ฟ้า-ณภัทร คันธารักษ์ หรือ FAHFAHS คือศิลปินนักวาดภาพประกอบ เจ้าของคาแรกเตอร์เด็กผู้หญิงหน้าตาบ้องแบ๊วที่มีผมเรียงเส้น ดวงตากลมโต ขนตาสามเส้น
ผลงานของเธอมักจะมาพร้อมความสดใส และคอยเติมพลังบวกให้กับผู้คนเสมอ ครั้งนี้ก็เช่นกัน
ย้อนไปหลายสิบปีฟ้าเริ่มต้นจากการเปิดเพจเล็กๆ ทำโปสต์การ์ดหลักสิบขาย ก่อนจะได้รับคำชวนให้ไปวาดภาพประกอบหนังสือ จากนั้นก็เริ่มทำสติกเกอร์ไลน์ของตัวเอง เริ่มเปิดธุรกิจ FAHFAHSWORLD แพลตฟอร์มอีคอมเมิร์ซรวบรวมสินค้าน่ารัก และเมื่อสองปีก่อนฟ้าได้ร่วมจัดนิทรรศการกลุ่มครั้งแรกชื่อ When Snowflakes Fall ที่ River City พร้อมกับศิลปินดังอีกหลายคน กระทั่งปีนี้เธอมีนิทรรศการเดี่ยวครั้งแรกของตัวเองได้สำเร็จ
“เหมือนก้มหน้าก้มตาวาดเด็กผู้หญิงผมยาวตาโตมา 13 ปี เงยหน้าอีกทีก็มี Exhibition เป็นของตัวเองแล้ว” คือภาพที่ฟ้าเปรียบให้เราฟังถึงความรู้สึกในวันนี้
ไม่ต้องเดาก็พอรู้ว่าอะไรทำให้ระยะเวลา 10 กว่าปี ถูกย่นย่อให้เหลือเพียงชั่วขณะหนึ่งในชีวิต ยิ่งเธอรู้สึกว่าเวลาผ่านไปไว นั่นยิ่งเป็นหลักฐานชั้นดีเลยว่า เธอสนุกและมีความสุขกับทุกช่วงเวลาที่ผ่านมาอย่างแท้จริง
แต่กว่าจะมาเป็น FAHFAHS ที่หลายคนรู้จักในวันนี้ เธอผ่านอะไรมาบ้าง บนเส้นทางที่รายล้อมด้วยศิลปะ บทความนี้มีคำตอบ…
ชอบวาดรูปมาตั้งแต่เมื่อไหร่
เราสนใจศิลปะมาตั้งแต่เด็กๆ เลย เพราะคุณแม่กับพี่ข้างบ้านชอบวาดรูป เลยได้รับอิทธิพลจากคนรอบตัวเรื่องการวาดรูปมา พอตอนเรียนประถมครูศิลปะกับแม่ก็จะพาเราไปแข่งชิงรางวัลต่างๆ มีได้รางวัลบ้างไม่ได้บ้างสลับกันไป จากนั้นก็วาดรูปเป็นงานอดิเรกมาตลอด แต่เริ่มมาวาดแบบจริงจังมากขึ้นตอนเรียนมหาวิทยาลัย
เรารู้ตัวว่าชอบวาดรูปมาตั้งแต่เด็ก ทำไมถึงเลือกเรียนสถาปัตย์
ตอนแรกเราชอบเรื่องการออกแบบ เลยอยากเป็นสถาปนิก แต่พอเรียนบวกกับลองไปทำงานสายนี้จริงๆ รู้สึกว่าไม่ได้เป็นตัวเราขนาดนั้น เลยกลับมาให้เวลากับการวาดรูปมากขึ้น ถึงจะไม่ได้ทำงานตรงสายแต่ก็ไม่ได้รู้สึกเสียดายเวลาตรงนั้นนะ การเรียนสถาปัตย์ อาจจะไม่ได้สอนให้เราวาดรูปสวย แต่มันสอนวิธีคิดให้กับเรา ทำให้เราเห็นจุดเริ่มต้นและตอนจบของงานชัดขึ้นว่าจะเริ่มจากตรงไหน ต้องทำอะไรเป็นขั้นตอนต่อไป ซึ่งมันช่วยให้เราทำงานศิลปะได้อย่างมีระบบระเบียบมากขึ้น
เห็นฟ้าเคยบอกว่าจุดเริ่มต้นของเพจ FAHFAHS มาจากเพื่อนๆ ที่มหาวิทยาลัยเชียร์อัป
