ถ้าวางเก้าอี้ 1 ตัวไว้กลางสวน มันคงจะดูเหงาไปหน่อย แต่ถ้าเอามาวางเพิ่มอีกสัก 5 ตัวล่ะเป็นไง น่าจะไม่ว้าเหว่เท่าเดิมแล้วเนอะเพราะมีเพื่อนล้อมรอบน่ะสิ
นี่คงเปรียบเหมือนมวลความรู้สึกของเจ้าของร้านอย่าง ‘แท็ป-มฆรัตน์ ทวีชนม์’ หลังจากที่เราได้พูดคุยและเดินร่อนไปทั่ว ‘To Chare’ ในซอยสุโขย่านสุทธิสาร
แวบแรกที่ไถดูในเพจก็ไม่ค่อยเข้าใจว่ามันคือร้านสัก คาเฟ่แบบโฮมมี่ หรือว่าสวนหย่อมจิ๋วให้พักผ่อนกันแน่นะ ประหลาดกว่านั้นคือมีวันหมูกระทะด้วย! แต่ถ้าใครเคยลงเข็มบนร่างกายกับเหล่าร้านสัก อย่าง Pointpaint, Tosmile, Outline, Maddy Pinkies, Fucx.le และ am.ii.am ก็อาจจะรู้จักพื้นที่แห่งนี้
จุดเริ่มต้นของพื้นที่แห่งนี้เกิดจาก แท็ป-มฆรัตน์ ทวีชนม์ และ พลอย-รูปพรรณ วงศ์สูง ช่างสัก 2 คนจับมือกันปั้นบ้านที่ถูกทิ้งร้างนาน 15 ปี ทั้งต้นไม้สูงท่วมจนมิดหลังคาให้กลายเป็นสเปซสุดเจ๋ง ห้องโล่งในบ้านถูกแปลงเป็นร้านกาแฟบรรยากาศอุ่นๆ สวนหย่อมที่ของจริงไม่จิ๋วอย่างในรูป พื้นที่ด้านบนเรียงรายด้วยเตียงสักนับ 6 เตียงในห้องประตูไม้ และผนังประดับฝีมือการวาดไปเรื่อยแต่โคตรคูลของบรรดาช่างสัก
สถานแห่งความสะเปะสะปะแบบบอกไม่ถูกเหล่านี้ คุณไม่มีทางรู้เลยว่าในแต่ละวันจะเกิดอะไรขึ้นที่นี่บ้าง นอกจากจะเข้ามานอนหลับปุ๋ยไปพร้อมกับเสียงนกร้องคลอเบา และตื่นขึ้นด้วยความคิดที่ว่าพรุ่งนี้จะมาอีก!
“To Chare มันเหมือนป.โทของเรา ต่อยอดมาจากความคิดถึงบรรยากาศการทำงานร่วมกับคนอื่น กับเพื่อนมหาลัย เราสักอยู่ที่บ้าน อยู่แต่ในห้องสี่เหลี่ยม ทำให้เราโหยหาการมีสนามหญ้า เสียงน้ำ เสียงนก เราพยายามหาบ้านที่อยู่แล้วสบายใจ ซึ่งก็คือที่นี่เพราะมีปัจจัยครบ” สารตั้งต้นมาจากแท็ป (Tosmile) หนุ่มหนวดเจาะจมูกรอยสักฝังเต็มตัวที่ชวนพลอย (Pointpaint) ด้วยประโยคว่า “มาเป็นตำนานด้วยกันปะ” จึงทำให้พลอยเข้าร่วมประเดิมเป็นคนแรก จากนั้นจึงตามด้วยช่างสักจาก Clubhouse แจมเพิ่มอีก 4 คน เดิมทีพวกเขาสักให้ลูกค้าในบ้านไม่ก็หอของตัวเอง แต่ก็มีบางอารมณ์อยากจะแยกพื้นที่ทำงานออกจากพื้นที่ส่วนตัวบ้าง จุดกำเนิดของ To Chare เรียบง่ายแบบนั้น
ไม่นาน สวนสีเขียวหน้าบ้านก็ไม่ได้มีแค่พวกเขาอีกต่อไป ผู้คนแวะเวียนเข้ามาชิมกาแฟ ขนมเค้กรสนุ่มที่ผู้ช่วยบาริสต้าก็เป็นช่างสัก ส่วนใครที่จองคิวสักไว้เชิญเดินขึ้นชั้น 2 แต่มีให้เลือกถึง 6 ร้านเชียวนะ ระวังลังเลล่ะ! เพราะลายเส้นเขาเจ๋งๆ กันทั้งนั้น
