ไดอารี่ตอน (เกือบ) สุดท้าย

วันที่ 53

1 ส.ค. 2559

กลับมาเขียนไดอารี่อีกครั้งหลังจากเว้นไป 2 อาทิตย์ นอกจากเขียนไดอารี่แล้วก็ดูจะเป็นการเขียนงานอย่างไม่มีที่สิ้นสุดนี่แหละที่เราต้องแบกรับไว้ ปั่นคอลัมน์ทั้งวันทั้งคืน เหนื่อยแท้
นุ๊บนิพ / กองบรรณาธิการ

วันที่ 54

2 ส.ค. 2559

เขียน เขียน เขียน และเขียน! เอางานมาเล้ยยยยยยย เขียนแก้ 2 คอลัมน์ใสใส
ได้โปรดอย่าทวง เดี๋ยวนิพเสกงานให้ค่าาาา

วันนี้ตอนบ่ายแฮปปี้ขึ้นมากเพราะอ้อนวอน
ร้องขอ กราบให้พี่หมีพรินต์รูปพี่มอร์-วสุพลในเล่ม
189 ให้ได้มาใสๆ 4
ภาพ นุ๊บนิพอิสแฮปปี้ ติดข้างเตียงแบบว่าตื่นลืมตามาก็เจอพี่มอร์เลย
นี่ก็ตั้งเป็นภาพวอลเปเปอร์ทั้งคอมพิวเตอร์ ทั้งโทรศัพท์ ทั้งไลน์
เอาไว้เป็นกำลังใจในการทำงาน

นุ๊บนิพ / กองบรรณาธิการ

วันนี้มีพี่ๆ เอิง
หมิว นิพ นิว ที่เข้าออฟฟิศ คนน้อยลง ความเหงาเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

นิวทำงานที่พี่ก้องจะให้สมัครไปโครงการอะไรสักอย่าง
เลยช่วยถ่ายวิดีโอแนะนำตัวให้ ข้าพเจ้ากับพี่หมี อาร์ตไดฯ
ก็ช่วยเซ็ตห้องให้เงียบและแสงสว่างเพียงพอเพื่อให้ถ่ายออกมาสวยงามกว่าทุกครั้ง
ห้องที่ว่าก็คือห้องทำงานพี่โหน่งนั่นเอง

มีนุ๊บนิพเป็นคนช่วยดูเรื่องการพูด สำเนียง จังหวะ เราก็ทำเป็นเก่ง
สวมวิญญาณกำกับจังหวะการพูดให้นิวด้วย นิวพูดภาษาอังกฤษ แต่เราพูดไม่ได้
แล้วกำกับยังไง กำกับก็คือดูมีความรู้สึกชัดเจนในสิ่งที่พูด ความเป็นธรรมชาติในความรู้สึก เท่าที่จำได้และเคยดูในสื่อต่างประเทศมา
อันไหนดูแล้วเหมือนว่านิวเกร็งกับบทพูดมากไป ติดๆ ขัดๆ ก็ขอให้ลองใหม่เรื่อยๆ
กว่าจะได้คลิปนั้นก็ใช้เวลานานพอสมควร แต่เป็นอะไรที่สนุกมาก

ยิ่งตกเย็นยิ่งเงียบ
พอทุกคนแยกย้ายกับกลับหมด เหลือเราตัดงานจนดึก
และสิ่งที่ทำก่อนนอนคือนับเงินที่แม่เพิ่งโอนมาให้วันนี้
เพื่อไปจ่ายค่าเล่าเรียนเพียรศึกษาของปี 4 เทอม 1 ที่เปิดเทอมไปแล้ว
แต่เรายังฝึกงานไม่เสร็จ

ทั้งเพื่อนและอาจารย์ที่มหาสารคาม
เริ่มถามแล้วว่า ‘เป็นหนึ่งนี่ยังเรียนอยู่ไหม?’ เออ คือหน้าตาเราคงเหมือนคนเรียนจบไปนานแล้วเองแหละ เราขอโทษ…

เป็นหนึ่ง / วิดีโอครีเอเตอร์

สิ่งที่คิดได้เวลาคิดงานไม่ออก:

