ป็อกเกะ : แมวสีส้มตัวเล็กแต่อิทธิฤทธิ์ร้ายอย่าบอกใคร

ป็อกเกะ, ปุ๊กปิ๊ก, ปุ๊ก
เป็นชื่อที่เรา พี่ชาย และแม่มักเรียกแมวตัวขาวส้มที่อยู่ๆ
ก็มีป้าข้างบ้านยกลังกระดาษมาให้ในบ้านช่วงเช้าก่อนไปโรงเรียน
จำได้ว่าตอนนั้นที่เจอป็อกคือช่วง ม.6 ก่อนหน้านี้เราสามคนจะไม่เคยคิดเลี้ยงแมวเลย
เนื่องจากที่บ้านเป็นครอบครัวใหญ่และคิดว่าไม่น่าเลี้ยงแบบระบบปิดได้
และอีกอย่างคือสมัยเด็กเรากลัวแมวมาก การที่แมวจะมาดมที่ปลายเท้า
มาเลียที่นิ้วของเรา และที่กลัวมากสุดคงเป็นเวลาที่แมวโก่งตัวพร้อมหางพองโตของมันใส่ เพราะตอนเราอยู่ม.ต้น ลูกของน้าเคยเลี้ยงแมวชื่อ ‘ป๋อฮ้อ’
เช้าวันหนึ่งก่อนไปโรงเรียน เรากำลังเดินลงบันไดมาชั้นล่าง
ก็เห็นป๋อฮ้อมันโก่งใส่อยู่ที่มุมบันได เราก็กล้าๆ กลัวๆ
ตะโกนเรียกพี่ชายให้มาจับให้หน่อย แต่ก็ไม่มีใครอยู่…เลยตัดสินใจเดินลงบันไดช้าๆ
เท่านั้นแหละ ป๋อฮ้อกระโดดขึ้นมาเกาะที่กระโปรง
(คล้ายกับกระรอกบินอะไรประมาณนั้นเลย) ด้วยความที่ไม่คุ้นชิน เราก็โวยวาย
ร้องไห้ น้าก็เข้ามาดูแต่กลับหัวเราะชอบใจ ส่วนป๋อฮ้อน่ะเหรอวิ่งหนีไปไหนต่อไหนแล้ว

โอเค เข้าเรื่องของป็อกเกะกันต่อเลย

เป็นแมวที่ชอบสถานที่แคบๆ เอะอะนอนตลอดเลย

เช้าวันที่ได้ป็อกมา มันตัวเล็กและร้องเสียงดังมาก
แม่วิ่งเข้ามาพร้อมบอกว่า “ดูแลน้องหน่อยนะ แม่ไปผัดข้าวก่อน”
ตอนนั้นแม่ขายอาหารตามสั่งและช่วงเช้าลูกค้าก็ค่อนข้างเยอะ
เราที่กำลังเตรียมตัวไปโรงเรียนเช่นกันเลยบ่นไปว่า “โห แล้วรับมาทำไมตอนนี้” เราก็ไปโรงเรียนตามปกติก่อนจะกลับมาพร้อมกระบะทราย นมแพะ
ภาพที่เห็นหลังจากกลับมาคือแม่อุ้มป็อกอยู่ที่โซฟานั่งเล่นกันอยู่ 2 คน
เราก็เข้าไปนั่งด้วยพร้อมมองดู แตะที่หัวบ้าง พุงบ้าง และเท้าชมพูๆ ของน้องบ้าง

แม่เล่าเรื่องราวของป็อกให้ฟังคือป็อกเกิดวันที่ 12 สิงหาคม 2557 พี่น้องของมันโดนตัวเงินตัวทองกินไป
เหลือป็อกอยู่ตัวเดียว ป้าที่เอามาให้คงเห็นว่าแม่บ่นอยากเลี้ยงอยู่หลายครั้งเลยเอามาให้ เพราะที่บ้านป้าก็มีหมาใหญ่อยู่แล้ว
3 ตัว

จะมาวุ่นวายก็ต่อเมื่อป็อกหิว
แม่หรือเราอุ่นปลาทูให้ช้าหน่อยก็จะกัด ขบ จนกว่าจะได้ตามที่ต้องการ

ป็อกเป็นแมวที่ถูกเลี้ยงด้วยระบบปิดมาตลอด
เรากับพี่จะคอยดูว่าเวลาใครเปิดปิดประตูค้างไว้ก็จะไล่ปิด
ทั้งบริเวณหน้าบ้านและดาดฟ้าชั้นสอง และหลังจากที่เลี้ยงมาเป็นเกือบ 6
เดือนทำให้รู้ว่าป็อกเป็นแมวที่ไม่อ้อน ไม่นั่งตัก ไม่ชอบให้เกาพุง และดุมาก คนนอกบ้านที่ไม่ใช่เรา พี่ และแม่มาจับปุ๊บหรือเข้าใกล้จะแยกเขี้ยวและขู่ฟ่อทันที
เช่น