ใช่เลย (หัวเราะ) ตอนมหาวิทยาลัยเราจะมีสมุดสเก็ตช์ประจำตัวที่ชอบวาดรูปน่ารักๆ ตามแบบของเราไปเรื่อย พอเพื่อนมาเห็นลายเส้นที่เราวาดไว้ในสมุด หลายๆ คนเลยเชียร์ให้เปิดเพจ ก็เลยเริ่มมาจากตรงนั้น
เป็นเพจง่ายๆ เหมือนไดอารี่บันทึกชีวิตประจำวันของเรา แต่ตอนนั้นก็เริ่มทำสินค้าออกมาขายควบคู่ไปด้วยนะ เป็นโปสต์การ์ดราคาหลักสิบไม่ได้ทำอะไรใหญ่โตเพราะตอนนั้นยังไม่มีกำลังทรัพย์เยอะ
ทำไมถึงเริ่มวาดจากเด็กผู้หญิง
ก่อนที่จะเป็น FAHFAHS เราก็เป็นคนหนึ่งที่วาดรูปตามการ์ตูนที่ชอบไปเรื่อย ไม่ได้มุ่งมั่นว่าจะต้องมีลายเส้นเป็นของตัวเอง แต่พอเราอยากให้เพจเป็นเหมือนไดอารี่ เลยเน้นวาดจากตัวเองเป็นหลัก แล้วก็วาดมาตลอด ทุกคนเลยจะเห็นแต่คาแรกเตอร์เด็กผู้หญิงจากเพจ FAHFAHS
กว่าจะมาเป็น FAHFAHS แบบทุกวันนี้ ผ่านการลองผิดลองถูกอะไรมาบ้าง
ช่วงแรกๆ น้องจะเป็นงานลายเส้นขาวดำธรรมดา มีลงสีดิจิทัลบ้าง หลังๆ มาก็เริ่มใช้สีน้ำ พอมีความน่ารักขึ้นคนก็เริ่มรู้จักเราเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ตอนนั้นผมน้องยังไม่เป็นเส้นๆ แบบนี้เลยนะ แต่มีตากลมๆ กับขนตาสามเส้นนี่แหละที่เหมือนเดิม จนสุดท้ายก็ค่อยๆ ปรับมาเป็นแบบที่เราชอบมากที่สุด
พอมองกลับไปตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้เราก็พา FAHFAHS เดินมาไกลเหมือนกันนะ เหมือนได้ทดลองทำอะไรใหม่ๆ ร่วมกันมาตลอดทาง สำหรับเรามันเป็นเรื่องที่สนุกมากเลย
เราตั้งใจขายความสดใสตั้งแต่แรกเลยไหม
ใช่ ปกติเราไม่ค่อยดูหรือวาดอะไรที่เศร้าเท่าไหร่ จะเน้นลายเส้นน่ารักๆ โทนสีพาสเทลอ่อนๆ ละมุนๆ เพราะอยากให้ FAHFAHS มากับความสดใส เพจจะได้ดูไปในทางบวกด้วย
ส่วนอีกหนึ่งความตั้งใจคือ เราอยากให้คนที่ได้ดูงานของเรามีความสุข อยากให้เขาได้รับพลังงานดีๆ จากเราในวันที่เหนื่อย เศร้า หรือเสียใจ
เห็นฟ้าทำงานดิจิตอลมาตลอดเริ่มมาสนใจงานแคนวาสตั้งแต่เมื่อไหร่
มันเริ่มจากปี 2022 ที่เรามีโอกาสได้ร่วมจัดแสดงนิทรรศการกลุ่มชื่อ When Snowflakes Fall ซึ่งเป็นครั้งแรกที่เราได้ลองทำงาน Fine Art แล้วเราเองก็เพิ่งค้นพบว่ามันสนุกมาก คือเวลาเราทำดิจิทัลจะลบแก้กี่ครั้งก็ได้ แต่พอเป็นงานเพนต์ เราต้องมีการวางแผนว่าจะทำยังไงให้งานออกมาเหมือนที่ร่างไว้ มันเป็นอะไรที่ท้าทายและสนุกมากๆ จากนั้นก็เริ่มสนใจมาเรื่อยๆ ฝึกฝน
เวลาทำงานศิลปะหนึ่งชิ้นให้ความสำคัญกับอะไรมากที่สุด
