เราทุกคนน่ะนะ จะมีใครบางคนที่ถูกเก็บไว้ในใจลึกๆ เวลาคิดถึงเขาทีไรมันจะรู้สึกเจ็บแปลบๆ ในใจทุกที แต่เราก็ยังอยากจะเก็บเขาเอาไว้อย่างนั้น ถึงวันนี้จะไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน ทำอะไรอยู่ แต่อย่างน้อยเขาก็ทำให้ฉันได้รู้จักกับ ‘สิ่งเล็กๆ ที่เรียกว่ารัก’
ประโยคเปิดหนังของนางเอกชื่อ ‘น้ำ’ ที่ฟังดูโรแมนติกปนเค็ม เพราะในความหวานมีน้ำตาผสม อาการหัวใจเต้นแรงแทบทะลุออกมาจากอก หน้าแดงทั้งที่อากาศก็ไม่ได้ร้อน ยิ้มปริ่มก่อนหลับตานอน และมีแรงอยากตื่นไปโรงเรียนทุกวัน ทั้งหมดนี้มีสาเหตุจากคนเพียงหนึ่งคน
ในหน้าหนังสือทั้งหมดล้วนไม่ได้สอนไต่สเต็ปความรู้สึก ขั้นแรกคือความปลาบปลื้มไหมนะ หรืออาจกำลังชอบนิดๆ เหรอ ไม่สิมันคือความรักหรือเปล่านะ หลังจากเดากับตัวเองไปมาจนเหน็ดเหนื่อย ก็จะลงเอยด้วยประโยคว่า ‘สุดแต่ใจจะไขว่คว้า’ แล้วกัน
ภาพยนตร์ ‘สิ่งเล็กเล็กที่เรียกว่า…รัก’ ออกฉายในปี 2553 ด้วยผลงานกำกับของ พุฒิพงศ์ พรหมสาขา ณ สกลนคร และ วศิน ปกป้อง ยังคงเป็นตำนานที่มีลมหายใจมาจนถึงปี 2568 และเราเชื่อว่ามันจะมีชีวิตอยู่ในความทรงจำผู้ชมเสมอไป
Spoil Alert! นิดหน่อย
‘น้ำ’ สาวผมสั้นผิวคล้ำ ทัดหูด้วยแว่นดำหนา เป็นเด็กเนิร์ดๆ คนหนึ่งในระดับชั้นม.ต้น เธอสะดุดล้มตกหลุม ‘โชน’ พี่ม.ปลาย นักฟุตบอลแข้งทองประจำโรงเรียนที่เดินผ่านสาวๆ เมื่อไหร่ ทุกคนเป็นต้องลมจับเพราะทนออร่าความหล่อไม่ไหว
“จะเอาอะไรไปสู้เขาวะเนี่ย” ประโยคที่น้ำพูดกับเพื่อนในกลุ่มด้วยสีหน้าถอดใจ เธอเองไม่รู้ว่าจะงัดไม้ไหนไปต่อกรกับบรรดาแฟนคลับที่อยากขยับเป็นแฟนครับของพี่โชน แต่เสียงของเพื่อนที่ตะโกนกลับ “มาไกลจนถึงขนาดนี้แล้ว ก็ต้องสู้ให้ถึงที่สุดสิ” เธอถึงได้ฮึดแล้วฮึดอีก พยายามเปลี่ยนแปลงตัวเอง อยากเรียนให้เก่งขึ้น เริ่มเป็นเด็กกิจกรรม ขัดผิวฉวีวรรณหวังว่าสักวันหนึ่งจะเปล่งปลั่งจนคนที่เธอใฝ่ฝันเหลียวมอง ถึงความตั้งใจจะเป็นแบบนั้น แต่ก็ยังชอบหลบซ่อนเหมือนสตอล์กเกอร์ ไม่อาจละทิ้งความเป็นอินโทรเวิร์ตในตัวเองได้อยู่ดี จนคนดูลุ้นก้นเกร็งไปด้วยว่ารักครั้งนี้ของเธอจะมีตอนจบที่สุขสันต์หรือเปล่า
ที่บอกว่าภาพยนตร์โคตรเก่าเรื่องนี้ประทับลงในหัวใจผู้ชมได้แนบสนิท คงเพราะทุกครั้งที่มีฉากใดฉากหนึ่งของหนังเลื่อนขึ้นฟีดมา โพสต์นั้นก็ยังมียอดไลก์กระหน่ำ และคอมเมนต์คิดถึงรักในชุดนักเรียนนับไม่ถ้วน ราวกับว่าพอฝุ่นเริ่มเกาะแผ่นซีดีนี้เมื่อไหร่ ก็จะรีบมีคนปัดออกให้ยังสดใหม่เหมือนวันเข้าโรง
มีคนจำนวนไม่มากนักที่สมหวังกับรักในวัยเรียน กระทั่งจับมือสวมแหวนกันจนถึงบั้นปลายชีวิตได้ มันอาจเป็นรักที่ทำให้ผิดหวังในช่วงเวลาหนึ่ง มีน้ำตาเปรอะเป็นลิตรเมื่อสารภาพความในใจวันวาเลนไทน์ แต่เสื้อที่เปื้อนหมึกก่อนวันเดินพ้นประตูโรงเรียนยังไม่จางหายไป ไดอารี่ที่ค้นมาเปิดดูเมื่อไหร่ก็ยังเห็นหน้าตาความรักครั้งนั้นอย่างแจ่มชัด
ฝันมากมายที่ไม่ถูกสานต่อทิ้งร่องรอยให้หวนคิดถึงว่าครั้งหนึ่งเราเคยมีรักให้ใครสักคนอย่างบริสุทธิ์เหลือเกิน เพียงแค่ได้เห็นเขายิ้มก็สุขพอจะหล่อเลี้ยงหัวใจดวงน้อย และแม้ต้องอกหักดังเป๊าะ แต่ชีวิตนี้ก็ยังต้องดำเนินต่อไป พร้อมด้วยความหวังว่าวันหนึ่งจะมีโอกาสได้พบกับ ‘สิ่งเล็กๆ ที่เรียกว่ารัก’ อีกครั้ง (ในแบบที่ไม่ต้องพยายามมากเท่าเดิมแล้วนะ)
ว่าแล้วก็กลับไปหารักเก่าดีกว่า ม่าย ไม่ใช่สิ กลับไปดูหนังเก่าให้ชื้นหัวใจดีกว่า!