– เวลาที่พาไปเดินเล่น แม่จะอุ้มเหมือนเด็กแล้วคนแถวนั้นชอบเข้ามาแซวหวังจะเล่นด้วย ซึ่งแม่จะกลับบ้านมาพร้อมรอยข่วนที่มีเลือดซิบๆ ตรงแขนและหัวไหล่ทุกที

– ช่วงที่พาไปทำหมันและฉีดวัคซีน
เป็นช่วงเวลาที่ยากลำบากของเรา หมอ และผู้ช่วยหมอมากๆ ต้องใช้คนช่วยจับ 4 – 5 คน
กว่าจะฉีดยาได้แต่ละที แต่สุดท้ายความซ่าของป็อกก็ถูกกำราบโดยหมอเกียรติที่คลินิกใกล้บ้าน

– เนื่องจากที่บ้านเป็นบ้าน 2 ชั้นและด้านข้างกั้นเป็นลานจอดรถที่เจ้าของมักล็อกเอาไว้
ป็อกจะชอบหนีออกจากบ้านเมื่อมีโอกาสแต่ไม่กล้าไปไหนไกล
นอกจากซอกกำแพงข้างบ้านและโรงรถ จะเรียกกลับบ้านก็ยากแสนยาก
เป็นหน้าที่ของเราเสมอที่ต้องเอาบันไดงูมาปีนไปอีกฝั่งของกำแพงแล้วจับป็อกออกมา
เรียกว่าเสี่ยงตายอยู่หลายครั้ง ฮ่าฮ่า ป็อกจะไม่สุงสิงกับแมวอื่นเลยนอกจาก
‘พี่วัว’ แมวขาวดำลายวัวที่ชอบมานอนอยู่หลังครัวและขอปลาทูกิน พี่วัวเป็นแมวตัวเดียวที่เป็นเพื่อนป็อก
ไม่กัดและชอบนอนเล่นด้วยกัน แต่บางทีก็ฟัดกันมันเลย

ประตูหลังบ้านเก่าที่ชอบมานอนรอพี่วัว แล้วก็เอามือแตะๆ กันผ่านช่องด้านล่าง

มักจะมานอนเฝ้าเวลาที่ใครคนใดคนหนึ่งในครอบครัวออกไปทำธุระนอกบ้าน

เมื่อเดือนพฤษภาคมที่ผ่านมา เรากับครอบครัวย้ายมาอยู่ที่คอนโด ตอนอยู่ที่เก่าต้องคอยระแวงว่าป็อกจะหนีออกจากบ้านไปเมื่อไหร่
ระแวงว่าคนในบ้านคนอื่นจะแกล้งมันไหมอยู่บ่อยครั้งเนื่องจากเราและเขามีปัญหากัน
แต่พอย้ายมาที่ใหม่ ป็อกก็เป็นอิสระมากขึ้น อยากนอนตรงไหนก็นอน เช่น
การที่ป็อกชอบลากผ้าเช็ดเท้าเข้าไปนอนหนุนในห้องน้ำ คงเป็นเพราะหนาว
การที่ป็อกชอบโผล่หน้าผ่านมู่ลี่ออกไปมองอาคารอีกฝั่งหนึ่ง
ชอบกินต้นไม้ที่แม่ปลูกเอาไว้ นิสัยที่แปลกๆ
อีกอย่างคือไม่ชอบกินน้ำที่เทเอาไว้ให้แต่ชอบไปแอบจิบน้ำที่ซิงค์ล้างจาน และอีกกิจกรรมหนึ่งที่ป็อกชอบทำคือ ‘เตะตุ้ง’ ตุ้งคือบิลเซเว่น แม่ชอบเอามาขยำเป็นก้อนกลมๆ แล้วปาให้ป็อกเตะ
แม่เลยชอบเรียกป็อกว่า ‘ชัปป็อก’ (เป็นน้องชัปปุยส์ ฮ่าๆ)

‘เตะตุ้ง’
ที่ป็อกชอบเล่น เตรียมเผื่อเอาไว้เยอะมาก

เพื่อนทุกคนที่มาหาเราน้อยคนจะเข้าไปวุ่นวายกับป็อกได้ เพราะทุกคนต่างรู้อิทธิฤทธิ์ของป็อก แต่คนที่กล้าๆ หน่อยก็ยอมให้ป็อกขบและกัดบ้าง ความอ้วน ความน่ารักที่เพิ่มขึ้นตามกาลเวลา แต่ความโหดเท่าเดิม และคาดว่าไม่น่าจะลดลงได้ง่ายๆ
เคยมีคนมาแซวว่า “นี่แมวหรือจระเข้”

ทุกวันนี้เราก็สงสัยอยู่เหมือนกันค่ะ…