเท่านาน