– รู้สึกอิจฉาทุกคนที่สามารถทำงานข้างนอกบ้านหรือทำในร้านกาแฟได้
เพราะเราเคยพยายามแล้วแต่ไม่สำเร็จ กินเค้กกับกาแฟไปหมดแล้ว แต่งานได้ย่อหน้าเดียวทุกที

– เคยชินกับการหมกตัวอยู่คนเดียวในห้องปิดตายแบบนี้เป็นประจำ
แต่บางทีหมกจนใกล้ตายแล้วงานก็ไม่เสร็จ (เช่นตอนนี้)

– เปิดเพลงตอนทำงานไม่ได้เลย
ต้องการความเงียบเป็นอย่างมาก

– วันที่ตื่นมาพร้อมสมาธิทำงานมักจะมีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้น
แต่พอจัดการทุกอย่างเสร็จสมาธิก็หายไปหมดแล้ว

– ต้องอ่านออกเสียงทุกครั้งที่เขียนงาน
บางครั้งเขียนเป็น 10 หน้า
อ่านทวนทุกบท เขียนจบแล้วอ่านใหม่ ตื่นมาเสียงแหบ

– เวลาไม่มีใจจะทำจะหาหนังหรืออะไรตลกๆ
ดู พอสภาพจิตใจดีดีขึ้นก็พบว่าง่วงแล้ว ไปนอนเถอะ

– ทุกงานมีเดดไลน์ ควรหยุดคิดแล้วไปขูดสมองน้อยๆ ของแกออกมา

ทราย / บรรณาธิการ

วันที่ 55

3 ส.ค. 2559

เวลาไม่เข้าออฟฟิศจะรู้สึกผิดมาก
รู้สึกเหมือนอู้งานทั้งๆ
ที่นั่งทำงานอยู่หอนี่แหละ แต่พอไปออฟฟิศแล้วไม่มีงานไปส่ง รู้สึกผิดยิ่งกว่าเดิม

ทราย / บรรณาธิการ

ตื่น 7 โมงเช้า พรินต์เอกสารจากพรินต์เตอร์ของออฟฟิศที่พี่ๆ ใช้พรินต์งาน
(ในบางครั้งเพื่อนจูเนียร์บางคนก็พรินต์รูปหนุ่มหล่อสักคนในวงการเพลงไปแปะผนังบ้าน
วงเล็บอะไรยาวขนาดนี้) ก่อนจะรีบไปจ่ายค่าเทอมที่เซเว่นฯ
ชีวิตก็วนลูปอยู่กับการถ่ายวิดีโอ ลงฟุตเทจ ตัดงาน แก้งาน
เหมือนจะซ้ำๆ แต่ว่าทุกวันไม่เคยเหมือนกันเลยสักวัน

เป็นหนึ่ง / วิดีโอครีเอเตอร์

มีปัญหากับคำว่า ‘แข็งปั๊ก’ ที่กะทิเขียนมา ก็นั่งผันวรรณยุกต์ไปดิ… ‘ปัก-ปั้ก-ปั๊ก’ จนต้องถามผู้รอบรู้แห่งโลก
ไม่ค่อยได้ความอะไรนอกจากเห็นว่าคนอื่นก็มีปัญหาเหมือนกัน
ได้จังหวะพี่ปูเดินมาพอดีและจะไม่ปล่อยให้ผ่านเลยไป มันต้องใช้ ‘แข็งเป๊ก’ นะ จำเอาไว้

เอิง / พิสูจน์อักษร

วันที่ 56

4 ส.ค. 2559

ช่วงนี้ตื่นมาต้องเช็กอีเมลเป็นอย่างแรก
เพื่อรอรับคอมเมนต์ a day with a view จากพี่เอี่ยว
แค่ดราฟต์ที่สองมีคำว่า
‘ดีขึ้น’ ก็ดีใจมากแล้ว
พี่เบลล์บอกว่า ‘ถ้าผ่านอันนี้ไปได้
อย่างอื่นง่ายหมด’ ไม่รู้จะจริงมากแค่ไหน
เพราะตอนนี้หนูยังผ่านมันไปไม่ได้เลยค่ะ T_T

