ว่ากันว่าของสะสมสะท้อนตัวตน และตัวตนก็สะท้อนออกมาในผลงาน เพราะอย่างนี้ เมื่อ ลูกศร–ศรุติ ตันติวิทยากุล บรรจงแกะหีบห่อของสะสมของเธอให้เราดู เราก็เข้าใจว่าทำไมร้านและผลงานของเธอถึงน่ารักเหลือเกิน

ย้อนไปไม่กี่ปีก่อนหน้า ลูกศรคือดีไซเนอร์ของแบรนด์แสนหวาน Sretsis ก่อนจะขยับมาเป็นดีไซเนอร์อิสระผู้ออกแบบชุดแต่งงานวินเทจชวนฝัน (เช่น ชุดของเพชร–นาระ เอื้อทวีกุล) และร่วมกับเพื่อนๆ เปิดร้านเสื้อผ้า Daddy and the Muscle Academy ที่เพียงก้าวเท้าเข้าไปก็เหมือนได้ย้อนเวลาไปยังยุควินเทจอันหอมหวานทันที ทั้งหมดทั้งมวลคล้ายเป็นผลลัพธ์ของการสะสมสารพัดของวินเทจสไตล์กุ๊กกิ๊กที่ไม่ได้พิเศษแค่เพราะความเก่า แต่เรื่องราวความผูกพันระหว่างคนกับสิ่งของแต่ละชิ้นยังน่าจดจำ

กระดาษซานริโอ

“ตอนเด็กๆ เราเรียนโรงเรียนหญิงล้วน ทุกคนจะสะสมกระดาษซานริโอซึ่งมีขายที่หลังโรงเรียน ถ้าใครมีแผ่นใสจะถือว่าเป็นของไฮโซ (หัวเราะ) กิจกรรมยามว่างตอนนั้นถ้าไม่เล่นหมากเก็บก็จะเป่ายิ้งฉุบซานริโอกัน ทุกคนในกลุ่มจะเอากระดาษซานริโอมาวางกลางวง ใครโอน้อยออกหรือเป่ายิ้งฉุบชนะก็จะเก็บกระดาษของเพื่อนได้ทั้งหมด เราว่าสิ่งเหล่านี้ทำให้เราเริ่มสนใจและชอบลายเส้นกราฟิก ทำให้เราได้สังเกตองค์ประกอบ การออกแบบ หรือการใช้สีด้วย”

หนังสือวินเทจ

“ด้วยความที่เรามองอะไรจากวิชวล เราเลยชอบหนังสือภาพที่มีความวินเทจ เช่น หนังสือของศิลปินชื่อ Henry Darger ซึ่งเป็นศิลปินที่เหมือนมีภาวะออทิสติก งานของเขาเป็นแรงบันดาลใจให้ทีสิสของเรา ตลอดชีวิตเขาไม่เคยคุยกับใครเลย แต่สร้างสรรค์ผลงานเยอะมาก โดยเขามักจะลอกลายรูปเด็กๆ จากฉลากผลิตภัณฑ์ต่างๆ มาจัดวางและระบายสี เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเด็กผู้หญิงมีอวัยวะของผู้หญิง ก็เลยจะวาดเด็กผู้หญิงมีจู๋ เราชอบที่รูปของเขามีทั้งความไร้เดียงสาและความดาร์ก จริงๆ เราเองก็มีความดาร์กประมาณหนึ่ง (หัวเราะ)

“บางคนเวลาสร้างสรรค์งานเขาอาจจะชอบแฟชั่นในสมัยนี้สมัยนั้น แต่เรารู้สึกว่าเราหวนกลับไปได้แรงบันดาลใจจากลายเส้น เพราะว่าเราเป็นคนชอบทำงานจากดีเทล โครงสร้างชุดของเราจะเป็นโครงสร้างจากชุดวินเทจหรือชุดที่ผู้หญิงใส่แล้วสวยอยู่แล้ว แต่เราเอามาใส่ลายพิมพ์ ลายปัก หรืออะไรใหม่ๆ ทำให้มันดูไม่เชย”

