ชีโตส : แมวสุดติสต์กับชีวิตแบบพระเอกมิวสิกวิดีโอ

วันนั้นเราจำได้ว่าอยากไปจตุจักร อยากไปเดินเล่น ดูต้นไม้ ดูนกดูปลาไปเรื่อยเปื่อย แต่จังหวะที่เดินผ่านร้านแมวร้านหนึ่ง
เราก็ยืนจดๆ จ้องๆ มองดูหน้าร้านผ่านกระจกอยู่นานจนเจ้าของร้านเชื้อเชิญให้ถอดรองเท้าเข้าไปนั่งเล่นดูเจ้าแมวข้างใน ด้วยความที่เราไม่รีบก็เลยเออๆ ออๆ เข้าไปนั่งกับเจ๊แก
แมวทุกตัวดูอเลิร์ต ดูมีพลังของการทำลายล้างที่สูงมาก ผิดกับแมวตัวหนึ่งที่นั่งอยู่ห่างๆ ช่างดูเรียบร้อย
ดูเจียมเนื้อเจียมตัวผิดวิสัยของแมวตัวอื่นๆ ในร้าน เรารู้สึกถูกชะตาอย่างบอกไม่ถูกเลยลองคว้ามาอุ้มเล่น
มันนิ่งดีแฮะ! ไม่ข่วน ไม่เหวี่ยง ไม่โวยวาย เหมือนถูกสะกด ภาพตัดมาอีกที เราก็จ่ายตังค์และมีมันอยู่ในตะกร้าเรียบร้อยแล้ว ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วมากจนไม่ทันได้ถามตัวเองว่า “นี่แกจะเลี้ยงแมวจริงๆ เหรอ?”

ชีโตสเข้ามาในชีวิตและค่อยๆ เปลี่ยนเราไปเป็น ‘ทาสแมว’ โดยสมบูรณ์แบบ
การใช้ชีวิตของเราเริ่มเปลี่ยนไป เลิกงานก็กลับบ้านเร็วขึ้น วันว่างๆ ก็ใช้เวลาเดินเล่นดูเพ็ทช็อป จากเดิมที่วันๆ เอาแต่เตร็ดเตร่ตามห้างฯ เหมือนพนักงานออฟฟิศทั่วไป
ของเล่นและของใช้ต่างๆ เกี่ยวกับแมวเริ่มเยอะขึ้นเรื่อยๆ และเริ่มไม่มีที่เก็บ จนมาถึงจุดหนึ่งเราเริ่มคิดได้ว่า
ชีโตสมันไม่ได้สนใจกับอะไรที่เราพยายามหามายัดเยียดให้มันเลย
จะสนใจก็แค่ครั้งแรกที่มันเห็น บ้าเห่ออยู่ได้แค่วันสองวัน แล้วก็ค่อยๆ เลิกสนใจไปในที่สุด มันเป็นแมวที่ค่อนข้างสมถะ
ฮิปสเตอร์ และมินิมอลมาก มีอาหาร มีน้ำ มีรังหวายใบเดียววางไว้เสมอขอบหน้าต่างก็อยู่ได้แล้ว

ชีโตสเป็นแมวนิ่งๆ เงียบๆ
เวลาเราจะแกล้งมัน จับมันทำนู่นทำนี่ก็ไม่ขัดขืน ยินยอมให้แกล้งแต่โดยดี
ยิ่งพอเริ่มโตขึ้น หน้าและเหนียงก็ค่อยๆ บานออก
ตัวมันก็เริ่มกลมขึ้น นั่นยิ่งทำให้เราหมั่นเขี้ยวทุกทีที่มองหน้ามัน มุมสุดโปรดของชีโตสคือรังหวายริมหน้าต่าง
มันจะใช้เวลาเกือบทั้งหมดของมันนั่งเหม่อดูรถวิ่งไปมาบนถนน ดูนกบินโฉบไปมาตอนเย็น และชอบนั่งดูหยดฝนที่ไหลเกาะกระจกตอนฝนตก
นั่นก็เลยเป็นภาพจำที่ทำให้เพื่อนๆ พี่ๆ ที่เห็นการอัพเดตชีวิตชีโตสว่ามันช่างเป็นแมวจอมดราม่าและมีมาดพระเอกมิวสิกวิดีโอเสียจริงๆ

มีโควตหนึ่งของ Albert
Schweitzer กล่าวไว้ว่า “There are two means of refuge from the miseries of
life: music and cats” (มีอยู่สองสิ่งที่ทำให้เราหลีกหนีจากความทุกข์ยากของชีวิตได้
นั่นก็คือแมวและเสียงดนตรี)ฟังแล้วเห็นท่าจะจริง เพราะทุกวันนี้การใช้ชีวิตของคนเราเริ่มจะยากขึ้นทุกวัน
เรามักจะเจอแต่คนใจร้อนบนท้องถนน
ได้พบเห็นผู้คนที่ต่างดิ้นรนเพื่อใช้ชีวิตอยู่ในเมืองใหญ่ มลภาวะแย่ๆ ต่างๆ มากมาย จะดีสักแค่ไหนกันถ้าเวลาเรากลับบ้านมาแล้วมีอะไรสักอย่างนอนรอเราที่หน้าประตู พร้อมที่จะทิ้งตัวลงแล้วหงายท้องกลิ้งไปมา
ชวนให้เราพุ่งตัวเข้าหาแล้วลืมทุกสิ่งทุกอย่าง..ไว้ข้างหลังประตูนั่น