ทราย / บรรณาธิการ

มีนัดไปพาหุรัดกับแพรว
เราตื่นเช้าอย่างน่าประหลาดและไปถึงก่อนเวลา
(หรือว่าเพื่อนมาสายนะ)
เลยถือว่าเป็นโอกาสดีที่จะได้นั่งอ่านหนังสือที่อ่านค้างอยู่และดองไว้จนได้ที่ตรงทางออกสถานี MRT
หนังสือที่หยิบติดกระเป๋ามาวันนี้คือ
‘โจนาธาน
ลิฟวิงสตัน:
นางนวล’
เขียนโดย
ริชาร์ด
บาค
รู้สึกว่าได้อ่านเหมาะเจาะกับช่วงเวลาของการใช้ชีวิตมหาวิทยาลัยอยู่เหมือนกัน

‘โจนาธาน เกิดขึ้นมาพร้อมกับการปฏิเสธสิ่งเก่า ประเพณี
และความเชื่อโบราณที่คร่ำครึ แล้วต้องการแสวงหาสิ่งใหม่
หรือต้องการที่จะบินในเส้นทางของตัวเอง
ฉะนั้นความรู้สึกของการแสวงการบินค้นพบอะไรบางในตัวของเราเอง
โจนาธานจึงถูกหยิบยกออกมาพิมพ์
หรือพูดถึงกันในหลายครั้ง ในช่วงเวลาที่ผู้คนถูกกดทับให้อยู่ภายในกรอบ
หรือระเบียบของสังคม’

คงเหมือนกับเรา
ที่กำลังเรียนการบินในแบบของเราเองเราอยู่เหมือนกัน เป็นการบินแบบที่คนอื่นไม่ค่อยเชื่อ
เราไม่ได้บินเพื่อหาอาหารอย่างเดียวแน่ๆ แต่มันก็ไม่สำคัญหรอกว่าคนอื่นจะคิดยังไง
🙂

เรานั่งอ่านอยู่นานจนจบเล่ม
แล้วแพรวก็มาถึง เราสองคนนั่งแท็กซี่ไปเจอเหมยลี่และกะทิที่ไชน่าเวิร์ล รู้สึกว่าชาวกอง บ.ก.
จะรู้จักทุกซอกมุมของตลาดแห่งนี้เป็นอย่างดี สนิทกับเจ้าของร้านคนขาย
พนักงานเต็มไปหมด เหมือนมากับเจ้าถิ่น

พรุ่งนี้เริ่มปิดเล่ม 192 ของพี่ๆ แล้ว ถัดไปคือเล่ม 193
ของพวกเราเอง ก็เห็นเร่งกันสุดๆ อยู่เพราะหลายคนเริ่มเปิดเทอมแล้ว

เป็นหนึ่ง / วิดีโอครีเอเตอร์

ตอนกลางวันเดินไปร้าน
café daypoets กับนุ๊บนิพ
การได้ออกมาเดินตากแดดบ้างหลังจากแช่ห้องเย็นมาตลอดช่วงเช้านั้นมันดีต่อใจเหลือเกิน
ก่อนเข้าออฟฟิศเราสองคนแวะซื้อก๋วยเตี๋ยวหลอดกับขนมจีบกัน
นั่นเป็นที่มาของแฮชแท็ก
#นุ๊บนิพซีอิ๊ววน เพราะนางเดินหิ้วถุงจากห้องทำงานเข้าไปในห้องประชุมโดยไม่รู้ตัวเลยว่า
ซีอิ๊วมันหยดติ๋งๆๆ ตลอดทาง
เรื่อยมาจนถึงหน้าห้องประชุม จากที่เป็นเส้นเดียวตลอดทางก็กลายเป็นวงกลม เหมือนจะทำที่จอดยานยูเอฟโอยังไงยังงั้น ปิ่นสันนิษฐานว่าที่เป็นวงกลมเพราะพอนุ๊บนิพเดินมาเห็นว่าเรานั่งอยู่ในห้องประชุมเลยจะหนีไปกินที่อื่นเพราะเดี๋ยวโดนแย่ง

เฮ้ย
เราไม่ใช่คนแบบนั้นปะวะ!!