เครื่องพิมพ์ดีดของ Juli Baker & Summer

“เครื่องพิมพ์ดีดจะฝุ่นเยอะหน่อยเพราะเราตั้งไว้ที่ร้าน (หัวเราะ) มันเป็นของป่าน Juli Baker & Summer เราไปเจอที่งาน Art Ground ปีแรกที่ป่านไปออกบูธในโซน new face ถ้าบอกราคาแล้วจะอึ้งเพราะป่านขายในราคา 2,000 บาท (หัวเราะ) เราก็บอกว่าป่านจะขายราคาสองพันไม่ได้ คิดดูว่ามันเป็นเครื่องพิมพ์ดีดที่มีงานเพนต์ด้วย ใช้งานได้จริงด้วย แล้วน้องป่านยังบอกว่าป่านมีหมึกให้ไปเปลี่ยนด้วยนะ เรางงมาก”

ผ้าเช็ดหน้า

“เราชอบสะสมผ้าเช็ดหน้าวินเทจจนเคยคิดว่าอยากเปิดคาเฟ่ที่เป็นธีมผ้าเช็ดหน้า (หัวเราะ) ในพินเทอเรสต์ของคนอื่นอาจจะมีเสื้อผ้าสวยๆ แต่เราจะเก็บรูปผ้าเช็ดหน้าไว้ เรารู้สึกว่าของวินเทจมันมีเสน่ห์ตรงที่แต่ละอันไม่เหมือนกัน แค่เนื้อผ้าก็ไม่เหมือนแล้ว การปักลายดอกไม้หรือการฉลุลวดลายแต่ละชิ้นมันให้แรงบันดาลใจเรา เราหาดีเทลแบบนี้จากที่อื่นไม่ได้เลย

“ของวินเทจนำมาใช้พัฒนาสิ่งที่เราดีไซน์ได้ คือถ้าเราเอาความวินเทจมาใส่ไอเดียอะไรบางอย่างเข้าไป เช่น เปลี่ยนวิธีการปัก เปลี่ยนสี หรือเอาของวินเทจมาตีความใหม่ มันจะทำให้เกิดสิ่งใหม่แล้วสิ่งนั้นจะไม่เชย”

เสื้อผ้าวินเทจ

“เราชอบเสื้อผ้าวินเทจ ชอบดีเทลสม็อก (เทคนิคการเย็บผ้าให้เกิดรอยย่น) ชอบงานแฮนด์เมด เรารู้สึกว่างานแบบนี้มันใช้เวลา คนสมัยก่อนเขาจะปักให้ลูก ต้องมานั่งเย็บทีละอัน ตกแต่ง ใช้เวลากับมัน ซึ่งเราว่ามันน่ารัก แต่เรารู้สึกว่าเทรนด์ตอนนี้ไม่ค่อยวินเทจ พอใส่เสื้อผ้าวินเทจแล้วก็จะรู้สึกว่าเราย้อนยุคไปหรือเปล่า จะต้องแมตช์กับอะไรอย่างอื่น เช่น กางเกงยีนส์ หรืออะไรที่ใส่แล้วคนจะรู้สึกว่ามันไม่ประหลาด

“ช่วงที่เริ่มแต่งตัวจริงๆ คือสมัย ม.3 เรามีพี่สาวชอบแต่งตัวเราก็เลยเริ่มชอบด้วย เริ่มสังเกตคน เวลามาเดินสยามเราก็จะคิดว่าถ้าคนนี้แมตช์กับลุคนี้จะเป็นยังไง แล้วพอสังเกตเยอะๆ เราก็เริ่มฝึกแต่งตัว เมื่อก่อนจะมีร้านวินเทจที่สยามชื่อร้าน N’ Joy เราประทับใจมากที่ไปแต่ละครั้งแล้วเสื้อผ้าไม่เหมือนกัน เป็นพวกเสื้อผ้ามีดีเทล เรารู้สึกว่ามันน่ารักแต่ก็ใส่ยากประมาณหนึ่งเลยเริ่มเอาไอเทมเบสิกของพี่สาวมาลองมิกซ์แอนด์แมตช์ไปเรื่อยๆ”

