เจสัน : แมวอเมริกันชอร์ตแฮร์ที่กำลังจะไปอเมริกา

เจสันเป็นแมวที่มาจากความบังเอิญ

บังเอิญ…วันหนึ่งเราสนใจแมวในโฆษณาวิสกัส
แล้วดันไปทักคนขาย คุยถูกคอ แต่ตังค์ไม่พอซื้อ

บังเอิญ…มากคือพี่คนขายมีแมวแบบนั้น
1 ตัวที่อยากส่งต่อหาคนดีๆ เลี้ยงดู (ให้ฟรี)

บังเอิญ…เหมือนพี่เขารู้และเชื่อว่าเราดูแลได้อย่างดี

บังเอิญ…อีกทีวันที่คุยกับพี่เขาเป็นวันที่เราไปทำธุระกับที่บ้านในละแวกนั้น

บังเอิญ…อีกที่วันนั้นพี่เค้าอยู่บ้านและสะดวกมาส่งแมวให้

บังเอิญ…ครอบครัวแมวอะไรชื่อขึ้นต้นแต่ด้วยคำว่า ”เจ”

แมวเท่ๆ ตัวนี้จึงชื่อว่า ‘เจสัน’ หรือเรียกสั้นๆ ว่าเจ๋
มีฉายายาวๆ ว่า ‘บอนเจสันคู้บอน’เพราะบ้านเราอยู่ในละแวกคู้บอน

งานหลักของเจ๋คือนอน งานรองคือกิน เจ๋เป็นแมวที่ถูกเลี้ยงแบบในระบบปิด บางครั้ง
บางวันถึงอนุญาตให้ออกมาเดินเล่นภายในบริเวณบ้านได้
เจ๋มีคู่กัดที่อยู่บ้านเดียวกันคือ ลีโอ ตอนแรกลีโอเป็นจ่าฝูง
เพราะลีโอเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ก่อนเจ๋ แต่เมื่อถึงวัยเจริญพันธุ์
ฮอร์โมนของทั้งสองตัวพุ่งทะยานสูงขึ้นดุจดั่งค่าเงินดอลลาร์สหรัฐ เป็นที่มาของการช่วงชิงอำนาจกันของแมวทั้งสอง

วันจุดพลิกผันได้เกิดขึ้น
ลีโอผู้ยิ่งใหญ่หายไปจากบ้าน หายไปก่อนวัน countdown ปีใหม่ประมาณ 10 วัน
เราและแม่คอยเดินช่วยกันตามหาในซอย แต่หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ
เราคิดว่าคงไม่ได้เจอลีโออีกแล้ว แต่ปาฏิหาริย์ได้เกิดขึ้น ตอนเช้าหลังจากวันเคาท์ดาวน์ ลีโอกลับมาบ้าน กินข้าว
นอนพักเหมือนเหนื่อยมาจากไหน แม่เราสันนิษฐานว่าลีโอคงไปเคาท์ดาวน์ที่ผับแมวท้ายซอย
เรามองหน้าแม่และขำและพูดไปว่า “เออเนอะ!
คงจะจริง”

แต่ขณะที่ลีโอกำลังนอนพักร่างกายที่เหนื่อยล้าจากปาร์ตี้อยู่นั้น
มันไม่ได้รู้เลยว่าเจ๋ได้ตั้งตัวเป็นใหญ่แทนที่เสียแล้ว วันเดียวกันนั้นเอง เมื่อเจ๋ได้เจอหน้าลีโออีกครั้ง
เจ๋รีบกระโจนวิ่งสู้ฟัดเข้าใส่ลีโออย่างรวดเร็ว ตัวเราเองตกใจมาก
กว่าจะแยกแมวสองตัวออกจากกันได้
ปาดเหงื่อกันเลยทีเดียว เราจึงตรวจร่างกายภายนอกให้แมวทั้งคู่ และพบว่า
ลีโอได้มีการเสียเลือดให้เจ๋เสียแล้ว โชคดีที่ไม่มาก
ส่วนเจ๋เดินกลับเข้าห้องด้วยความภาคภูมิ

หลังจากนั้นมาเวลาที่ลีโอจะเข้าบ้านมานอน
กินข้าว หรืออะไรก็แล้วแต่ ลีโอจะค่อยๆ ย่องหลบหน้าหลบตาเจ๋ตลอดมา
เราจึงทำการแยกเลี้ยงเจ๋และลีโออย่างชัดเจน มันคงเหมือนกับสำนวนที่ว่า ‘เสือสองตัวอยู่ถ้ำเดียวกันไม่ได้’ แมวตัวผู้ก็เช่นกัน