เราให้ความสำคัญกับคอนเซปต์ว่าจะวาดอะไร เพื่ออะไร เมื่อก่อน FAHFAHS จะเน้นแค่ความน่ารัก ไม่ได้มีคอนเซปต์อะไรมากมาย แต่พอได้มาทำงาน Fine Art มันเหมือนทำให้ FAHFAHS ได้โตขึ้นกว่าเดิม
อย่างใน Solo Exhibition ครั้งนี้ เราลองถ่ายทอดความรู้สึกของตัวเองผ่านรูปภาพมากขึ้น ผลงานของเราเลยไปเชื่อมโยงกับประสบการณ์บางอย่างของคนดู ทำให้ยิ่งรู้สึกว่างานที่ทำอยู่มันมีความหมายมากกว่าเดิม
ทำไมถึงใช้คอนเซปต์ Basement in Your Soul ใน Solo Exhibition ครั้งแรก
ตอนจัดแสดงงาน When Snowflakes Fall เมื่อปี 2022 หนึ่งในผลงานที่เราวาดมีตัวละครที่ชื่อว่า ‘Midnight’ ซึ่งเป็นรูปที่คนฟีดแบ็กกับเราเยอะที่สุดว่าชอบ เลยอยากเอารูปนั้นมาเป็นแรงบันดาลใจในการทำ Solo Exhibition ครั้งนี้
สุดท้ายก็มาจบลงด้วยชื่อ Basement in Your Soul นิทรรศการที่เราอยากพาทุกคนไปสำรวจเบื้องลึกของจิตใจ เรียนรู้ที่จะยอมรับความเจ็บปวดความทุกข์ที่เกิดขึ้น และออกมาจากจุดนั้นด้วยตัวของเราเอง
ในขณะเดียวกันเราก็อยากให้คนได้เห็นอีกมุมหนึ่งของเรามากขึ้น ที่ผ่านมาทุกคนอาจจะเคยเห็นแค่ด้านสดใส แต่จริงๆ แล้วบางวันเราก็มีความทุกข์ความเศร้าเหมือนกับทุกคน
ตอนที่ไปเดินดูนิทรรศการเรานึกถึงประโยคนี้เลย “ความทุกข์เป็นเรื่องธรรมดาอย่างหนึ่งของชีวิต เหมือนดวงอาทิตย์ขึ้นดวงอาทิตย์ตกในแต่ละวัน”
ดีใจมากๆ ที่รู้สึกแบบนั้น เพราะจริงๆ เราว่ามันไม่เป็นไรเลยนะ ถ้าในหนึ่งวันจะมีเรื่องให้รู้สึกแย่บ้างในบางจังหวะ ทุกข์กับสุขมันก็มาคู่กันนั่นแหละ อยู่ที่ว่าเราจะเลือกให้ความสำคัญกับอะไรกว่ามาก และถ้าเรารับมือกับความรู้สึกที่เกิดขึ้นได้ด้วยตัวเอง เราก็จะพบกับความสงบสุขในจิตใจได้ง่ายขึ้น
แสดงว่าฟ้ามองว่า การยอมรับและโอบรับตัวเองเป็นเรื่องที่เราควรหันมาให้ความสำคัญมากขึ้น
มันสำคัญนะเราว่า ยิ่งเรากำลังอยู่ในยุคที่อาจจะเผลอเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับคนอื่นโดยไม่รู้ตัว เรายิ่งต้องรู้ทันความรู้สึกตัวเองให้มาก
ลึกๆ แล้วอยากบอกอะไรกับคนดูผ่านงานนิทรรศการในครั้งนี้
เราอยากเติมพลังใจให้กับทุกคน อยากให้นิทรรศการนี้เป็นเหมือนเพื่อนที่อยู่ข้างๆ ในวันที่คุณเศร้า แค่ดูงานเราแล้วรู้สึกดี เราก็ดีใจแล้ว
ฮีลใจคนอื่นผ่านงานตัวเองมาเยอะแล้ว มีวิธีฮีลใจตัวเองยังไงบ้าง