เสื้อยืดวินเทจ

“เราสะสมเสื้อยืดวินเทจ อย่างเสื้อยี่ห้อ The Mountain ที่มีซิกเนเจอร์เป็นลายหน้าสัตว์ บางตัวที่สะสมก็เป็นของรีเมก อย่างตัวที่เราซื้อจากร้านพี่กุ้งที่เจเจ เขาจะเอาเสื้อยืดวินเทจมาปักลูกปัดเพิ่มลงไปบนลายแมว หรือเอาไบค์เกอร์แจ็กเก็ตมาเพนต์ หรือถ้าเราซื้อเสื้อยืดมือสองมา เราก็จะเอามาตกแต่งเพิ่มให้เป็นตัวเอง บางคนเขาสะสมพวกทีเชิ้ตผ้าบาง แต่เราจะเน้นดูลายเสื้อมากกว่า เพราะเราเป็นคนมองของจากความสวยงามก่อน ดังนั้นอะไรที่มีลายเส้น งานปัก งานแฮนด์เมด จะได้รับการพิจารณาเป็นพิเศษ”

patch

“สิ่งที่เราสะสมอีกอย่างคือ patch ติดเสื้อ บางอันเราก็ไม่ได้ซื้อมาเป็น patch เลย แต่ไปซื้อเสื้อลูกเสือวินเทจแล้วมาเลาะเอา บางอันเป็นเสื้อกั๊กแปะ patch เยอะๆ เหมือนเสื้อประดับยศของทหาร แต่อันนี้จะเป็นเสื้อประดับยศของเด็กๆ ที่ผ่านกิจกรรมมาเยอะ

“สิ่งที่เราชอบมักจะไม่หนีจากของวินเทจที่มีความกุ๊กกิ๊ก เรารู้สึกว่าคนสมัยก่อนเขาลงดีเทลกับอะไรแบบนี้ การเย็บจะมีความประณีต เก็บริมด้วยลูกไม้น่ารักๆ หรือปักชื่อไว้ด้านหลังเสื้อแจ็กเก็ต มันทำให้ชุดน่ารักและมีเสน่ห์ เราว่าพอเด็กได้คลุกคลีกับของที่มีดีเทลมันจะสร้างแรงบันดาลใจให้เขา เราเสียดายที่ทุกวันนี้โลกและการดีไซน์ในปัจจุบันมันรวดเร็วไปหมด”

สารพัดของกุ๊กกิ๊ก

“เราชอบความ random บอกไม่ได้เหมือนกันว่าวันนี้เราจะชอบอะไร อย่างกระปุกเครื่องปรุงรูปกุ๊กเราเห็นครั้งแรก เฮ้ย! มันมีความวินเทจและให้แรงบันดาลใจเรามาก แต่เราก็ไม่กล้าใช้เพราะค่อนข้างเก่า (หัวเราะ)

“การสะสมของวินเทจมันพิเศษตรงความรู้สึกว่า “ฉันหาเจอ! มันเป็นของฉันแล้ว!” เราชอบโมเมนต์ที่เราเจอของวินเทจแล้วรู้สึกว่าเราโชคดีที่ได้เจอมัน เหมือนเป็นโชคชะตา มันมีเสน่ห์เพราะความหายาก ถ้ามันมีขายตามห้างทั่วไปเราคงรู้สึกว่ามันไม่ได้มีคุณค่าขนาดนี้ หรือของทำมืออย่างเครื่องพิมพ์ดีดของป่านเราก็ชอบ เพราะให้ป่านทำอีกชิ้นหนึ่งก็ไม่เหมือนเดิม เราชอบความรู้สึกว่ามันเป็นของที่มีแค่ชิ้นเดียว ทำให้ของชิ้นนั้นมีค่า

“เราไม่ได้อยากกลับไปใช้ชีวิตในยุคก่อนนะ (หัวเราะ) เราชอบความรู้สึกโหยหาอดีตที่มันผ่านไปแล้ว เรารู้สึกว่าที่ความวินเทจมันมีเสน่ห์ก็เพราะเรากลับไปอยู่ในยุคนั้นไม่ได้แล้ว”

บทความนี้มาจากคอลัมน์ ‘s ใน a day ฉบับ 218 : มหา’ลัยชวนชิม สั่งซื้อได้ที่นี่