แต่แม้เจ๋จะดูเหมือนตัวร้ายขนาดไหน
เจ๋ก็ยังมีมุมน่ารักน่าเตะเสมอ ยามที่เรามัวแต่นั่งก้มหน้าก้มตากดมือถือ
เจ๋ชอบเอาหน้ามาถู ถูที่มุมมือถือ ถูอยู่นั่น ถูจนเราต้องหยุดเล่น
แล้วเอามือเราไปเกาหน้าเจ๋แทน เจ๋ถึงจะแสดงท่าทีพอใจ เจ๋มีของรักมากอยู่หนึ่งอย่างคือ
เชือกผ้าลายสก๊อตสีน้ำเงิน
เจ๋ทำหน้าตื่นเต้นเสมอที่เห็นเราหยิบเชือกเส้นนี้ลงมาวาง
มันจะต้องวิ่งถลาเข้ามาแย่ง ตะปบ ขบ กัด จิก เชือกเส้นนี้ แล้วสุดท้ายคือคาบเชือกผ้านี้ไปจุ่มชามที่ใส่น้ำให้เจ๋กิน เราต่างขำ งง และวิเคราะห์กันไปต่างๆ นานาว่าทำไมต้องเอาเชือกไปจุ่มน้ำ
น้ำจะอร่อยขึ้นมั้ย? หรือกินน้ำง่ายขึ้น? เราผู้เป็นเจ้าของก็ยังคงไม่ได้คำตอบนั้น
ทำได้เพียงแต่นั่งเฝ้าดูและขำไปกับพฤติกรรมแมวๆ ของเจ๋

ย้อนกลับไปเมื่อ 3 – 4 เดือนที่แล้ว ด้วยโชคชะตาฟ้าลิขิต เราจะต้องย้ายไปทำงาน
และอยู่ที่อเมริกาเป็นเวลา 2 ปี
สิ่งที่คิดอยู่ในหัวสิ่งแรกหลังตอบตกลงเรื่องงานไปคือ “เจ๋ล่ะ!” เราจะทำอย่างไรดี? ถ้าเราไม่เอาไป แล้วใครจะเลี้ยงและดูแลเจ๋ได้? เจ๋จะตรอมใจคิดถึงเรามั้ย? คนที่เลี้ยงดูต่อจะดูแลได้ดีเท่าเรามั้ย? คำถามร้อยแปดประดังเข้ามายิ่งกว่าฝูงปลาในมหาสมุทร
จนมีความคิดขึ้นมาอีกแง่ว่า “แล้วถ้าเราเอาเจ๋ไปด้วยล่ะ”

แค่คิดเท่านั้นแหละค่ะ
หลายเสียง หลายคนคัดค้านขึ้นมา
เหมือนวาฬฮุบเหยื่อฝูงปลาตะกี๊ไปทั้งฝูงเหลือรอดในแง่สนับสนุนไม่กี่ตัว
สุดท้ายจนแล้วจนรอดเราก็คิดได้ว่า ทุกคนที่ให้ความเห็นคัดค้านเหล่านั้น
เขาไม่ใช่คนที่เคยมาอยู่กับเจ๋ นอนกับเจ๋ เกาหัวให้เจ๋ ตักกระบะทรายให้เจ๋
อาบน้ำให้เจ๋ ซื้อข้าวให้เจ๋ กอดเจ๋ เล่นกับเจ๋ ใช้ชีวิตอยู่กับเจ๋มาตลอด 4 ปี ไม่ว่าจะสุขหรือทุกข์ เหมือนเช่นตัวเราเลย
ถ้าเราตัดสินใจจะเลี้ยงดูแมวตัวนี้ตั้งแต่แรกแล้ว เราต้องทำให้ถึงที่สุด
ต้องไม่ผลักภาระให้คนอื่น เหมือนที่พี่เสก โลโซเคยพูดไว้ ว่า “จากวันนี้จะมีเรา เราและนาย
จดจำไว้ตลอดไปไม่ทิ้งงงงงงกัน” ดังนั้นเราจึงตัดสินใจแล้ว
และบอกกับเจ๋ว่า

“ไป…เจ๋ ไปอเมริกากันเจ้าอเมริกันชอร์ตแฮร์”

ปล.
ตอนนี้เจ๋ร่างกายพร้อม อยู่ในขั้นตอนการทำเอกสาร และเตรียมตัวเดินทาง =’w’=