เวลาที่รู้สึกท้อหรือเหนื่อย เราจะบอกกับตัวเองว่าสู้ๆ นะ เดี๋ยวมันก็ผ่านไป จากนั้นก็จะออกไปกินของอร่อยๆ ดูซีรีส์ ทำอะไรที่ตัวเองทำแล้วมีความสุข ปล่อยให้ตัวเองได้พักผ่อน แล้วค่อยกลับมาเผชิญหน้ากับปัญหาใหม่(ยิ้ม)
อะไรทำให้รู้สึกสนุกและยังทำมาอยู่จนถึงทุกวันนี้
เราคิดว่ามันยังมีอะไรให้เราเรียนรู้และพัฒนาอีกเยอะมากๆ ในการสร้างงานศิลปะ เราชอบที่ได้ลองทำอะไรใหม่ๆ เรื่อยๆ เพราะถ้าไม่ลองก็ไม่มีวันรู้ว่าจะทำได้ไหม หรือทำอะไรได้บ้าง
ตลอดระยะเวลา 13 ปี ฟ้ามีวิธีฝึกฝนตัวเองยังไง
เราจะดูงานของศิลปินที่เขาเก่งๆ แล้วลองเอาเทคนิคใหม่ๆ มาปรับใช้กับงานตัวเอง จะลองทำอะไรใหม่ๆ อยู่ตลอด แล้วค่อยๆ เรียนรู้จากผลลัพธ์ในแต่ละครั้ง ว่ามีข้อดีข้อเสียหรือส่วนที่เราต้องปรับปรุงตรงจุดไหนบ้าง
ถ้าถามถึงเป้าหมายการทำงานในตอนนี้ล่ะ
ถ้าเป็นตอนนี้เราอยากใช้สีน้ำมันให้เก่งขึ้นนะ ต้องเล่าก่อนว่าตอนจะทำนิทรรศการ Basement in Your Soul เราเพิ่งไปลงเรียนมา เพราะยังไม่เคยใช้สีน้ำมันเลย งานครั้งนี้เราวาดภาพสีน้ำมันไปทั้งหมด 17 ชิ้น เทียบจากชิ้นแรกๆ ก็เห็นว่าตัวเองมีพัฒนาการที่ดีขึ้น เลยคิดว่าถ้ายังไม่หยุดพัฒนาตัวเอง ฝึกฝนเพิ่ม ครั้งถัดไปงานน่าจะออกมาสวยกว่านี้ได้
การทำงานศิลปะมันเติมเต็มฟ้ายังไงบ้าง
คือเราเป็นคนชอบทำงาน ถ้าไม่ได้ทำงานจะรู้สึกว่างมาก เลยชอบที่ได้มีอะไรทำทั้งวัน ถึงจะต้องวาดเพราะเป็นงานแต่เวลานั่งทำเราไม่ได้รู้สึกแบบนั้นเลย เพราะชอบวาดรูปมากๆ อยู่แล้ว มันเลยเป็นทั้งงานดิเรกและงานหลักที่ทำให้แต่ละวันของเรามีความสุขและมีความหมายมากๆ เราสามารถอยู่กับสิ่งนี้ได้ทังวันเลย
เคยคิดมั้ยว่าสิ่งที่เราชอบจะพาเราเดินมาถึงจุดนี้
จริงๆ เราไม่เคยคิดเลยว่าวันนึงจะต้องได้เป็นศิลปินที่มีงานจัดแสดง เราแค่ชอบแค่สนุกกับการได้ทำงานศิลปะ ไม่ได้มีเป้าหมายว่าตัวเองจะต้องไปยืนอยู่ตรงไหน แค่เดินมาเรื่อยๆ ด้วยความสนุก แล้วความสนุกกับความพยายามมันก็พาเรามาอยู่ตรงนี้ ถ้านับจากวันแรกก็เกือบ 15 ปี มันนานมากจนบางทีก็ไม่รู้ว่าคนเริ่มมารู้จักเราตอนไหน ความรู้สึกเหมือนก้มหน้าก้มตาทำงานอยู่ดีๆ พอเงยหน้าขึ้นมาก็มีคนชอบในสิ่งที่เราทำยืนล้อมอยู่เต็มไปหมด ซึ่งเป็นกำลังใจที่ดีให้กับเรามากเหมือนกัน
ถ้าให้ขอบคุณตัวเอง จะบอกกับตัวเองว่าอะไร
กว่าจะมาถึงวันนี้มันก็ไม่ได้ง่าย ขอบคุณที่ตัวเองทำทุกอย่างเต็มที่ เห็นคุณค่าทุกโอกาสที่เข้ามา ขอบคุณที่เดินมาด้วยความชอบและความสนุก ขอบคุณที่ลองผิดลองถูกมามากมาย ขอบคุณที่ไม่เคยหยุดพยายาม
