(แวะไปอ่านเรื่องของเจ้าแซมมี่ในตอนแรกก่อนได้ที่นี่นะ แซมมี่ : แมวรุ่นพี่ในบ้านเช่าของนักศึกษาปริญญาเอก)
วันนี้ฉันเริ่มเก็บข้าวของเตรียมย้ายไปบ้านใหม่ต้นเดือนตุลาคม พลางนึกถึงเรื่องที่น่าใจหายเรื่องหนึ่ง คือการที่จะไม่ได้เจอแซมมี่แมวน้อยรุ่นพี่อีกแล้ว…นับจากวันแรกที่เจอกัน จนวันนี้ผ่านไป
8 เดือน ผ่านไป 9 เดือนจากฤดูใบไม้ร่วง ฤดูหนาว และกำลังเข้าฤดูใบไม้ผลิของเมืองเมลเบิร์น
แซมมี่ในวันนี้…คงไม่สามารถเรียกว่าแมวน้อยอีกต่อไป เขาโตเป็นหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาเอาการ
ขนฟูสีเทานวลนุ่มละมุน หางชูตั้งเป็นพวง จนวันนี้ฉันก็ยังไม่รู้ว่าแซมมี่เป็นแมวพันธุ์อะไร
ถามพอลก็แล้ว เปิดสารานุกรมแมวก็แล้ว
จะพันธุ์อะไรก็คงจะไม่ใช่ประเด็นสำคัญแล้วล่ะ
แซมมี่ในวันนี้…มีเสียงร้องที่คล้ายแมวมากขึ้น
และชอบคุยโดยเฉพาะตอนที่ฉันเดินออกไปหลังบ้านตอนเย็น ประโยคที่เขาชอบพูดเสมอเสมอ ๆ
คือ “ผมหิวข้าว ไปโรงรถกัน เอาข้าวให้ผมหน่อย” ช่วงแรกฉันมักจะเดินตามแซมมี่ไปและเอาอาหารแมวสุดอร่อยให้เขาเสมอ
ๆ เพราะคิดว่าอาหารที่คุณป้าเจ้าของบ้านให้ตอนเช้าวันละครั้งคงไม่พอ แต่พอมารู้ภายหลังจากคุณป้าว่าแซมมี่ก็ขอแบบนี้ตลอดทั้งวันฉันถึงคิดได้ว่า ‘มี่หลอกดาว!’
แซมมี่ในวันนี้…แข็งแกร่งและทนทานขึ้นมาก
สง่าผ่าเผย สุขุมนุ่มลึก และดูเจนจัดต่อโลกจนดูจองหองในบางครั้ง ฉันไม่แปลกใจเท่าไหร่เพราะนี่คงผลเป็นจากการถูกเลี้ยงแบบฝรั่งแบบเสรี
เน้นการพึ่งตนเองของบ้านนี้ โดยสิ่งหนึ่งที่พิสูจน์ความทนทานของแซมมี่ได้ดีคือการมีชีวิตรอดผ่านฤดูหนาวมาได้
ฉันยังค้างคาใจไม่หายว่าทุกค่ำคืนที่เหน็บหนาวในช่วง 3 – 4 เดือนที่ผ่านมา แซมมี่เอาตัวรอดยังไง
โรงรถหนาวมากกกก เขาไปนอนอยู่ตรงไหนที่ไหนกัน
แซมมี่ในวันนี้…มีความรับผิดชอบ รู้หน้าที่
เช่น ตื่นเช้ามาจะต้องเจอแซมมี่มานั่งแถวประตูกระจกหลังบ้านทุกวัน
ฉันจะต้องสบตาแซมมี่ทุกเช้าเพื่อเดินไปเข้าห้องน้ำ แซมมี่รู้ขอบเขตและสิทธิของตน
พูดอีกมุมก็คือค่อนข้างเจียมตัว แซมมี่รู้ว่าคุณป้าเจ้าของไม่อนุญาตให้เข้าบ้าน
ตอนแซมมี่เด็กๆ เคยพยายามทุกวิถีทางที่จะเข้ามาสำรวจภายในบ้านให้ได้
ไม่ว่าจะมุดช่องแอร์
การมาแนมแถวประตูกะว่าเนียนเข้าบ้านด้วยตอนเปิดประตูทุกครั้ง
แต่พอได้เรียนรู้และเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น ตอนนี้แม้จะเปิดประตูล่อ
แซมมี่ก็ไม่ได้มีท่าทีอยากเข้าบ้านแต่อย่างใด
แซมมี่ในวันนี้…ยังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน
และสิ่งที่แซมมี่ทำให้ฉันซึ้งใจเสมอๆ คือ บ่อยครั้งที่เขาออกมารอรับฉันกลับบ้านในตอนหัวค่ำ
ฉันก็ไม่รู้ว่าแซมมี่รู้ได้ไงว่าเป็นฉันที่มายืนอยู่ที่ประตูหน้าบ้าน
และก็ไม่รู้ว่าเขามาจากทางไหนกัน ทางเดียวที่พอคิดได้คือการวิ่ง 20 เมตรจากประตูสวนหลังบ้านออกไปนอกรั้วแล้ววิ่งวนเข้ามาประตูหน้าบ้าน
แซมมี่ในวันนี้…เหมือนจะมีแฟนแล้ว มีครั้งหนึ่งไม่นานมานี้
ตอนที่ฉันกำลังเดินใกล้จะถึงบ้าน
ฉันเห็นเงาของแมวสาวกำลังคุยมุ้งมิ้งอยู่กับแซมมี่หน้าบ้าน แต่ไม่ทันจะเห็นหน้าตาเธอชัดๆ เธอก็วิ่งหลบหายเข้าไปในพุ่มไม้เสียก่อน…รู้อย่างนี้ฉันก็รู้สึกยินดีกับรุ่นพี่ที่จะไม่ต้องเหงาเดียวดายอีกต่อไป…
แซมมี่ในวันพรุ่งนี้…จะเป็นยังไง…ยังไม่รู้ได้
(เอาไว้ว่างๆ จะแวะมาเยี่ยมอีกที)
ส่วนฉันในวันพรุ่งนี้…จะเป็นยังไง…ก็เป็นกัน! เดินหน้าเรียนต่อให้จบ!
Owner’s name: Au Orratai
Occupation: นักเรียนต่างแดน
Cat’s name: แซมมี่
ใครอยากอวดแมวในเว็บไซต์ a day online คลิกที่นี่เลย