เอิง / พิสูจน์อักษร

วันที่ 57

5 ส.ค. 2559

a day with a view เดินทางมาสู่ดราฟต์ที่ 5 (ทั้งๆ
ที่ตั้งใจว่า 3 ดราฟต์พอแล้วนะ
อย่าแก้อีกเลย) ถือว่ายังดีที่ไม่ต้องรื้อใหม่ น่าจะมาถูกทางแล้ว
แต่ก็ยังมีปัญหาเอาออกยากกว่าเอาเข้าเหมือนเดิม ตอนแรกไม่รู้จะเขียนยังไงให้ถึง 12 หน้า
ตอนนี้ไม่รู้จะตัดยังไงให้เหลือ 11 หน้า

เรื่องดีของวันนี้คือพี่เอี่ยวบอกว่าเรียบร้อยแล้วครับ
รอพี่ก้องดูก็เสร็จแล้ว อยากจะวิ่งออกไปกรี๊ดดังๆ เหมือนยกภูเขาออกจากอก แต่ผลข้างเคียงจากการนอนเช้าตื่นสายมา
11 วันทำให้นาฬิกาชีวิตรวนไปหมดแล้ว ตอนนี้ยังไม่สามารถตื่นนอนในเวลาปกติได้เลย

การงานนี่มันโหดร้ายจริงๆ
ทราย / บรรณาธิการ

เครื่องดื่มชูกำลัง
ข้าพเจ้าต้องการเครื่องดื่มชูกำลัง
กาแฟใดใดในยามรุ่งอรุณที่ได้ดื่มกินลงไปช่วยได้เพียงประเดี๋ยวเดียว

วางแผนไว้ว่าจะต้องตามเก็บสัมภาษณ์ทั้งพี่และเพื่อนไว้ใช้ตัดคลิปที่เหลืออีก
6 คลิป และทยอยตัดแก้ส่งมา
ข้อดีของการสัมภาษณ์เพื่อนคือได้เห็นคำตอบจากการทบทวนตัวเอง
ได้เห็นหน้าพวกมันนึกย้อนคำตอบที่จำเหตุการณ์ไม่ค่อยจะได้
นี่ไม่กี่วันจะฝึกงานเสร็จแล้ว เร็วจนลืมว่านาน

เป็นหนึ่ง / วิดีโอครีเอเตอร์

ดิจิทัลเพลตชุดใหม่เดินทางมาให้อ่านตั้งแต่เช้า
มาลุ้นกันว่าคืนนี้จะได้ค้างออฟฟิศหรือไม่

เอิง / พิสูจน์อักษร

วันเสาร์

6 ส.ค. 2559

แก้งานทันเวลา
ปล่อยทันเวลา ทำเวลาดี มีเวลาไปทำอย่างอื่นเยอะแยะเลย กับ a team junior
weekly ตอน
เมนคอร์สเป็นเรื่องใหญ่ เราใจดีแถมภาพเบื้องหลังไทม์ไลน์อันยุ่งเหยิงในการตัดไปให้ดูด้วยเลยละกัน
ตัดหนังสั้นโหดกว่านี้ก็เจอมาแล้ว เนี่ย ทำเป็นเก่ง (แต่ตอนนั้นมีเพื่อนช่วยนะ
อันนี้ต้องวันแมนโชว์ไปตามหน้าที่)

หลายคนบอกว่าตอนนี้สนุกดี
เราเล่าให้ฟังว่าตอนนี้พอจะจินตนาการภาพได้ชัดเจนที่สุดแล้วตั้งแต่เริ่มแรกที่เข้ามาฝึกงานเลยว่ามันต้องมีซีนอะไรแบบนี้แหละแน่นอน
แอบได้ยินผู้กำกับหลายคนบอกว่าเราต้องตัดต่อไว้ในหัว ตอนแรกไม่ค่อยเข้าใจ
เลยลองทำดูตามที่เข้าใจแบบผิวๆ นั่นแหละ ซึ่งมันก็เวิร์กแบบนี้นี่เอง
ถ้าเราให้เวลากับมันมากพอ ภาพยิ่งชัด ลำดับเรื่องง่าย แต่จริงๆ
เพลงมันถูกตั้งใจทำให้เว่อร์ไปเลยนั่นแหละ เพราะว่าตอนก่อนๆ
มันนิ่งเนือยมาหลายตอนแล้ว เลยจัดเบอร์ใหญ่ไปนิด (ฮา)

พรุ่งนี้ตามกำหนดการจะเป็นวันสุดท้ายของการฝึกงานในโครงการ
a
team junior 12 แต่เราใจดี แถมให้พี่ๆ ไปเลยครับ
อีกหลายวันด้วย เย้