สำหรับคนที่อยากนอนเปื่อยๆ หรือนั่งโง่ๆ ก็ไม่ต้องถ่อไปถึงทะเล แค่หยิบ Beanbag สักใบแล้วก่ายตัวลง หรือจะนั่งทำงานทั้งวันก็ตามใจ ถ้าวันนั้นไม่มีกิจกรรมแปลกๆ เกิดขึ้นเสียก่อนน่ะ เพราะวันดีคืนดีอาจเห็นโปรเจกเตอร์วางปึ้งฉายหนังรัก ได้ฟังเพลงจากวงดนตรีสักวง ชมนิทรรศการของศิลปิน หรือไม่ก็จะมีวันนั่งลุ้นเลือกตั้งผู้ว่ากทม.แบบสดๆ ไปเลย
“ที่นี่มันมีความเป็นบ้านมากๆ คนเขาจะใส่ชุดบอล ชุดอยู่บ้านมานั่งนอนกินกาแฟในนี้ ถ้าใครแต่งตัวเท่ๆ ก็จะเขินๆ หน่อย มีคนถามว่าซื้อข้าวเข้ามากินได้ไหม เราตอบได้ เขาก็ใช้ชีวิตอยู่ในนี้กันเป็นวันจนร้านปิดเลย เคยถามลูกค้าคนหนึ่งว่าอยู่นี่ไม่เบื่อเหรอ เขาบอกไม่รู้จะไปไหนอ่ะพี่ คือมันเป็นคอมฟอร์ตโซนนะ แบบจะทำอะไรก็ได้ เราสร้างมันมาเหมือนเป็นบ้านเรา ถ้าอยากจะใช้อะไรใช้ได้หมด แต่ต้องเก็บคืนที่เดิมนะ” จากปากคำของแท็ปฟังดูจะฟรีสไตล์มาก จนเราคิดว่าถ้าตีลังกาตอนนี้คงไม่มีใครสนใจ คนแปลกหน้าหลายคนกลายเป็นเพื่อนกันจากที่แห่งนี้ ไม่มีใครพลัดหลงเข้ามาแต่ต่างก็ตั้งใจมา เพราะรู้ว่าจะได้รับอะไรกลับไป
To Chare ยังเป็นพื้นที่แห่งการแบ่งปันที่อยากให้ผู้มาเยือนกลับบ้านไปอย่างแฮปปี้ และหายเหนื่อยล้าเหมือนความตั้งใจแรกของผู้สร้าง แต่เราเตือนแล้วว่าคุณคาดเดาสถานที่แห่งนี้ไม่ได้ ย้อนกลับไปเมื่อสิ้นปี 2567 ความจริงมันถูกกำหนดให้เป็นวันปิดตัวของ To Chare เพื่อให้ทุกคนได้ไปเติบโตในเส้นทางของตัวเอง แท็ปบอกว่าถ้าได้รู้วันจากลา เขาจะทำใจได้ดีกว่า คล้ายนักศึกษาที่เรียนอยู่ปี 4 แล้วเหลือเวลาอีกไม่นาน ถึงได้ใช้วันที่เหลือสนุกสุดเหวี่ยงและคุ้มค่ามากที่สุด
แต่เมื่อเวลานั้นมาถึง สำหรับช่างสัก 6 คนที่เพิ่งรู้จักกัน กว่าจะตบตีกะเทาะความคิดจนเข้ากันได้ดีมันช่างแสนสั้น ถ้ายังมีสัญญาให้ต่อเวลา ทำไมจะไม่เซ็นล่ะ ทั้งพวกเขาพยักหน้าว่ายังแฮปปี้กับที่นี่ และมันจะมีอะไรสำคัญไปกว่านี้อีก งั้นขอเพิ่มอีกสัก 3 ปีแล้วกันนะ (จริงหรือเปล่า ต้องตามลุ้นกันเอาเอง)
เราถามถึงภาพวันต่อๆ ไปของ To Chare และนี่คือคำตอบที่ได้รับ “ไม่รู้อ่ะ แต่ตอนนี้ซื้ออ่างน้ำมาจะเล่น Ice bath ด้วยกัน คือที่นี่อย่างมั่วซั่วเลย แต่สนุกดีนะ’ พร้อมด้วยรอยยิ้มนุ้บนิ้บใต้ใบหน้าเข้มๆ ช่างสักทั้ง 6 คนดูเป็นเหมือนเพื่อนซี้มากกว่าพี่น้องต่างวัย และหนทางอาจยังอีกยาวไกลกว่าจะถึงวันจบการศึกษา เราในฐานะผู้มาเยือนบ้านอดคิดไม่ได้เลยว่าพวกเขาต้องกอดคอผ่านอะไรด้วยกันมาบ้างจากวันแรกเริ่ม
“ไม่ได้อวดนะแต่ก็เป็นตำนานอย่างที่ตั้งใจไว้แล้ว สิ่งหนึ่งที่โคตรภูมิใจเลยคือที่นี่แม่งไม่เจ๊งได้ไง” เสียงหัวเราะดังจากพลอยหลังสิ้นประโยคของแท็ป
“ถ้าไม่รู้จะไปไหน มานอนเล่นที่ To Chare สิ” คำชวนอยากให้ผู้อ่านไปที่ชอบๆ จากผู้เขียนเอง