ป.ล. ความจริงคือเรายังปิดเล่มไม่ได้นั่นแหละฮะ
ท่านผู้ชม

เป็นหนึ่ง / วิดีโอครีเอเตอร์

สุดท้ายเมื่อคืนไม่ได้ค้าง
ก็เลยออกจากออฟฟิศประมาณสองทุ่มเพื่อไปซื้อกางเกงยีนส์ต่อ ถามว่าทำไมต้องซื้อยีนส์
ก็เพราะลืมเอามาไง แล้วถามอีกว่าเอามาทำไม ก็ตอบได้เลยว่าวันนี้ตอน 10 นาฬิกา คือเวลาที่เด็กจูฯ นัดพบกันที่สตูดิโอแห่งหนึ่งในย่านลาดพร้าว
เพื่อถ่ายรูปสำหรับใช้ในคอลัมน์ q & a team junior
ในเล่มของพวกเรา จะออกมาเป็นยังไงต้องติดตาม

ถ่ายเสร็จตอนบ่ายโมงเราก็ไปต่อกันที่ซิสเลอร์ เซ็นทรัลลาดพร้าว
หลังจากนั้นหมิวกับเป็นหนึ่งก็โบกมือลา ส่วนที่เหลือก้าวขาไปต่อคาราโอเกะ!
แต่ละคนรั่วมาก โดยเฉพาะพี่ช่อกับพี่แพรว อือหือ เอวเอสวนเป็นรูปตัวโอ
อยากร้องต่อมากแต่ก็เหมือนที่เขาชอบพูดหล่อๆ กัน

งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา
เอิง / พิสูจน์อักษร

วันอาทิตย์

7 ส.ค. 2559

จริงๆ ควร
อัพสเตตัสเท่ๆ บนเฟซบุ๊กให้ทุกคนบนโซเชียลฯ ได้รับรู้ด้วยความไม่จำเป็นต้องรับรู้ก็ได้
เช่น ‘ฝึกงานเสร็จแล้วโว้ยย’ ‘ฝึกงานเสร็จสุขปนเศร้า’ ‘มหาสารคาม
เจอกันเมื่อเราเจอกัน’ (ไม่เห็นเท่เลย เออ ก็ไม่ได้อัพ)

เพื่อนที่มหา’ลัยส่งข่าวมาบอกว่ามีการบ้านที่อาจารย์สั่งแล้วนะ
งานกลุ่ม อยู่ด้วยกัน หึหึ คาถาแยกเงาพันร่างของนารูโตะเป็นแค่ความสามารถของตัวการ์ตูน
แต่เรื่องแยกงานพันร่างเราไม่ได้มีจริงนะ
บังเอิญว่าเราเป็นพวกสนุกกับการเรียนรู้ที่จะต้องจัดการชีวิตที่ยุ่งเหยิงของตัวเองไปด้วย เลยดีใจที่มันดุเดือดสมใจอยาก ฮ่าๆ

ไม่รู้ว่ารู้สึกไปเองคนเดียวหรือเปล่า
แต่เราสังเกตได้ชัดทุกครั้งว่าช่วงท้ายๆ การทำอะไรสักอย่างให้เสร็จนี่โคตรจะบีบคั้นความรู้สึกเลย
มันประมาณว่า อีกนิดเดียว อีกนิดนึง อีกนิดก็เสร็จแล้ว ใกล้แล้วมึง เฮ้ย! อย่าเครียดดิ ให้กำลังใจกันไป อีกนิดเดียว สู้หน่อยมึง
ใกล้ความจริงแล้ว

และภาพ Desktop ของโน้ตบุ๊กตลอดช่วงเวลาที่ฝึกงานก็คือภาพการปีนหน้าผาสูงชันของนักปีนเขาตัวเล็กๆ มินิมอลในภาพ
เหมือนคอมที่พี่ๆ ให้มาทำงานมันตั้งไว้เองตั้งแต่แรกแล้ว
เราก็ขี้เกียจเปลี่ยน เลยอยู่กับภาพนี้มาจนถึงวันนี้

เป็นหนึ่ง / วิดีโอครีเอเตอร์

วันที่ 58

8 ส.ค. 2559

คิดชื่อหัวเรื่องไปกับแท็บพวกนี้ความหวังเหมือนเเท็บที่สอง
เเล้วอยากถามตัวเองด้วยแท็บที่หก

นัท / กองบรรณาธิการ